Μια από τις πρώτες ιστορίες μετά την έξοδο του ανθρωπίνου γένους από τον Παράδεισο, είναι η ιστορία του Κάιν και του αδελφού του Άβελ. Ο Κάιν ζηλεύει τον αδελφό του διότι ο Θεός δέχεται τις θυσίες του γιατί η καρδιά του είναι άδολη και καθαρή. Η ζήλεια του Κάιν γίνεται φθόνος και ο φθόνος γίνεται φόνος. Τελικά γίνεται αδελφοκτόνος.
Στις μέρες μας στην πατρίδα μας, γίνονται πολλοί φόνοι κυρίως φόνοι νέων γυναικών που έχουν ως αιτία τους την ζήλεια. Λέγεται στον τελευταίο φόνο που έγινε ότι ενώ το νέο ζευγάρι καθόταν στις διακοπές σε ένα εστιατόριο να φάνε ο νέος δεν άφηνε την κοπέλα του να στρέφει το βλέμμα της δεξιά και αριστερά ενώ όταν κάποιος την κοίταζε γινόταν έξαλλος. Δεν θα αναλύσουμε το συγκεκριμένο φόνο αλλά θα δούμε μερικές από της αιτίες που δημιουργούν την ζήλεια μεταξύ των ανθρώπων.
Η ζήλεια αυτή καθ’ εαυτή δεν είναι αμαρτία. Όταν όμως γίνεται εμμονή και θέλει το κακό του ανθρώπου που ζηλεύουμε τότε γίνεται πάθος. Τις περισσότερες φορές οι ζηλιάρηδες άνθρωποι είναι καταθλιπτικοί. Όταν ο νους μας φέρνει μπροστά μας το πρόσωπο κάποιου αδελφού και νιώθουμε λύπη για κάτι καλό που του συμβαίνει τότε είναι φανερό πως ζηλεύουμε αυτό το πρόσωπο και σιγά σιγά, εάν αυτή την λύπη δεν την πολεμήσουμε και δεν φύγει, τότε γεμίζουμε μνησικακία για αυτό το πρόσωπο. Να γιατί οι πατέρες χρησιμοποιούν συχνά στα γεροντικά την λέξει ζηλοφθονία, γιατί η ζήλεια είναι αδελφή του φθόνου.
Λάθος κάνουν οι γονείς όταν επαινούν από μικρά τα παιδιά τους αγόρια και κορίτσια για την ομορφιά του σώματος, τις επιδόσεις στα μαθήματα, το όμορφο και προκλητικό ντύσιμο και όχι για την καλλιέργεια της ψυχής και ειδικά την σεμνότητα και την ταπείνωση. Συχνά αρκετοί κάνουν το μεγαλύτερο λάθος να επαινούν το παιδί τους για τις πολλές ερωτικές σχέσεις που έχει από το λύκειο όπου δεν υπάρχει ωριμότητα και οι περισσότερες από αυτές καταλήγουν σε δράματα.
Εμείς οι γονείς κάνουμε τα παιδιά μας εγωιστές, τους τα δίνουμε όλα έτοιμα και έτσι στις σχέσεις τους με το άλλο φύλο τα θέλουν όλα δικά τους, είναι απαιτητικά, τα θέλουν όλα τέλεια από τους άλλους και δεν βλέπουν ποτέ τα ελαττώματά τους. Πολύ βοηθά στον ναρκισσισμό της εποχής και το διαδίκτυο όπου αυτοπροβάλλονται και νομίζουν ότι είναι μικροί «Θεοί». Στον εγωιστή νέο όλοι πρέπει να στέκονται τέλεια απέναντί του και θέλει να έχει την αποκλειστικότητα όλων. Όποιος δεν τον υπηρετεί γίνεται εχθρός του και θα δεχτεί τον φθόνο του.
Οι μεγαλύτεροι πάλι ζηλεύουμε την ευτυχία τού γείτονα ή ακόμη και των αγαπημένων μας προσώπων. Γιατί ο διπλανός μας να έχει καλύτερο αυτοκίνητο, γιατί να έχει πλουσιότερο σπίτι, γιατί τα παιδιά του να περάσουν στο πανεπιστήμιο και τα δικά μας όχι και χίλιοι δυο άλλοι λόγοι που μαυρίζουν την ψυχή μας και την κάνουν να υποφέρει αγνοώντας την πρόνοια του Θεού για τον καθένα ή και τον Σταυρό που σηκώνει ο κάθε άνθρωπος στην ζωή του. Και αν μεν διώξουμε αυτούς τους λογισμούς από την ψυχή μας μας συγχωράει ο Θεός, αν όμως κάνουμε ενέργειες να μειώσουμε την ευτυχία των συνανθρώπων μας είτε με κατηγορίες και διαβολές είτε με αδικίες και πονηρές πράξεις τότε δυστυχώς κάποια στιγμή όλα αυτά θα γυρίσουν στο κεφάλι μας είτε ως κατάθλιψη σε αυτή την ζωή είτε ως τιμωρία στην άλλη. Μερικοί βέβαια που φθάνουν μέχρι τον φόνο καταλήγουν στην φυλακή.
Ας διώχνουμε στο ξεκίνημά τους μέσα στην ψυχή μας τους λογισμούς ζήλειας αγαπητοί μου φίλοι κυρίως με την προσευχή μας για το καλό όλων των ανθρώπων ακόμη και των εχθρών μας. Ας διώχνουμε από μέσα μας την θλίψη που δημιουργεί αυτό το πάθος και ας χαιρόμαστε με την χαρά του διπλανού μας. Ας καλλιεργούμε την τελειότερη αρετή που είναι η αγάπη και ας γινόμαστε φιλάνθρωποι με όλους τους ανθρώπους. Ο χριστιανός είναι άνθρωπος της μετανοίας, κοιτά δηλαδή τα δικά του σφάλματα, έτσι την οργή του την οδηγεί εναντίων των δικών του παθών. Με αυτό τον απλό τρόπο σιγά σιγά αποκτά την ταπείνωση στην καρδιά του, η οποία ανέχεται τον συνάνθρωπο και συγχαίρει με ό,τι καλό του συμβαίνει ή συμπάσχει με ό,τι κακό του συμβαίνει.
Πρωτ. Αθανασίου Πολ. Τύμπα, θεολόγου – μουσικού
