Δυστυχώς αυτή η πόλη χάνει μέρα με την ημέρα τη ταυτότητα της. Χανόμαστε μέσα σε πανηγύρια που οι διοργανωτές τους, μέσα από το χαβαλέ που αναβλύζει από το χαρακτήρα τους, επιδιώκουν να χτίσουν μια πόλη χωρίς ιστορία αλλά κυρίως μια πόλη όπου τα πάντα είναι ανεκτά.
Από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές σας δίνεται η ευκαιρία να διαλέξετε. Να διαλέξετε τι πρέπει να ξεχάσετε, τι πρέπει να θυμάστε ή τι να κάνετε.
Να ξεχάσουμε το «παλιά τρικαλινή μου αγάπη» του Τσιτσάνη και να φωνασκούμε με «ένα α και με ένα ου» του Τόνι Σφίνος.
Να σβήσουν και οι τελευταίοι από τη μνήμη τους τον Γεωργαλή και το Βάσκο αλλά και το ποδηλατοδρόμιο που θυμίζει ένα σωρό ανακατεμένα ξύλα φτάνοντας μας να μοιάζουμε με φυτά που θέλουν πότισμα μέσα από την υδροπονία (στάσεις δροσιάς).
Να γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας τους νόμους και τη σημασία που προσπαθούν να μεταλαμπαδεύσουν οι ημέρες που σημαδεύουν το ευρωπαικό ημερολόγιο. Στην κορύφωση των εκδηλώσεων της ευρωπαικής εβδομάδας κινητικότητας, που πρωτεύον ρόλο έχουν τα ποδήλατα, να κάνουμε τσάρκες μέσα στη πόλη με τρακτέρ αγνοώντας επιδεικτικά ακόμη και το κώδικα οδικής κυκλοφορίας που απαγορεύει τη κίνηση αυτών των οχημάτων μέσα στον αστικό ιστό.
Να ξεχάσουμε ότι είμαστε απόγονοι του Ασκληπιού που θεράπευε τα πάντα και να γίνουμε νέοι μακελάρηδες αφανίζοντας ότι απλόχερα μας χάρισε η φύση.
Να αγνοήσουμε τα βότανα του Ασκληπιού που θεράπευαν τα πάντα αλλά να θέλουμε να γίνουμε ένας νέος Ηρώδης που μπροστά στην άγνοια θανάτωσε ένα σωρό βρέφη (τα πλατάνια της κεντρικής πλατείας στη δική μας περίπτωση).
Να στερήσουμε ακόμη και από εκείνους που επιμένουν να θέλουν να περπατήσουν την ιστορία αυτής της πόλης, μέσα από τη περιπατητική διαδρομή του Φρουρίου που οδηγεί στη κορυφή του, τη δυνατότητα να το πράξουν.
Να στεναχωρηθούμε για τη χαμένη μας ειλικρινεία προκρίνοντας το «φαίνεσθε» από το «είστε». Την ώρα που ο κ. Παπαστεργίου περιοδεύει εις τας Ευρώπας διδάσκοντας ότι ο δήμος πρέπει «να δίνει χώρο σε ανθρώπους και ομάδες για να ενώσουν τις δυνάμεις τους» αλλά και ότι ο δήμος πρέπει «να είναι ανοιχτός να βοηθήσει, έτσι ώστε ΟΛΗ η πόλη να γίνει ένα απέραντο συνεργατικό μέρος» στη δική του πόλη να υπάρχει τρίτη παραίτηση από το Δ.Σ. δημοτικής επιχείρησης λόγω της εγωκεντρικής συμπεριφοράς του ανθρώπου που ο ίδιος ο δήμαρχος τοποθέτησε εκεί.
Να κλάψουμε για το χαμένο συνδικαλισμό αυτής της πόλης. Όταν δηλώνεται δημόσια ότι υπάλληλοι απασχολούνται σε επιπρόσθετη εργασία χωρίς επιπλέον αμοιβή αλλά και με περικοπή οφειλών από δεδουλευμένους μισθούς να μη κουνιέται φύλλο (Θα αποφύγω να κρίνω ότι ομόσταυλος του κάνοντα αυτές τις δηλώσεις αντιδημάρχου είναι ένας τέως πρόεδρος του εργατικού κέντρου και μάλιστα επί πολλά έτη).
Να βρούμε το θάρρος για να μιλήσουμε σε ένα συνταξιούχο. Να του πούμε ότι αυτός πλήρωσε το μνημόνιο και ότι κάποιοι ακόμη κάνουν πλάκα σε βάρος του έχοντας κρατήσει προνόμια από την εποχή της προ-μνημονιακής Ελλάδας.
Χωρίς ίχνος ντροπής. Χωρίς φιλότιμο. Να του λένε κατάμουτρα ότι έχουν δεκατρείς μήνες να πάνε για δουλειά γιατί ασχολούνται για το καλό του και όλα αυτά από εκείνους που υπόσχονταν επανεκκίνηση. Που υπόσχονταν νέα ήθη προκρίνοντας την ηλικία τους ως αποδεικτικό στοιχείο.
Η αλήθεια είναι πολλές φορές δυσάρεστη. Αν δε βρούμε το θάρρος να τη πούμε αλλά και να την ακούσουμε τώρα που βρισκόμαστε μέσα στη δίνη των μνημονίων πότε θα το βρούμε;
Αν δεν αναζητήσουμε τώρα την αλήθεια τότε πότε;
Ευάγγελος Δημ. Σαμαράς
