Το να επανέρχεται κανείς στο θέμα των γερμανικών εκλογών πολλές ημέρες μετά την διεξαγωγή τους ίσως είναι παράταιρο, ιδίως σε μια χώρα που ταλανίζεται με το ερώτημα του πόσα αρχαία ευρίσκονται στο Ελληνικό και πόσο μεγάλο είναι το εξωτικό του δάσος.
Στην χώρα όμως που δίνει την αίσθηση οτι έχει πάρει διαζύγιο από την λογική όπως η Ελλάς χτύπησε συναγερμός όταν διαπιστώθηκε οτι το αποκαλούμενο ως ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική για την Γερμανία πέρασε το δεκατρία τοις εκατό. Ξύπνησαν μνήμες ναζισμού, δημοκρατικώς ευαίσθητοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί έσπευσαν να προαναγγείλουν δεινά για την Ευρώπη λόγω της ανόδου των λεγομένων ακροδεξιών κομμάτων και το μόνο που δεν μπόρεσαν τελικά να κρύψουν ήταν ο πανικός τους.
Πανικός, διότι βλέπουν να εξαφανίζεται σταδιακώς το ιδεολογικό υπόβαθρο στο οποίο όλοι αυτοί βάσισαν τις σταδιοδρομίες και τα συμφέροντά τους.
Επίσης δεν μπορούν να κρύψουν και την υποκρισία τους. Ανησυχούν για την άνοδο νεοσυντηρητικών κομμάτων άνθρωποι ενός πολιτικού συστήματος που ζητούν από τους Ευρωπαίους φορολογουμένους αλληλεγγύη, δηλαδή χρήματα για να περάσουμε καλά, την στιγμή που αρνούνται να εφαρμόσουν στην χώρα μας τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, τις ίδιες δύσκολες μεταρρυθμίσεις που παλαιότερα οι Ευρωπαίοι εφάρμοσαν και την οικονομία τους ωφέλησαν. Μάλλον για την περικοπή των χρημάτων λοιπόν ανησυχούν.
Επί της ουσίας, οι λόγοι για την άνοδο των νεοσυντηρητικών κομμάτων και ηγετών (ο γράφων προκρίνει αυτόν τον όρο) είναι διάφοροι και ποικίλλουν από χώρα σε χώρα. Διαφορετικούς λόγους έχει π.χ. ο Αμερικανός ψηφοφόρος που ψηφίζει Τραμπ, ο οποίος του υπόσχεται λιγότερη παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, επομένως περισσότερα εργοστάσια στην Αμερική παρά στην Κίνα, άλλους λόγους έχει ο εθνοκεντρικός Γάλλος ή Αγγλος που φοβάται την συγκεντρωτική γραφειοκρατία των Βρυξελλών και άλλους ο Αυστριακός που έχει ιστορική παράδοση όσον αφορά στα άκρα.
Η άνοδος στην Ευρώπη νεοσυντηρητικών-ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων ουδόλως αμφισβητεί την ανάγκη ύπαρξης της Ευρωπα'ι'κής Ενωσης. Αυτό δεν ακούστηκε από κανέναν ηγέτη των πλην της Μαρίν Λεπέν, η οποία μετά την συντριβή της ανέκρουσε πρύμναν. Αν υπάρχει κάτι που συνέχει όλους τους Ευρωπαίους νεοσυντηρητικούς αυτό δεν είναι η επιθυμία τους να κλείσουν τα έθνη στα σύνορά τους και να αναβιώσουν παλαιές θαμμένες στην σκόνη του χρόνου εθνικές διεκδικήσεις, πράγμα που θα άνοιγε τον δρόμο σε έναν νέο ευρωπα'ι'κό πόλεμο.
Οχι, αυτό που είναι κοινό δεν είναι παρά ο φόβος τους για την ακάθεκτη ισλαμοποίηση της ηπείρου που προωθούν ανιστόρητοι και κοντόφθαλμοι ηγέτες, δούλοι της ''πολιτικής ορθότητος''. Συγχαρητήρια στην Μέρκελ έδινε το 2015 ο Προκόπης Παυλόπουλος διότι ''προτίμησε να συνομιλεί με την Ιστορία παρά με φανατικούς'' όταν υποδεχότανε 1.000.000 μουσουλμάνους στην Γερμανία και τώρα η κυρία βλέπει να σχηματίζεται στην χώρα της (επιτέλους) μια κρίσιμη κοινωνική μάζα που απαιτεί έξωση των μουσουλμάνων και επανεκχριστιανισμό της Ευρώπης, αφού βεβαίως πρώτα ξεφορτωθούν τον φαιδρό που κάθεται στον θρόνο της Ρώμης και τον αντικαταστήσουν με έναν αληθινό υπερασπιστή της πίστης.
Οσο για τον ίδιο τον κ. Παυλόπουλο, αφού μετά από καιρό παραδέχθηκε οτι ο κώδικας αξιών των μουσουλμάνων είναι ασύμβατος με τον ευρωπα'ι'κό, του κόπηκε η όρεξη να τους υπερασπίζεται και να τους ευχαριστεί επειδή..διάλεξαν την Ελλάδα για πατρίδα τους και όχι κάποια άλλη χώρα. Αλλά τοιούτοι είμεθα, τοιούτοι μας πρέπουν αρχιερείς.
Ο γράφων, αυτό που οι άλλοι ονομάζουν ανησυχία ''για την άνοδο της Ακροδεξιάς'' το ονομάζει ευρωπαϊκή πατριωτική και θρησκευτική αφύπνιση. Οι ''ανησυχούντες'' Ευρωπαίοι ηγέτες αντί να στέκονται αμήχανοι οφείλουν να πράξουν το ευρωπα'ι'κό τους καθήκον και να σταματήσουν-σε πρώτη φάση- την είσοδο μουσουλμάνων, μια πλημμυρίδα που απειλεί την φυσιογνωμία και τον πολιτισμό μας.
Αν δεν το κάνουν η νεοσυντηρητική επέλαση θα τους σαρώσει όλους, αυτούς και το σύστημά τους. Επειδή όμως ουδείς γνωρίζει την δυναμική που μπορεί να αναπτυχθεί με κάτι τέτοιο εξαιτίας κάποιων πράγματι ακραίων και εχθρικών προς την ευρωπαϊκή ιδέα, το καλύτερο θα ήταν να ληφθούν ουσιαστικά μέτρα απο'ι'λαμοποίησης της Ευρώπης τώρα.
Ιωάννης Ξηρός
Ταξίαρχος ε.α.
