Του Γιώργου Μισιάκα
Δεν υπάρχει πιο αρνητικό γεγονός από τον τρόπο με τον οποίο η «ελληνική» πολιτεία, το κράτος και η κυβέρνηση προετοιμάστηκαν για να (μην) «γιορτάσουν» την επέτειο συμπλήρωσης 200 ετών από την Εθνεγερσία του 1821.
Δεν μπόρεσαν και -πολύ περισσότερο- δεν ήθελαν να θέσουν νοήματα και στόχους γύρω από την ουσία αυτής της επετείου. Να κάνουν ξεχωριστά έργα και μνημεία που θα συνέδεαν ευεργετικά και ενεργητικά το τότε με το σήμερα.
Να κινητοποιήσουν όλες τις ζωντανές δυνάμεις του Ελληνισμού, όπου κι αν βρίσκονται, σ’ ένα σχέδιο διεξόδου της Πατρίδας από το τέλμα, στο οποίο την βύθισαν οι μικρότητες και οι ελεεινότητες των τοπικών αρχόντων (νέων κοτζαμπάσηδων) και οι συμφεροντολογικές σκοπιμότητες των επικυρίαρχων ξένων δυνάμεων.
Αυτών δηλαδή που, αφού έχουν επί 200 χρόνια στο χέρι το λουρί του τοκογλυφικού δανεισμού και της εξάρτησης, δεν διστάζουν σήμερα να δελεάζουν την όρεξη της επεκτατικής Τουρκίας με «μεζέδες» ελληνικής κυριαρχίας.
Αντ’ αυτού δημιουργήθηκε μία επιτροπή για τα πανηγύρια (κυριολεκτικά) με πρόεδρο την Γιάννα Αγγελοπούλου (πρώην Παρθένη) – Δασκαλάκη. Δεν αρκεί όμως, αυτού του είδους η περιφρόνηση για τον πιο σημαντικό σταθμό της σύγχρονης ιστορίας του Ελληνισμού, την Επανάσταση του 1821, δεν αρκεί ή άγνοια που έχουν για την ιστορία του Τόπου, δεν φτάνει η συστηματική αναθεώρηση και αποδόμηση της ιστορίας του και η υποβάθμισή της ως μια ακόμη αμφιλεγόμενη «αφήγηση».
Σαν κερασάκι στην τούρτα, η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, που έχει να συζητήσει και τις σχέσεις με την Τουρκία, αρχίζει στις Βρυξέλλες ανήμερα την 25η Μαρτίου, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη να μετατεθεί μία-δύο μέρες αργότερα για ευνόητους λόγους.
Πολύ χειρότερα, ορισμένοι στο εσωτερικό της Χώρας έφτασαν στο σημείο να προτείνουν να μην γίνει καν(!) Στρατιωτική Παρέλαση για να μην επιβαρυνθούν οι σχέσεις με την γείτονα…
Η Εθνεγερσία του 1821 φαίνεται να μοιάζει με την «Ουτοπία» ενός Έθνους: να τα βάλει με μία πολύ ισχυρότερη δύναμη (την οθωμανική αυτοκρατορία), να την νικήσει δια πυρός και σιδήρου, να κρέμεται όλη η υπόθεση της Ελευθερίας του αρκετές φορές σε μια λεπτή κλωστή και να διασώζεται από τον Ηρωισμό και την Αποφασιστικότητα των πιο ενεργών δυνάμεων της Εθνεγερσίας, αυτών που εξέφραζαν την πτέρυγα του αποφασιστικού και μαχητικού, μέχρι τέλους, αγώνα με το τουρκικό θηρίο.
Αν δεν υπήρχαν αυτές οι ενεργείς δυνάμεις, δεν θα υπήρχε η, έστω λειψή, ανεξαρτησία της Ελλάδος, που επιτεύχθηκε με μεγάλες θυσίες και ποταμούς αίματος.
Η «Ουτοπία» ενός ανεξάρτητου Εθνικού Κράτους των Ελλήνων έγινε πραγματικότητα όχι ως δώρο των Μεγάλων Δυνάμεων, αλλά ως επιστέγασμα ενός εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος – πολέμου διάρκειας πολλών αιώνων.
Σήμερα γιορτάζουμε(;) τα 200 χρόνια από την Εθνεγερσία σε συνθήκες πολύ κρίσιμες για την Πατρίδα και τον Λαό. Η συνεχιζόμενη συρρίκνωση του Ελληνισμού, το «γκριζάρισμα» σε Θράκη και Αιγαίο, η «σαλαμοποίηση» των δύο κρατικών οντοτήτων του Έθνους μας (Ελλάδα και Κύπρος) είναι στην ημερήσια διάταξη.
Όποιος δεν το βλέπει και δεν το νιώθει, δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί τι συμβαίνει στο γεωπολιτικό πεδίο και πόσο μεγάλες απειλές συσσωρεύονται στην περιοχή μας. Επομένως, το Αληθινό Πνεύμα της Εθνεγερσίας του 1821 είναι όχι απλώς επίκαιρο, αλλά και περισσότερο αναγκαίο από ποτέ άλλοτε.
Η προσεκτική μελέτη της ιστορικής διαδρομής της Εθνεγερσίας και της προσεκτικής εξαγωγής συμπερασμάτων μπορεί και πρέπει να γίνει ένας οδικός χάρτης για την πορεία μας (και) στον 21ο αιώνα.
Για την λυτρωτική διέξοδο της Χώρας, για την απαλλαγή της από την ξένη εξάρτηση, για την μετάβασή της σε μια πολιτειακή και κοινωνική οργάνωση με πραγματικά Εθνικό χαρακτήρα. «Ουτοπία» πάλι;
Όχι μεγαλύτερη, δυσκολότερη ή ανυπέρβλητη από την «Ουτοπία» που έθρεψε την εξεγερτική πραγματικότητα της
Επανάστασης του 1821 και σφραγίζει ακόμα το Αξιακό σύστημα και τις ανάλογες Αρχές του Ελληνικού Λαού.
Όσο κι αν προσπαθούν οι εθνοαποδομητές, όσο ανιστόρητο δηλητήριο κι αν ρίξουν, το 1821 δεν πρόκειται να σβηστεί απ’ την Καρδιά και τον Νου των Ελλήνων.
