Ήταν απόγευμα της περασμένης Πέμπτης. Από εκείνα τα απογεύματα που η πόλη δεν έχει τον ίδιο ρυθμό καθώς τα καταστήματα ήταν κλειστά.
Περιμένοντας κάποιον πελάτη να επιστρέψει ακούμπησα στο αυτοκίνητο. Η ησυχία που επικρατούσε την διατάραξαν κάποιες φωνές. Από εκείνες τις φωνές που σε κάνουν να γυρίσεις. Να θες να ακούσεις. Δεν ήταν καβγάς . Ήταν μια κραυγή. Ένας καταιγιστικός μονόλογος ερωτήσεων από έναν νεαρό προς (μάλλον) την γιαγιά του.
«Γιατί εγώ να μη μπορώ να φτιάξω το μέλλον μου; Πόσα χρήματα έφαγα εγώ και χρωστάω από την ώρα που γεννήθηκα; Γιατί όταν τελειώσω τη σχολή μου θα πρέπει να συνεχίσω το ντελίβερι που κάνω τώρα για 15 ευρώ την ημέρα; Ακούς, για 15 ευρώ την ημέρα; Γιατί να μην βρεθεί κάποιος να με βάλει και εμένα στο δημόσιο να πάρω 2.500 ευρώ, να αγοράσω αυτοκίνητο, να παντρευτώ αλλά και μετά να πάρω εφάπαξ μεγάλο;
Γιατί πρέπει να πληρώσω εγώ τα χρήματα που έκλεψαν οι άνθρωποι της δικής σου γενιάς; Εσύ πόσους ξέρεις που δήλωναν ότι είχαν μεγαλύτερο αριθμό ζώων από αυτά που είχαν στην πραγματικότητα και πόσους ξέρεις να μη δήλωναν τα πραγματικά τους εισοδήματα;».
Η κυρία είχε μείνει αποσβολωμένη να δέχεται τα πυρά των ερωτήσεων. Ίσως να μην είχε απάντηση. Ίσως να μην ήθελε να απαντήσει για να ηρεμήσει τον νεαρό. Ίσως πάλι να αισθανόταν ένοχη για τις δικές της πράξεις ή για τη δική της απραξία. Ίσως πάλι να ένιωσε ότι αυτό ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσει γιατί στην εποχή της αυτή ήταν η προτροπή του γονιού «διάβασε να πάρεις ένα χαρτί και ο κύριος Κώστας θα μεσολαβήσει για σένα. 30 ψήφους έχουμε. Ίσως, ίσως ….
Το μηχανάκι του πελάτη έκρυψε τους ήχους της συνομιλίας. Έπρεπε να τον ακολουθήσω στο ταμείο. Να μη προσπαθήσω να ακούσω τη συνέχεια της συνομιλίας αλλά να συνεχίσω τη δουλειά μου σαν να μη συνέβη τίποτα. Σαν να μην άκουσα τίποτα. Σαν να μην συγκινήθηκα καθόλου.
Άλλωστε, αυτό δε κάνουν οι περισσότεροι από εμάς;
