Η γερμανική πριμοδότηση των νεο-οθωμανών και οι κίνδυνοι για την Ελλάδα

Του Γεωργίου Παπασίμου – Δικηγόρου

Για μια ακόμα φορά, η Γερμανία προέταξε τείχος προστασίας της Τουρκίας, πριμοδοτώντας έτσι τον νεο-οθωμανικό μιλιταρισμού. Η χθεσινή στάση της στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, όπου συζητούταν οι σχέσεις Ε.Ε. – Τουρκίας και η επιβολή κυρώσεων σε βάρος της, στο οποίο επιχείρησε όχι μόνο να αποφύγει την επιβολή κυρώσεων, αλλά και να «βγάζει στον αφρό» τον τουρκικό επεκτατισμό έναντι δύο κρατών της Ε.Ε. (Ελλάδα – Κύπρος), διέλυσε κάθε φύλλο συκής περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και ακύρωσε πλήρως τον υπονομευμένο από την αρχή ρόλο της ως αντικειμενικού επιδιαιτητή στην ελληνο-τουρκική κρίση.

Η εμφανής εμπλοκή της Τουρκίας και στον πόλεμο του Ναγκόρνο – Καραμπάχ μεταξύ της φίλης Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν, δορυφόρου της Άγκυρας δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Απεναντίας επιβεβαιώνει τη στρατηγική του νεο-οθωμανικού μιλιταρισμού, που λειτουργεί ως μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη στην ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου – Μέσης Ανατολής – Ανατολικής Μεσογείου – Βαλκανίων και Βόρειας Αφρικής. Επιβεβαιώνει ακόμα την αυταρχική και φασιστική φύση του πολιτικο-στρατιωτικού καθεστώτος της Άγκυρας, που ενώ έχει προηγηθεί μια από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες γενοκτονίες κατά του αρμενικού λαού, χωρίς αιδώ πολεμά βρώμικα ξανά κατά της Αρμενίας.

Ανεξαρτήτως του εάν στο τέλος η υπερέκταση αυτή της Τουρκίας θα είναι επωφελής για αυτήν, αφού κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με απόλυτο τρόπο την κατάληξη της διαμόρφωσης του σημερινού ρευστού παγκόσμιου συστήματος, η στρατηγική αυτή περικλείει μέγιστους κινδύνους για την Ελλάδα και την Κύπρο. Η τακτική τουρκική αναδίπλωση εν σχέσει με την πρόσφατη έξαρση της επιθετικότητας κατά της Ελλάδος με την συνεχή παραβίαση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας από το OrucReis, προκειμένου να υποβοηθήσει τη Γερμανία και τους δορυφόρους της ενόψει του ευρωπαϊκού Συμβουλίου Κορυφής για επιβολή οικονομικών κυρώσεων, δεν μπορεί από μόνη της σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ως ενθαρρυντική εξέλιξη. Αντίθετα, κρύβει παγίδες.

Η Ελλάδα παρά το γεγονός ότι μέσω αυτής της προσωρινής αποκλιμάκωσης απέφυγε θερμό επεισόδιο ή ακόμα και πολεμική σύγκρουση, έχασε μια μοναδική ευκαιρία να προχωρήσει μέσω σοβαρών διπλωματικών πρωτοβουλιών στην σφυρηλάτηση ενός αντι-τουρκικού άξονα, τόσο στην ευρύτερη Λεκάνη της Μεσογείου – Μέσης Ανατολής (Γαλλία, Κύπρος, Αίγυπτος, Ισραήλ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα), όσο και εντός της Ε.Ε., αφού για πρώτη φορά η τουρκική επιθετικότητα και η εργαλειοποίηση του προσφυγικού έχουν δημιουργήσει ρήγματα στις κεντρικές και βόρειες χώρες (Αυστρία). Το μόνο κέρδος για την Ελλάδα από τον επιβληθένταελληνο-τουρκικό διάλογο είναι ότι κερδίζει χρόνο για να βελτιώσει τα αμυντικά της κενά, που προήλθαν από τον καταστροφικό και σε αυτόν τον τομέα μνημονιακό οδοστρωτήρα. Και αυτό όμως παραμένει ζητούμενο, καθώς στο ελληνικό προσωπικό εξουσίας και στην ιθύνουσα παρασιτική οικονομική ολιγαρχία κυριαρχεί το σύνδρομο του κατευνασμού και της έλλειψης μακρόχρονης εθνικής στρατηγικής, που θα ενίσχυε και θα ενδυνάμωνε την γεωπολιτική ισχύ της χώρας μας.

Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο μέσα από γενναίες ευρύτερες πρωτοβουλίες συμμαχιών, με βάση τα κοινά συμφέροντα στη σημερινή ρευστή παγκόσμια περίοδο και την εμβάθυνση της ισότιμης αμυντικής συνεργασίας με τη Γαλλία, που είχε σηματοδοτηθεί κατά την προηγούμενη περίοδο και δημιούργησε πανικό όχι μόνο στην Άγκυρα, αλλά και σε άλλους, εξου και οι υπόγειες αμερικανικές και γερμανικές πιέσεις για ακύρωσή της. Η Αμερική, που μέχρι σήμερα λόγω του «ψοφοδεούς» των πολιτικών ηγεσιών παίρνει μόνο από την Ελλάδα χωρίς ουσιαστική προσφορά, δεν πρόκειται ποτέ να σταθεί απέναντι στην Τουρκία χάριν της Ελλάδος, καθόσον στον ευρύτερο πλανητικό σχεδιασμό της η Τουρκία κατέχει σημαντική γεωπολιτική σημασία. Η δε Γερμανία, πέραν των σημαντικών οικονομικών και εμπορικών συμφερόντων με τη μεγάλη τουρκική αγορά (40 δις το χρόνο περίπου) και τα ειδικά εσωτερικά προβλήματα από την μεγάλη τουρκική κοινότητα σε αυτήν, είναι γνωστό ότι αποτελεί διαχρονικό σύμμαχο και προστάτη της Τουρκίας καθ’ όλη την σύγχρονη ιστορική διαδρομή (Α’ και Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος).

Έτσι, με δεδομένο ότι οι ελληνο-τουρκικές συνομιλίες είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να αποφέρουν κάτι θετικό για την Ελλάδα, αφού η τουρκική βουλιμία δεν μπορεί να κορεστεί με λύσεις βάσει του διεθνούς δικαίου, αλλά οι στόχοι της είναι πολύ ευρύτεροι σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων της (γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, αποστρατιωτικοποίηση νησιών, τουρκική μειονότητα στη Θράκη, θαλάσσιες εκτάσεις βάσει τουρκο-λιβυκού μνημονίου) είναι βέβαιο ότι η νεο-οθωμανική επιθετικότητα θα επιστρέψει πολύ σύντομα στο προσκήνιο.