Η σύλληψη (όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι επρόκειτο για ενέδρα) και η παράνομη κράτηση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στις φυλακές της Αδριανούπολης, με την διαφαινόμενη προσπάθεια της Τουρκίας να επαναλάβει και στην περίπτωση αυτή την προσφιλή της τακτική, που είναι η επίτευξη στόχων, μέσω απαγωγής προσώπων τρίτων Χωρών, «δηλητηριάζοντας» συνειδητά τη σχέση της με την Ελλάδα. εντάσσονται στο διακηρυγμένο, πλέον, στρατηγικό στόχο της Άγκυρας, που είναι η αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης.
Ο ανομολόγητος στόχος της πίσω από αυτό, είναι το μοίρασμα του Αιγαίου και της Α.Ο.Ζ. της Κύπρου και η συνεκμετάλλευση των πλούσιων υδρογονανθράκων της Ελληνικής θάλασσας.
Ο εκτροχιασμός της επιθετικότητας της Τουρκίας εξυπηρετεί αυτόν τον στρατηγικό της στόχο. Λαμβάνει, όμως, ιδιαίτερα επικίνδυνα χαρακτηριστικά σήμερα, λόγω των γεωπολιτικών ανακατατάξεων και της υπονόμευσης της πλανητικής ηγεμονίας των Η.Π.Α., που βρίσκεται σε «βαθύ Φθινόπωρο», αφού φαίνεται, ότι το Τουρκικό πολιτικό στρατιωτικό κατεστημένο θεωρεί ότι είναι η κατάλληλη εποχή για να επιβάλλει τον «αναθεωρητισμό» και την αλλαγή συνόρων στην ευρύτερη περιοχή, ως ισχυρή περιφερειακή δύναμη. Και αν διαχρονικά η Τουρκία παραβίαζε το διεθνές δίκαιο, το έκανε αυτό, ενώ υπήρχε ένα «προστατευτικό πλέγμα» υπό την Αμερικανική ηγεμονία, στην οποία προστρέχει μέχρι και σήμερα, αν και έχουν αλλάξει πλήρως οι συνθήκες, ως «ικέτιδα» η Ελληνική «ασθενής» πολιτική τάξη, προκειμένου να παρέμβει και να υποχωρήσει ο «ταραξίας». Σήμερα, όμως, αυτό το «κέλυφος» έχει πλήρως διαρραγεί.
Η επικυριαρχία των Η.Π.Α. στην περιοχή αμφισβητείται καθημερινά, τόσο λεκτικά από τον Ερντογάν και την πολιτική τάξη της Τουρκίας, όσο και εμπράκτως, με την συμμαχία που έχει πραγματοποιήσει με την Ρωσία και την αγορά του «υπερόπλου» των S-400, που αποτελεί «κόκκινο πανί» για το ΝΑΤΟ.
Και ενώ αυτά συμβαίνουν στην περιοχή και αποτελούν τους στρατηγικούς στόχους της Τουρκίας, μετά την συγκρότησή της ως σύγχρονο Κράτος με τη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923, με εντάσεις ή υφέσεις, ανάλογα με τις διεθνείς Συνθήκες, το κρίσιμο ερώτημα για την Ελλάδα, το οποίο δεν απαντάται από την ανεπαρκή πολιτική της ηγεσία, είναι το πώς τολμά αυτή να προκαλεί και να παραβιάζει χονδροειδώς κάθε διεθνή Συνθήκη σε βάρος της Χώρας μας, μέλους του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι μονοσήμαντη: Αυτό οφείλεται στην διαχρονική κατευναστική πολιτική, που έχουν επιδείξει τις τελευταίες δεκαετίες όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις και η «παρασιτική» οικονομική ολιγαρχία, δημιουργώντας σταδιακά το λεγόμενο «φοβικό σύνδρομο», το οποίο εκμεταλλεύεται η Άγκυρα. Και αυτό παρά το γεγονός, πως έχει αποδειχθεί ιστορικά, ότι όταν η Χώρα μας επέδειξε σθεναρότητα και αποφασιστικότητα, με χαρακτηριστικότατο παράδειγμα την κρίση του 1997, όταν ο, τότε, αείμνηστος Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου διεμήνυσε προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι «τα ψέματα τελείωσαν», η Τουρκία «έβαλε την ουρά στα σκέλια της».
Σήμερα, επιβοηθούσης σε αυτό και της ολικής οικονομικής κρίσης, η Ελλάδα δίνει την εικόνα ενός «φοβικού παίκτη», απέναντι στον Νεοθωμανικό εξτρεμισμό, εικόνα που «φιλοτεχνήθηκε» με την επί χρόνια κατευναστική πολιτική «εξημέρωσης του θηρίου». Αυτό, όμως, αποτελεί μείζονα κίνδυνο για την Χώρα, γιατί σε περίπτωση που παγιωθούν οι αποτυχίες της Τουρκικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή (Κουρδικό), είναι βέβαιο, ότι αυτή θα προσπαθήσει να «ισοφαρίσει» αυτές τις απώλειες, μέσω της επιθετικής ηγεμονικής – επεκτατικής πολιτικής, κυρίως έναντι της Ελλάδος, όπως δείχνει με κάθε τρόπο το τελευταίο διάστημα (σύλληψη των στρατιωτικών στον Έβρο, εμβολισμός του «Γαύδος», ισχυρή ναυτική παρουσία στην Α.Ο.Ζ. της Κύπρου).
Σήμερα, η Ελληνική κοινωνία βγαίνει από τον «λήθαργο» μιας πλασματικής ευημερίας και το αβέβαιο καθεστώς ασφάλειας, που καλλιεργήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες, «εισπράττοντας τα επίχειρα» αυτού του χρόνιου «φοβικού συνδρόμου» απέναντι στην Τουρκία.
Δυστυχώς δεν υπήρξαν, ούτε υπάρχουν στην εξουσία εκείνες οι δημοκρατικές πατριωτικές και ορθολογικές πολιτικές δυνάμεις, πλην εξαιρέσεων, που να «χαλυβδώσουν» το φρόνημα του Ελληνικού Λαού, να δημιουργήσουν ισχυρές βάσεις ευέλικτης και προστατευτικής για τα συμφέροντα της Χώρας εξωτερικής πολιτικής και να καταστήσουν αυτήν στρατιωτικά ισχυρή και «άτρωτη», απέναντι σε οποιαδήποτε επιβολή της εθνικής της κυριαρχίας.
