Κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, απευθυνόμενος ο ίδιος προς τον Ντόναλντ Τράμπ, δήλωσε ότι η Ελλάδα είναι «αξιόπιστος και προβλέψιμος» σύμμαχος των ΗΠΑ και της Δύσης γενικότερα. Αυτό το «προβλέψιμος», δια στόματος μάλιστα του Πρωθυπουργού της Χώρας, δείχνει το μέγεθος της συνεχιζόμενης ξενοδουλείας των εγχώριων «hismaster’svoice» εκάστοτε εντολοδόχων πολιτικάντηδων. Εκτός, όμως, από «αξιόπιστοι και προβλέψιμοι» είμαστε και καθόλου μη υπολογίσιμοι. Γιατί τέτοια είναι η ποιότητα και η συμπεριφορά του ελληνόφωνου πολιτικού κόσμου απέναντι στους «συμμάχους» ΗΠΑ και ΕΕ.
Η πιο πρόσφατη «φάπα» για τους εν Ελλάδι πολιτικούς καρπαζοεισπράκτορες ήρθε με τον αποκλεισμό της Ελλάδας από την Διάσκεψη του Βερολίνου για την Λιβύη, με το επιχείρημα ότι η Χώρα μας εκπροσωπείται εκεί από την ΕΕ. Η Τουρκία, από την δική της μεριά, τονίζει ότι η Ελλάδα δεν έχει σε τίποτα να συμβάλλει με την συμμετοχή της. Για τους συμμετέχοντες στην Διάσκεψη του Βερολίνου είναι ξεκάθαρο πως η Ελλάδα είναι στην λίστα των χωρών εκείνων που θα υποστούν ακρωτηριασμό και θα συρρικνωθεί (κι άλλο) η Εθνική Κυριαρχία τους. Είναι ξεκάθαρο, επίσης, ότι για ΗΠΑ, ΕΕ και Τουρκία, είμαστε όντως «προβλέψιμοι», αλλά με την πλέον αρνητική και εθελόδουλη ερμηνεία του όρου και ως εκ τούτου εντελώς μη υπολογίσιμοι. Μας βλέπουν και μας αντιλαμβάνονται ως «οικόπεδο προς πώληση», ως έναν χώρο που μπορεί να τροποποιηθεί, να συμπιεστεί, να συρρικνωθεί, να καταπατηθεί. Οι δύο πρώτοι μας το λένε με… καλό τρόπο. Πομπέο, Πάιατ και οι άλλοι τοποτηρητές, είναι όλο καλά λόγια για την «φιλοξενία» που ασταμάτητα παρέχει η Χώρα μας στο ζήτημα του «προσφυγικού», καθώς και για την «πρόοδο των μεταρρυθμίσεων» στην «μεταμνημονιακή περίοδο». Από την άλλη, η Τουρκία είναι πιο… άγαρμπη στους τρόπους της. Μόνο που όλα αυτά σημαίνουν επί της ουσίας ακύρωση της Ελληνικής Εθνικής Κυριαρχίας μετ’ επαίνων, καθώς η παρουσία της Τουρκίας με ιδιαίτερο ρόλο στην διάσκεψη του Βερολίνου, τα σκληρά παζάρια της με ΗΠΑ, Γερμανία και Ρωσία, την καθιστούν εγγυήτρια δύναμη στην Λιβύη.
Το εγχώριο πολιτικό δυναμικό του «Συνταγματικού τόξου» προετοιμάζεται εδώ και καιρό για τα όσα πρόκειται να έρθουν. Για την ακρίβεια, προσαρμόζεται. Οι απατεώνες της «Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης, μετά τον εξευτελισμό που υπέστησαν με την «κωλοτούμπα» του δημοψηφίσματος τον Ιούλιο του 2015, έδειξαν απίστευτες ικανότητες γυμναστικών προσεγγίσεων προς τις επιθυμίες των πατρώνων τους. Έτσι στήθηκαν η προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών, οι υποχωρητικές συζητήσεις με τον Ερντογάν, οι ύπουλες-ενδοτικές δηλώσεις για «συνεκμετάλλευση» και «μοναχοφάηδες». Ο δρόμος είχε χαραχθεί και ο επόμενος εντολοδόχος στην σειρά διακυβέρνησης (δηλαδή η ΝΔ) ακολούθησε με την σειρά του αυτό το μονοπάτι της υποτέλειας με ευλάβεια. Σύσσωμο το κόμμα των πολιτικών κομμάτων της μνημονιακής υποδούλωσης επιλέγει την κατεύθυνση της Χάγης ως μονόδρομο. Γι’ αυτούς, είναι η οδός για παραχωρήσεις με το μικρότερο κόστος, όχι βεβαίως για την Πατρίδα και τον Λαό, αλλά για τα στενά συντηρητικά συμφέροντά τους.
Η Τουρκία έχει δείξει από καιρό τις άγριες διαθέσεις της, γι’ αυτό και το πάντοτε δειλό πολιτικό προσωπικό της Χώρας μας συνωστίζεται σαν έντρομος νεοσσός κάτω από τις φτερούγες ΗΠΑ και ΕΕ, μήπως και τύχει καλύτερης μεταχείρισης και προστασίας. Ακόμα και η επιλογή Σακελλαροπούλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας έχει, συν τοις άλλοις, τον σκοπό της ανάγκης «προετοιμασίας» των Ελλήνων για επώδυνες λύσεις, οι οποίες θα επιδιωχθούν να καταγραφούν είτε ως «αναγκαίες» είτε ακόμα και ως… «επιτυχίες»! Χρειάζεται, λοιπόν, ένας νέος «ανώτατος άρχων» με ακόμη πιο παγκοσμιοποιημένη, πιο «δικαιωματική», πιο πολεμική θέληση απέναντι στον «εθνολαϊκισμό» και την «ακροδεξιά απειλή» από τον προκάτοχό της. Ο Παυλόπουλος έφυγε, η Σακελλαροπούλου ήρθε, η ενδοτικότητα παραμένει. Το οδυνηρό όνειδος του «πνεύματος Σημίτη» είναι παρών και στα δύο (δήθεν αντιμαχόμενα) στρατόπεδα της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Η νέα πρόεδρος τα ενώνει, καθώς αποτελεί πρόταση του Μητσοτάκη, βρίσκεται πολύ κοντά στον Βενιζέλο και είναι «συνειδητή» επιλογή του Τσίπρα.
Μέσα σ’ όλα αυτά, τα γεωπολιτικά δεδομένα καθορίζουν τις περεταίρω εξελίξεις. Η Τουρκία, μέσω της συμφωνίας της με την Λιβύη, δημιουργεί τετελεσμένα και η αρπακτική διάθεσή της θα ενταθεί ακόμα περισσότερο. Η Ελλάδα αποκόπτεται από την Κύπρο, ενώ οι τουρκικές διεκδικήσεις πολλαπλασιάζονται. Κρήτη, Ρόδος, Κάρπαθος και άλλα μεγάλα νησιά έχουν μπει στο στόχαστρό τους. Η Τουρκία «μας παραχωρεί 6 μίλια νοτίως της Κρήτης», θεωρεί την Γαύδο δική της, ενώ για ό,τι κάνουμε πέρα από τα 6 μίλια πρέπει να ζητάμε την άδειά της! Όταν «οι δικοί μας» πολιτικοί υπεύθυνοι-ανεύθυνοι λένε «θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί» εννοούν την Χάγη, τα ανώφελα ταξίδια και (ίσως) κάποιο βέτο κατόπιν εορτής. Οι καθυστερημένοι και άνευ ουσιαστικού περιεχομένου «λεονταρισμοί» (ταξίδι Χαφτάρ στην Αθήνα, «απειλές» Μητσοτάκη για βέτο στην ΕΕ κ.α.) μόνο ως ανεκδοτολογική συμπεριφορά του στυλ «λέμε και καμιά μαλ…ία για να περάσει η ώρα» μπορεί να θεωρηθεί.
Την ίδια ώρα, ο κλοιός γύρω από τα Εθνικά Συμφέροντα και τον Ζωτικό Χώρο της Ελλάδας γίνεται ολοένα και πιο ασφυκτικός. Αλλά και αυτός ο ασφυκτικός κλοιός είναι τόσο «προβλέψιμος» όσο ακριβώς «προβλέψιμος είναι και ο Μητσοτάκης ως «πεκινουά» των ΗΠΑ…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΣΙΑΚΑΣ
