Το τίμημα του να προετοιμάζεσαι γι’ αυτό που θέλεις να μη συμβεί ποτέ είναι βαρύ για την Πολεμική μας Αεροπορία. Ο πρόσφατος χαμός δύο ακόμη νέων ανθρώπων ήταν η θλιβερή υπενθύμιση αυτού του τραγικού ρητού.
Το κόστος όμως του να συγκαταλέγεσαι στους κορυφαίους του πλανήτη στους αιθέρες, είναι πάντα μεγάλο. Και οι ανθρωποθυσίες στην υπηρεσία της πατρίδας πολλές.
Μία από αυτές και μάλιστα διπλή, έμελλε να συμβεί στις 16 Φεβρουαρίου του 1954, στα όρια του νομού Λάρισας με αυτόν της Μαγνησίας, κοντά στο χωριό Παλαιόμυλος που υπάγεται διοικτηικά στην επαρχία Φαρσάλων.
Ο Σμηναγός Καλογερόπουλος Σταύρος με τον ανθυποσμηναγό Χαλιούλα Ευάγγελο, ενώ εκτελούσαν άσκηση καθόδου στο Ραδιοφάρο της 111 Πτέρυγας Μάχης (Νέα Αγχίαλος), με τα αεροσκάφη τους, τύπου F-84G της 340 Μοίρας Διώξεως-Βομβαρδισμού, κατέπεσαν και συνετρίβησαν στην περιοχή αυτή, 20 χιλιόμετρα δυτικά του αεροδρομίου, με αποτέλεσμα το θάνατο των χειριστών τους. Η αεροπορική Βάση στην Ν, Αγχίαλο έγινε το 1953.
Ο σμηναγός Καλογερόπουλος Σταύρος, γεννήθηκε το 1922 από Παραπούγγι της Μεσσηνίας. Γεννήθηκε δέκα χρόνια πριν τον ανθυποσμηναγό Χαλιούλια. Τον Σεπτέμβριο του 1940 ξεκίνησε την αεροπορική του εκπαίδευση στο τμήμα υπαξιωματικών της σχολής Αεροπορίας. Ήταν στην ίδια σειρά εκπαιδευομένων με τον επίσης βετεράνο του Β’ ΠΠ, πεσόντα υποσμηναγό, Ταγκαλάκη Γεώργιο. Με την κατάρρευση του μετώπου το 1941, διέφυγαν στη Ροδεσία και συνέχισαν την εκπαίδευσή τους στο εκεί ελληνικό Εκπαιδευτικό τμήμα.
Τον Αύγουστο του επόμενου έτους ο Καλογερόπουλος Σταύρος, ονομάστηκε σμηνίας χειριστής. Έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις του θεάτρου της Βορείου Αφρικής και επέζησε της κόλασης αυτής. Πέρα από τα αναμνηστικά μετάλλια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, τιμήθηκε με πλήθος ηθικών αμοιβών, όπως το Distinguished Flying Cross της Μεγάλης Βρετανίας, τον πολεμικό σταυρό, το μετάλλιο στρατιωτικής αξίας και το μετάλλιο ευδοκίμου υπηρεσίας.
Η τελευταία του τοποθέτηση ήταν στην 340ΜΔΒ, η οποία τότε έδρευε στη Ν. Αγχίαλο. Είχε αφήσει πίσω του τα ελικοφόρα Hurricane και Harvard και είχε περάσει, μαζί με την ΠΑ, στην εποχή των jet μαχητικών. Ως μπαρουτοκαπνισμένος ιπτάμενος που ήταν, είχε υπό τις φτερούγες του τη νεότερη γενιά χειριστών της 111.
Ο ανθυποσμηναγός Χαλιούλιας Ευάγγελος. Ο Χαλιούλιας γεννήθηκε το 1932 στη Χαλκίδα. Είχε λάβει τον βαθμό του έφεδρου ανθυποσμηναγού τον Οκτώβριο του 1952- όταν δηλαδή ο Καλογερόπουλος είχε ήδη 10 χρόνια πτητικής εμπειρίας στις πλάτες του. Η αλεπού της ΠΑ και η 111 της Ν. Αγχιάλου ήταν η πρώτη του τοποθέτηση αλλά ήδη διακρινόταν για το πάθος του κατά τη διεξαγωγή επιχειρήσεων μικρής ή μεγάλης κλίμακας. Όλοι μπορούσαν να διακρίνουν ότι στον 20χρονο τότε, ιπτάμενο, υπήρχε η φλόγα του χειριστή μαχητικών- κάτι που δεν σχετίζεται με τον τύπο του αεροπλάνου που πετάει…
Έτσι λοιπόν στις 16 Φεβρουαρίου 1954, ξεκίνησαν οι δυο τους, εκπαιδευτική πτήση προσβολής στόχων εδάφους. Ο καιρός ήταν καθαρά χειμωνιάτικος και ο ουρανός δάκρυζε πάνω στις bubble καλύπτρες των F-84G τους.
Επιταχύνοντας από την άκρη του διαδρόμου προς τον μουντό ουρανό, οι σταγόνες της βροχής έκαναν ρυάκια πάνω στο διάφανο διαχωριστικό του στενού πιλοτηρίου από τον έξω κόσμο. Φτάνοντας στο γνώριμο σε εκείνους πεδίο κυνηγιού των αιθέρων ο καιρός δεν ήταν και ιδιαίτερα καλύτερος.
Αλλά συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια. Δεν ήταν κάτι που δεν γνώριζαν.
Όμως καμία μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη και καμία πτήση δεν είναι σαν τις άλλες. Και κάθε αποστολή κρύβει τα δικά της μυστικά.
Ξεκίνησαν την κάθοδο προς τον ραδιοφάρο…
Κάτι όμως δεν πήγε καλά…. Λένε ότι ένα σκάφος ακούμπησε το άλλο;…
Στο σημείο της πτώσης προσέτρεξαν αμέσως αγρότες και βοσκοί από το διπλανό χωριό Ελευθεροχώρι που είδαν τις πτώσεις, αλλά οι πιλότοι ήταν νεκροί.
Είναι το τίμημα για να είσαι πρώτος…
Πρωτοπόροι στην αεροπορική τέχνη, παρά την πενιχρότητα των μέσων, διείδαν τη σημασία του αεροπλάνου στον πόλεμο και πρώτοι αυτοί το χρησιμοποίησαν για πολεμικούς σκοπούς. Από τότε, όσες φορές χρειάστηκε να το μεταχειριστούν -και χρειάστηκε πολλές φορές- γνώρισαν μόνο δόξες.
Αναπληρώνοντας τις τεχνικές και υλικές ελλείψεις με το θάρρος και την ανδρεία τους και έχοντας πάντοτε οδηγό την αγάπη για την Ελευθερία της Πατρίδας, ταπείνωσαν πανίσχυρους αντιπάλους αποδεικνύοντας περίτρανα το Μεγαλείο της Ελληνικής Ψυχής.
Αυτούς λοιπόν τους ένδοξους και αθάνατους νεκρούς, που έπεσαν για το μεγαλείο της Ελλάδας και την πρόοδο της Αεροπορίας μας, έχουμε ιερό καθήκον και υποχρέωση να τιμάμε και να αποθανατίζουμε, γιατί μόνο έτσι η θυσία τους δεν θα’ ναι μόνο ζωντανή ανάμνηση σε μας, αλλά και παράδειγμα για τις επόμενες γενιές που θα τις φωτίζει για την πραγμάτωση έργων σπουδαίων και την προάσπιση αξιών υψηλών. Ειδικά σήμερα η Πολεμική Αεροπορία είναι η αιχμή του δόρατος για την άμυνα της χώρας μας και κάθε ημέρα τα αεροσκάφη μας φυλάνε τους αιθέρες του Αιγαίου από άκρη σε άκρη. Ας είναι αιωνία η μνήμη τους.
Στο σημείο της πτώσης υπάρχει ένα τσιμεντένιο μνημείο που αναγράφει τα ονόματα των πεσόντων και θυμίζει πως το τίμημα της Ελευθερίας είναι ακριβό…
