Η Ελλάδα πονά. Πίσω από τους κλειστούς δρόμους, τις ουρές στα διόδια και τις εικόνες των τρακτέρ δεν βρίσκεται μόνο η αγροτική διαμαρτυρία. Βρίσκεται μια κοινωνία που εδώ και χρόνια σηκώνει βάρος χωρίς ανάσα. Μια χώρα που στην πανδημία έκλεισε με κρατική εντολή «για το κοινό καλό» και σήμερα βλέπει ότι η παράλυση επιστρέφει, αυτή τη φορά από αγανάκτηση και όχι από ανάγκη.
Οι αγρότες δεν βγήκαν στους δρόμους απλώς για τα ποσά και τα λάθη. Βγήκαν γιατί αισθάνονται πως η πολιτεία τους αντιμετωπίζει σαν αριθμούς, όχι σαν ανθρώπους. Ότι οι προειδοποιήσεις τους πέρασαν απαρατήρητες, όπως και οι πληγές από τις καταστροφές, τις ασθένειες, τις καθυστερήσεις, την ακρίβεια. Η φωνή τους έμεινε σε συσκέψεις και χαρτιά που δεν άλλαξαν τίποτα.
Και αυτή η σιωπή επιστρέφει τώρα ως έκρηξη. Η χώρα σταματά ξανά – όχι επειδή της το ζήτησαν, όπως στην πανδημία, αλλά επειδή δεν αντέχει άλλο. Οι πολίτες βλέπουν την αντίφαση: τότε απαιτήθηκε απόλυτη πειθαρχία για να σωθεί η οικονομία· σήμερα η οικονομία απειλείται ξανά επειδή τα προβλήματα δεν αντιμετωπίστηκαν έγκαιρα. Είναι δύο σταθμά που ο κόσμος δεν μπορεί να αγνοήσει.
Η κυβέρνηση έχει κατά καιρούς αναλάβει την πολιτική ευθύνη για δύσκολες αποφάσεις. Όμως η ανάληψη ευθύνης δεν αρκεί όταν ένας ολόκληρος κλάδος –και στην ουσία μια ολόκληρη κοινωνία– αισθάνεται ότι η πραγματικότητα που ζει δεν ακούγεται. Όταν ο πολίτης νιώθει ότι δίνει μάχη μόνος του, χωρίς σταθερή πυξίδα, χωρίς καθαρή δέσμευση ότι τα λάθη διορθώνονται.
Τα μπλόκα δεν είναι μόνο κλειστοί δρόμοι. Είναι η εικόνα μιας χώρας που σταμάτησε για να ακουστεί. Είναι αγρότες που δεν μπορούν να συνεχίσουν όπως πριν, επαγγελματίες που βλέπουν την αγορά να παγώνει, οικογένειες που αγωνιούν για το αύριο. Είναι ο συλλογικός πόνος μιας Ελλάδας που κουράστηκε να «κρατάει» ενώ γύρω της τίποτα δεν αλλάζει.
Η κρίση αυτή δεν είναι τωρινή. Είναι το αποτέλεσμα χρόνων συσσώρευσης. Και όσο κι αν η πολιτεία επιχειρήσει να τη διαχειριστεί με όρους επικοινωνίας, η ουσία παραμένει: μια κοινωνία που νιώθει αδικημένη, εξαντλημένη και μόνη θα συνεχίσει να φωνάζει μέχρι κάποιος να την ακούσει.
Η Ελλάδα πονά. Και τα μπλόκα είναι απλώς ο καθρέφτης.
