Το Πάσχα στο σπίτι της γιαγιάς, δεν ήταν απλώς μια γιορτή.Ήταν μια τελετουργία με έναν ιδιαίτερο ρυθμό που την ένιωθες στον αέρα. Δεν ήταν απλώς προετοιμασία. Ήταν μια εσωτερική προσευχή σε μορφή πράξης.
Η Μεγάλη Εβδομάδα άρχιζε με τις μυρωδιές από το τσουρέκι που φούσκωνε υπομονετικά κάτω από την πετσέτα και την προετοιμασία των αυγών για το βάψιμο. Η γιαγιά, δεν μιλούσε με λόγια μεγάλα αλλά κάθε κίνηση της ήταν γεμάτη συμβολισμούς.
Η νηστεία, η φροντίδα, η αγάπη, οι ευχές της, όλα είχαν ένα βαθύ νόημα. Κάθε πράξη της “έγραφε” στην ψυχή μας πως ο Σταυρός δεν είναι μόνο θλίψη, αλλά και ελπίδα. Πως η μεγαλύτερη νίκη περνά πρώτα από την ήττα. Κι ότι η Ανάσταση της ψυχής είναι ένα βλέμμα, μια συγγνώμη, ένα δάκρυ που γίνεται προσευχή.
Κάθε Πάσχα στο χωριό, δεν μύριζε απλώς Άνοιξη. Μύριζε γιαγιά.Μύριζε πασχαλιά. Τη θυμάμαι, με τα χέρια της σκασμένα απ’ το νερό, να κόβει λίγα κλαδιά από την αυλή, και να τα βάζει με απλότητα σε ένα ποτήρι νερού. Όχι σε βάζο. Όχι κάτι “σπουδαίο”. Ένα ποτήρι. Ίσως γιατί η ομορφιά, όταν είναι αληθινή, δεν χρειάζεται περιτύλιγμα.
Την έβαζε πάντα στο τραπέζι της Μεγάλης Εβδομάδας, δίπλα στα κόκκινα αυγά, σαν να ήξερε πως η φύση κι η πίστη μιλάνε την ίδια γλώσσα. Κι εγώ, παιδί ακόμα, κολλούσα τη μύτη μου πάνω της. Δεν ήξερα αν με μεθούσε η μυρωδιά της ή η αθωότητα εκείνης της στιγμής.
Και κάθε χρόνο, όσο μεγάλωνα, συνειδητοποιούσα πως το Πάσχα δεν είναι μόνο η ανάμνηση της Ανάστασης, αλλά η ανάγκη μας να ξαναγεννηθούμε εσωτερικά. Να αφήσουμε πίσω την κακία, τα προβλήματα,τη ζήλια, τον κυνισμό. Να ξαναδούμε τον κόσμο όπως τότε με καθαρά μάτια, με ευγνωμοσύνη για τα απλά.
Στην εκκλησία, η σιωπή της Μεγάλης Παρασκευής έσπαγε από τις φωνές των ψαλτών και από το τρέμουλο στις ψυχές μας όταν ακουγόταν το «Ω Γλυκύ μου Έαρ». Ο Επιτάφιος στολισμένος με γιασεμιά και κρίνα. Εδώ, η Σταύρωση δεν είναι μόνο ένα ιστορικό γεγονός, αλλά η αναγνώριση της ανθρώπινης δυσκολίας, των πληγών και των δοκιμασιών που όλοι βιώνουμε.
Το φιλί της Αγάπης το βράδυ της Ανάστασης δεν είναι μόνο τυπικό. Είναι λύτρωση. Είναι μια στιγμή συγχώρεσης και βαθιάς σύνδεσης. Είναι το χέρι που απλώνεται ξανά στον άλλον, ακόμη κι αν μέσα στη χρονιά είχε χαθεί.
Όλα γύρω μας αναγγέλλουν την αναγέννηση και η Ανάσταση ξεκινά βαθιά μέσα μας. Δεν χρειάζονται φωνές και πανηγύρια ή να κάνουμε υπερβολικά πράγματα για να νιώσουμε την αλλαγή. Μπορεί να συμβεί σιωπηλά, όταν αναγνωρίζουμε ότι παρά τις δυσκολίες της ζωής, πάντα υπάρχει χώρος για κάτι νέο, κάτι φωτεινό. Αναδεικνύει τη δυνατότητα να σηκωθούμε από τα σκοτάδια μας, όπως ο Χριστός, αρκεί να αφήσουμε χώρο στην καρδιά μας για την αληθινή αγάπη και πίστη.
Το Πάσχα υποδηλώνει το πέρασμα από την αμφιβολία στην ελπίδα, από την απόγνωση στην αντοχή. Και όσο και αν το χάσουμε στη διάρκεια του χρόνου, πάντα στο τέλος υπάρχει φως. Όχι εντυπωσιακό, μα απαλό και σταθερό, σαν εκείνο το φως που αντανακλούσε πάνω στις πασχαλιές στο ποτήρι της γιαγιάς.
Και κάθε Πάσχα, όσο υπάρχουν ακόμα σπίτια που μυρίζουν τσουρέκι και ασβέστη, γιαγιάδες που βάζουν πασχαλιές στο ποτήρι, και άνθρωποι που δίνουν το φιλί της αγάπης με αληθινή συγχώρεση, θα υπάρχει κάτι ιερό που επιμένει να ανασταίνεται μέσα μας.
Γιατί το Πάσχα θα είναι πάντα… η Πασχαλιά στο Ποτήρι.
Καλή Ανάσταση με φως, αγάπη και μια πασχαλιά να ανθίζει στην ψυχή μας!
Δρ Αγλαΐα(Λία) Ρογγανάκη
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής ΔΠΘ
Γενική Οικογενειακή Ιατρός
τ. Αντιπεριφερειάρχης Υγείας και Κοινωνικής Μέριμνας Περιφέρειας Θεσσαλίας
