Οι επισημάνσεις μας με αφορμή την προηγηθείσα οικολογική καταστροφή στον Αργοσαρωνικό Κόλπο, ότι όταν μια Χώρα τεθεί σε τροχιά παρακμής, όπως η Ελλάδα, εξαιτίας της σφοδρής οικονομικής κρίσης, αυτή διαχέεται σε όλους τους «αρμούς», που συνθέτουν το πολιτικό, θεσμικό και κοινωνικό εποικοδόμημα, δυστυχώς γρήγορα επιβεβαιώθηκαν με την ανείπωτη τραγωδία στην ευρύτερη περιοχή της Μάνδρας, από τα πλημμυρικά φαινόμενα που την έπληξαν.
Και αυτό, γιατί πρόκειται για μια ολιστική, γενικευμένη κρίση, που θυμίζει τον επιθετικό καρκίνο, ο οποίος προσβάλλει ραγδαία όλο το σώμα του ασθενούς και μόνο ριζική ανατροπή της κατάστασης, μπορεί να αποτελέσει κάποια ελπίδα.
Τα επαναλαμβανόμενα ερωτήματα για αυτή την μόνιμη κακοδαιμονία της Ελλάδας, που μετατρέπεται σταδιακά σε «απροστάτευτη πατρίδα», μένουν αναπάντητα από τις εκάστοτε παραλυτικές πολιτικές εξουσίες και επικαλύπτονται συνήθως από ασκήσεις επικοινωνιακής διαχείρισης και άμυνας, χωρίς κανείς να αναλαμβάνει γενναία τις πολιτικές ευθύνες, που του αναλογούν, αντί, για παράδειγμα, να προβαίνουν σε αυτομηνύσεις (!!!) για «κούφιο» εντυπωσιασμό.
Κάτι τέτοιο θα ήταν εξόχως ευεργετικό και λυτρωτικό στην Χώρα, που ευδοκιμεί η ατιμωρησία και η «λαμογιά» για την δημιουργία μιας νέας αντίληψης και συνείδησης.
Η πρόσφατη τραγωδία στην υποβαθμισμένη ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Αττικής, αφενός καταδεικνύει τις διαχρονικές εγκληματικές ευθύνες ενός «νόθου» πελατειακού και ανίκανου Κράτους, όπως διαμορφώθηκε από την οικονομική ολιγαρχία της Χώρας, που το κύριο γνώρισμά της είναι τα «παρασιτικά» χαρακτηριστικά και η «μαυραγορίτικη» αντίληψη και του εκάστοτε πολιτικού προσωπικού, κεντρικού και περιφερειακού, ως εφαρμοστής αυτών των «νόθων πελατειακών» και καταστροφικών πολιτικών.
Ένα εξ΄ αυτών των «διαχρονικών εγκλημάτων» είναι η δημιουργία του οικιστικού «τερατουργήματος» του Λεκανοπεδίου της Αττικής, όπου έχουν στοιβαχθεί εκατομμύρια πολίτες, που βρίσκονται περισσότερο από ποτέ απροστάτευτοι απέναντι στις επερχόμενες δραματικές κλιματολογικές αλλαγές, που παρατηρούνται πλέον όχι μόνο σε μακρινές περιοχές του πλανήτη, αλλά και στην Μεσόγειο.
Είχε προηγηθεί όλα αυτά τα χρόνια κατάκαψη κάθε πράσινου πνεύμονα του Λεκανοπεδίου, χωρίς την τιμωρία κανενός και χωρίς λήψη κανενός μέτρου αποκατάστασης. Αντίθετα, στην λογική της «πελατειακής» εξυπηρέτησης των ψηφοφόρων, είχαμε επαναλαμβανόμενες ρυθμίσεις και εντάξεις αυθαιρέτων ακόμα και σε καμένες δασικές εκτάσεις.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες και τους ειδικούς, εκ των βασικών αιτιών της καταστροφής στην ευρύτερη περιοχή της Μάνδρας, είναι η καταστροφική πυρκαγιά του όρους «Πατέρα» το 2016, χωρίς να ληφθεί κανένα σοβαρό αντιπλημμυρικό έργο, αν και ήταν γνωστό, ότι είχαν μπαζωθεί σημαντικά ρέματα της περιοχής και θα έπρεπε να υπάρξουν άμεσες παρεμβάσεις.
Είναι προφανές ότι αν είχε για παράδειγμα νομοθετηθεί ως «ιδιώνυμο κακούργημα» η καταπάτηση καμένων δασικών εκτάσεων, και η παροχή πολεοδομικών αδειών για κτίσματα σε ρέματα, θα μπορούσε να αποφευχθεί αυτή η πρωτοφανής αποψίλωση του δασικού πλούτου προς όφελος των καταπατητών και των κερδοσκόπων της γης, καθώς και το ανεξέλεγκτο και το καταστροφικό μπάζωμα των ρεμάτων.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Αν κανένας δει όλες τις Ευρωπαϊκές πόλεις, μικρές ή μεγάλες, θα παρατηρήσει ότι αυτές έχουν χτιστεί και αναπτύσσονται γύρω από ποταμούς και ρέματα. Η Αθήνα, όμως, και το Λεκανοπέδιο της Αττικής γενικά, έχουν χτιστεί στην αντίθετη ακριβώς καταστρεπτική λογική του μπαζώματος όλων των ρεμάτων και της υπογειοποίησης των ποταμών (Κηφισού, Ιλισσού κ.λπ.), που εκτός από την αισθητική «βαρβαρότητα», αποδεικνύεται πλέον ότι αποτελούν «ωρολογιακές βόμβες» στα θεμέλια των διαφόρων οικιστικών περιοχών του Λεκανοπεδίου, με δεδομένη και την κλιματική παγκόσμια αλλαγή, που δημιουργεί πολλά συσσωρευμένα ακραία φαινόμενα.
Έτσι, εκ των βασικών αιτιών της πρόσφατης τραγωδίας ήταν και το μπάζωμα των ρεμάτων και χειμάρρων στην ευρύτερη περιοχή της Μάνδρας (Σαραντάπορο, Αγία Αικατερίνη, Λυκόρρεμα, Λούτσα κ.λπ.). Μάλιστα, αυτό αποτελούσε κύριο παράδειγμα αποφυγής για τους φοιτητές στο μάθημα «Υδρογεωλογίας και Υδραυλικής Μηχανικής» όπως ανέφερε ο Καθηγητής Γεωλογίας Δ. Παπανικολάου.
Αυτό και μόνο μεγεθύνει την υποκρισία των υπευθύνων και ανεύθυνων, αφού το πρόβλημα ήταν γνωστό, είχε γίνει, δε, και σχετική ειδική μελέτη για συγκεκριμένα αντιπλημμυρικά μέτρα για την αντιμετώπιση του προβλήματος, που παρέμεινε, όμως, στα συρτάρια της Περιφέρειας, χωρίς να υλοποιηθεί.
Χωρίς υπερβολή, η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα, απέναντι σε αυτά τα απανωτά χτυπήματα, ένα ισχυρό κίνημα Αντίστασης των πολιτών, που θα μπει εμπόδιο και θα αποκρούσει την επίθεση της «αγέλης των πεινασμένων λύκων», δηλαδή των πάσης φύσεως μεταπρατικών συμφερόντων, που αποτελούν και τον «πελατειακό βραχίονα» των σημερινών κομμάτων εξουσίας και βυθίζουν τη χώρα «στην λάσπη» και το τέλμα.
