«Scripta manent», έλεγαν οι Αρχαίοι Λατίνοι και είχαν δίκιο. Όντως, «τα γραπτά μένουν» και ανάλογα με την στάση του καθενός στην ροή του χρόνου τον «στοιχειώνουν», θετικά ή αρνητικά. Οι προσωπικές απόψεις του γράφοντος, που θα ξετυλιχθούν παρακάτω, δεν έχουν συγκεκριμένη αναφορά σε πρόσωπα και καταστάσεις, επομένως αν κάποιος ή κάποιοι θεωρούν ότι το συγκεκριμένο κείμενο τους «φωτογραφίζει», τότε σίγουρα ισχύει στο ακέραιο «όποιος έχει την μύγα μυγιάζεται»… Γιατί μια ευκαιριακή αφορμή δεν ταυτίζεται πάντοτε με τα βαθύτερα αίτια ανάλυσης κάποιων γεγονότων.
Ο Εθνικιστής και η συνολική συμπεριφορά του αποτελούν το κεντρικό θέμα αυτού του άρθρου. Καταρχάς, ο Εθνικιστής -όπως και κάθε ενεργητικά δρων ιδεολόγος- είναι κάτι το ξεχωριστό από τον απλό συμπατριώτη του. Αποτελεί πολιτικό υποκείμενο. Παράγει πολιτική (με την ευρεία έννοια του όρου, και όχι με την φτηνή ιδιότητα του πολιτικάντη) με τις ιδέες του, με την δράση του, με την στάση του, την συμπεριφορά του, τις πράξεις του, ακόμη και τις παραλείψεις του. Γενικά, με ό,τι εκπέμπει προς τα έξω. Γιατί ο Εθνικιστής δεν έχει, ή μάλλον καλύτερα, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να έχει ιδιωτική ζωή αποκομμένη από το πλαίσιο σκέψης και δράσης του.
Είναι εκτεθειμένος, όχι στην δημοσιότητα της αστικής κοινωνίας, αλλά στην ηθική (και όχι ηθικολογική) υπόσταση των όσων υποτίθεται ότι ενστερνίζεται. Το ότι δηλώνει Εθνικιστής δεν του παρέχει κανενός είδους «ασυλία», αν δεν επιβεβαιώνει αυτή του την δήλωση με πράξεις και όχι αόριστα λόγια και γενικότητες. Το ελάχιστο, λοιπόν, που απαιτείται από τον οποιονδήποτε δηλώνει ότι θεωρεί τον εαυτό του Εθνικιστή, είναι να συμπεριφέρεται και ως Εθνικιστής. Να κτίζει, σε πρώτο βαθμό μέσα του, ένα ανυπέρβλητο τείχος που θα τον κρατά ανέγγιχτο και αμόλυντο από την σήψη και την διαφθορά της σύγχρονης παρηκμασμένης κοινωνίας. Κάνοντάς το αυτό, ή τουλάχιστον προσπαθώντας ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ να το επιτύχει, μπορεί αργότερα να αναζητήσει την Ομάδα, την Οργάνωση, τον Φορέα, το Κίνημα που θα εκπληρώνει, κοσμοθεωρητικά, τις πεποιθήσεις του για να μπορέσει να αγωνιστεί για ένα καλύτερο αύριο. Από το σημείο αυτό και μετά, οι όποιες πράξεις του έχουν άμεσο αντίκτυπο, όχι μόνο στον εαυτό του, αλλά και στους Συντρόφους του, με τους οποίους πλαισιώνουν την ίδια Συλλογικότητα, το ίδιο μετερίζι μάχης.
Αν πριν «επιτρεπόταν» να κοροϊδεύει τον εαυτό του και να φαντασιώνεται ιστορίες που πραγματοποιούνται μόνο στα κόμικς, με την συμμετοχή του σε ένα Στιβαρό και Σοβαρό Κίνημα Αποφασισμένων Επαναστατών δεν επιτρέπεται κάτι τέτοιο, ούτε ως αμυδρή σκέψη. Γιατί πλέον δεν μιλάμε για παιχνιδάκια με μολυβένια στρατιωτάκια, ούτε για σχεδίασμα διαδικτυακών «επαναστάσεων» λίγο πριν ξαπλώσουν κάποιοι, μπας και δουν κάποιο «ενδιαφέρον» (και εξίσου αναληθοφανές) όνειρο. Πλέον, μιλάμε για ένα Ιδεολογικό και Πολιτικό Σύνολο σκέψης και δράσης που έχει χώρο και χρόνο ΜΟΝΟ για Αληθινούς, Αποφασισμένους και Αυτογνωσιακούς Έλληνες, που γνωρίζουν τι θέλουν στην Ζωή τους, και όχι πνευματικά ανώριμους, συμπλεγματικούς ξερόλες και θρασύτατους υποκριτές, που μπερδεύουν την άγρια πάλη της καθημερινότητας με τις όποιες νυχτερινές ονειρώξεις. Ο Εθνικιστής, λοιπόν, οφείλει να γνωρίζει άριστα ΠΟΥ βρίσκεται και ΓΙΑΤΙ βρίσκεται. Να γνωρίζει ότι η ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΝΩΣΗ αποτελεί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, και όχι η επιφανειακή-επιδερμική «γνώση» με την ανάγνωση-παπαγαλία κάποιων βιβλίων, περιοδικών, εφημερίδων. Η Αληθινή Γνώση αποτελεί το βασικότερο στάδιο για να αποκτηθεί η ΠΙΣΤΗ. Και ΠΙΣΤΗ σημαίνει εμβάθυνση στα εσώψυχα της Ιδεολογίας, σημαίνει Πειθαρχία, σημαίνει Εμπιστοσύνη, σημαίνει Συντροφικότητα.
Ο Εθνικιστής οφείλει να πιστεύει ακράδαντα στην αποστολή του και ο ενθουσιασμός του να έχει διάρκεια διαχρονική και όχι παροδική. Να δέχεται Γενναία και Υπεύθυνα τα λάθη του και όχι να τα φορτώνει με αηδιαστικό τρόπο σ’ άλλους. Να παραδέχεται τις προσωπικές του ευθύνες και να παραδειγματίζεται από τα λάθη του για να κάνει στο μέλλον όσο το δυνατόν λιγότερα, και όχι με ένα ευκαιριακό και ψεύτικο «συγγνώμη» να προσπαθεί να αποδράσει από τον ιστό της αράχνης. Γιατί από τότε που εφευρέθηκε η «συγγνώμη» χάθηκε το φιλότιμο… Ο Εθνικιστής πρέπει να είναι εθελοντής και όχι ευθυνόφοβος, να σέβεται στους Συντρόφους του και όχι να ασχολείται με «κατινιές», να προασπίζει με τις πράξεις του τον στόχο και τον σκοπό της αποστολής του Κινήματος και όχι να δημιουργεί προβλήματα, άσχετα αν το κάνει ηθελημένα ή όχι. Αυτός που μπορεί να υπόσχεται, πρέπει να ξέρει και να πείθει, και πρώτα από όλα τον ίδιο του τον εαυτό, πως είναι Αληθινός και Διαχρονικός στα όσα πρεσβεύει και όχι ψεύτικος και παροδικός. Η Νιτσεϊκή λογική για την «περήφανη επίγνωση για το εξαιρετικό προνόμιο της ευθύνης», για τον Εθνικιστή, πρέπει να αποτελεί οδηγό ζωής και όχι φευγαλέο συναίσθημα, που σκορπάει, όπως ο άνεμος τα φύλλα από τα δέντρα.
Ακόμη και στον ακτιβισμό του, ο Εθνικιστής επιβάλλεται να είναι ουσιαστικός και όχι επιπόλαιος, προσεκτικός και όχι βιαστικός να δρα βάσει οργανωμένου σχεδίου, το οποίο θα επιφέρει αποτέλεσμα και όχι με βεβιασμένες κινήσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Ο τόπος δεν έχει ανάγκη από απογοητευμένους μισητές των πάντων, φετιχιστές, εξουσιόπληκτους, όπως δεν έχει ανάγκη από φθηνούς πολυλογάδες και ευκαιριακούς λιγόψυχους. Αντίθετα, έχει ανάγκη από Συνειδητοποιημένους, Ψυχωμένους και Ετοιμοπόλεμους Έλληνες, που συνδυάζοντας όσο το δυνατόν καλύτερα την Καρδιά και το Μυαλό, την Γενναιότητα με την Εξυπνάδα, θα εμπνευστούν από το ένδοξο παρελθόν, πολεμώντας το ατιμωτικό παρόν για να φέρουν ένα Νικηφόρο μέλλον. Όχι, δεν είναι θέμα «προσωπικό». Αποτελεί Ζήτημα Αξιών, Αρχών, Εμπιστοσύνης. Ζήτημα Νίκης.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΣΙΑΚΑΣ
