Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Μια από τις παρηγοριές που στερήθηκα στην ζωή μου ήταν τα τραγούδια του Καζαντζίδη. Κατά την γνώμη του π. Γεωργίου Αλευρά, ο οποίος ήταν υποτακτικός του μεγάλου αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, ο Καζαντζίδης ήταν απεσταλμένος από τον Θεό για να παρηγορήσει τους Έλληνες μετά από τα καταστροφικά χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, του Εμφυλίου Πολέμου και της μετανάστευσης.
Ο μακαριστός Επίσκοπος Κοζάνης Αμβρόσιος, ο οποίος τον επισκέφθηκε στο γραφείο του, του είπε : «εσύ κηρύττεις τραγουδιστά το Ευαγγέλιο γι αυτό και το δέχονται πιο ευχάριστα οι άνθρωποι». Πραγματικά στα τραγούδια του Καζαντζίδη φαίνεται ο ανηφορικός δρόμος της αρετής και όχι ο εύκολος δρόμος της αμαρτίας όπως σε άλλα λαϊκά τραγούδια.
Όμως ένα τραγούδι του, το «Για μας ποτέ μην ξημερώσει», μου φαίνεται ότι δεν ταιριάζει με τα άλλα τραγούδια του:
«Από τη δόλια μας ψυχή / Ποτέ η νύχτα μη χαθεί / Γιατί το φως μόλις θα μπει θα τη τρομάξει
Και το σκοτάδι τώρα πια / Έχουμε σαν παρηγοριά / Μες στη ζωή μας / Που ποτέ της δε θα φτιάξει
Αφού μας έχει η ζωή τόσο πληγώσει / Για μας ποτέ για μας ποτέ μην ξημερώσει
Είναι της μοίρας μας γραφτό / Πάντα στο δρόμο τον κακό / Όλο να ζούμε δίχως μια χαρά κι ελπίδα
Δίχως αγάπη και στοργή / Σαν τα ρημάδια μες στη γη / Σαν τα καράβια / Που τσακίζει η καταιγίδα
Αφού μας έχει η ζωή τόσο πληγώσει / Για μας ποτέ για μας ποτέ μην ξημερώσει».
Την πραγματικότητα που ζουν οι άνθρωποι του τραγουδιού την περιγράφει στην «Παρακλητική» ένα τροπάριο του Όρθρου της Τρίτης του β΄ ήχου. «Σεσυλημένον με πάντοθεν, και πτωχεύοντα Λόγε, καθορών ο δυσμενής, τη απωλεία μου τέρπεται ο δολιόφρων. Κύριε της δόξης, πλουτιστά των απόρων, της αυτού με κακουργίας εξελού». Δηλαδή, βλέποντάς με ο Σατανάς να έχει ληστευτεί η ψυχή μου από παντού και να είμαι φτωχός από αρετές και από την ελπίδα στον Χριστό, χαίρεται επειδή θα χαθώ αιώνια.
Ναι, οι τραγικοί άνθρωποι του τραγουδιού έφτασαν στο σημείο να επιθυμούν την νύχτα και όχι το φως, να έχουν παρηγοριά το σκοτάδι, το πήραν απόφαση ότι πλέον θα ζουν χωρίς χαρά και ελπίδα, χωρίς αγάπη και στοργή, και θα είναι σαν τσακισμένα καράβια. Δηλαδή μ’ αυτούς πέτυχε ο Σατανάς την μεγαλύτερη νίκη του, πέτυχε να τους οδηγήσει στην απελπισία. Μόνο που οι δυστυχισμένοι δεν τον βλέπουν καθώς χοροπηδάει από την χαρά του για την νίκη που πέτυχε.
Ο άνθρωπος του τροπαρίου μια παρόμοια κατάσταση ζει. Με μια διαφορά όμως. Έχει ζωντανή πίστη στον Χριστό. «Αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμο, η πίστις ημών» λέει κάπου ο Απόστολος Παύλος. Οπότε στρέφεται προς τον Χριστό και τον παρακαλεί «Εσύ που πλουτίζεις τους φτωχούς από αρετές, γλίτωσέ με από την κακουργία του Σατανά».
Δυστυχώς πολλοί από εμάς δεν μάθαμε στα παιδιά μας στην δυσκολία τους να γονατίζουν και να ζητούν βοήθεια από τον Χριστό. Και όμως αυτό ήταν το πρώτο που έπρεπε να τους μάθουμε.
Είδατε η Βασιλική Πλεξίδα ; Με το που φώναξε «Παναγιά μου σώσε με» την άρπαξε από το ελικόπτερο η Παναγία. Εννοείται ότι θα σκοτωνόταν κι αυτή με τους άλλους αξιωματικούς αν δεν είχε επικαλεστεί την βοήθεια της Παναγίας. Εξ άλλου στο πρώτο χτύπημα του ελικοπτέρου τραυματίστηκε κι αυτή.
Γι αυτό και κάνει τα πάντα ο ανθρωποκτόνος Σατανάς να μας έχει μόνιμα με κάτι απασχολημένους μη τυχόν και κατά λάθος θυμηθούμε τον Χριστό και Τον επικαλεστούμε. Είχα ακούσει στο Άγιο Όρος ότι θα σώσει ο Χριστός όποιον Τον επικαλέστηκε έστω και μια φορά. Εμείς νομίζουμε ότι έτσι στην τύχη θα πάνε όλα καλά. Δυστυχώς αυτό είναι πλάνη.
Έλεγε ο μεγάλος άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης «Όποιος είναι σε πλάνη δεν φοβάται τον εχθρό, ενώ όποιος δεν είναι σε πλάνη φοβάται τον εχθρό, ξέρει ότι ο εχθρός μπορεί να τον καταστρέψει».
Όπως κατέστρεψε και τους ανθρώπους του τραγουδιού του Καζαντζίδη «Για μας ποτέ μην ξημερώσει».
