Ένας χρόνος από τότε που η ζωή μού έκλεισε το μάτι, ψιθυρίζοντας πως τίποτε δεν είναι δεδομένο. Πως όσο υπάρχει μαμά, εσύ παραμένεις παιδί.
Ένα παιδί που παραπονιέται, γκρινιάζει, αποζητά χάδια, αγκαλιές, παρηγοριά, όμορφα λόγια μαμαδίστικα που μόνο η μάνα μπορεί να προφέρει.
Και πως όταν εκείνη φύγει, τότε έρχεται η δική σου απότομη ενηλικίωση…
Έρχεται όμως και η γλυκιά συνειδητοποίηση οτι βρισκόταν πάντα κρυμμένη στις λέξεις, στις σκέψεις, στις αποφάσεις, στα χαμόγελα και στα δάκρυά σου και ότι αναπόφευκτα και περήφανα γίνεσαι εκείνη…
Ευχαριστώ θερμά τη Συντονιστική Επιτροπή του Ε’ ΚΑΠΗ για τη σημερινή ομήγυρη που διοργανώθηκε στη μνήμη της, καθώς και όλα τα αγαπημένα μέλη που παρευρέθηκαν για να την τιμήσουν.
Ευχαριστώ επίσης την κα Ντάκου, την αγαπημένη μου Βέρα, Προϊσταμένη της Διεύθυνσης Κοινωνικής Μέριμνας του Δήμου Τρικκαίων, που με μεγάλη χαρά και προθυμία διευκόλυνε τη διεκπεραίωση της διαδικασίας για τη δωρεά που πραγματοποίησα στη μνήμη της σε αυτόν τον χώρο όπου τόσο όμορφα και δημιουργικά γέμιζε καθημερινά και ανελλιπώς τον ελεύθερο χρόνο της.
Αγγελική Μπάρδα
