Ήταν Νοέμβρης μήνας θυμάμαι… ο μήνας των βροχών… Όλοι έχουν μαζευτεί στα σπίτια τους, έχουν ανάψει ήδη το τζάκι και εκεί κάπου ανάμεσα στις φλόγες του και το χουχούλιασμα σε ένα καναπέ αναπολούν το καλοκαίρι σε φωτογραφίες που έχουν αιχμαλωτίσει τις όμορφες στιγμές με τις χάρες του. Και εγώ αναρωτιέμαι γιατί περνούν τα χρόνια τόσο γρήγορα;
Σαν χθες φαντάζει ο περσινός Νοέμβρης! Ο χρόνος, αδυσώπητος εχθρός διαλύει, αλλοιώνει, καταστρέφει. Η αρχή και το τέλος οι δυο αρχές της νομοτελειακής ύπαρξης των άψυχων και των έμψυχων. Οι φωτογραφίες παγώνουν τις στιγμές της ύπαρξης και όταν το αύριο ακυρώνει την ύπαρξη οι ίδιες φωτογραφίες είναι πειστήρια.
Όλα μεταβάλλονται, τα πράγματα καταστρέφονται για τον ίδιο πάλι σκοπό, για να ξαναδημιουργηθούν. Χιόνια στα ορεινά και ξαφνική αλλαγή καιρού διατυμπανίζει η τηλεόραση! Μπαίνουμε σε χειμωνιάτικο τοπίο.
Και η έμπνευσή μου εκεί και αυτή κουρνιασμένη σε μια ακρούλα του μυαλού μου ξεπηδά και μου δίνει ώθηση για γράψιμο. Ανοίγω το λάπτοπ, πάω στο πρόγραμμα word και ξεκινώ..
Ο χιονάνθρωπος που δεν ήθελε να λιώσει με ενέπνευσε. Πολλοί άνθρωποι νιώθουν όπως ο χιονάνθρωπος. Δε θέλουν να λιώσουν. Θέλουν να παγώσουν το χρόνο στις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής τους. Δε θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα και κάνουν το πάντα για να παραμείνουν ως έχουν. Και, όμως, η νομοτέλεια της φύσης αλλάζει τα πράγματα, αλλάζει και τους ανθρώπους.
Ό,τι αρχίζει κάποτε τελειώνει, ό,τι ακμάζει παρακμάζει, τίποτα δε μένει αέναο και αμετάκλητο στο πέρασμα του χρόνου. Και επειδή κάποιους αναγνώστες μου τους κουράζει η ανάγνωση εδώ βρήκα ένα ωραίο τρόπο να παρουσιάζω τα κείμενα με αφήγηση σε βίντεο με εικόνες. Παρακολουθήστε το παρακάτω βίντεο λοιπόν και μην ξεχνάτε να συμφιλιώνεστε με το χρόνο η κάθε ηλικία έχει τα δικά της καλά.
Γράφει η Ιωάννα Χαρμπέα
κοινωνιολόγος/συγγραφέας
