Με φιλοδοξία ξεκίνησε το 2020 ο τότε δήμαρχος και νυν υπουργός Δημήτρης Παπαστεργίου: πράσινο, νερά, στέγαστρα και αμφιθέατρα στην κεντρική πλατεία. Πέντε χρόνια μετά, η ίδια πλατεία παραδόθηκε μισοτελειωμένη, με λινάτσες και ανοιχτές εκκρεμότητες. Η αντιπολίτευση ζητά να ξανακλείσει για έναν μήνα ώστε να καταγραφούν οι αστοχίες και να γίνει η παραλαβή.
Το 2020 οι πολίτες άκουγαν για «έξυπνη πόλη» και έβλεπαν 3D παρουσιάσεις που έταζαν νέα εποχή. Σήμερα βλέπουν εργοτάξιο. Ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργος Ηλιάδης μιλώντας στη Λέσχη 97,6 ζήτησε διαπαραταξιακή και κλείσιμο της πλατείας, λέγοντας ότι δεν υπάρχει πρωτόκολλο παραλαβής ούτε προσωρινής χρήσης και σε περίπτωση ατυχήματος κανείς δεν θα αναλάμβανε ευθύνη.
Η αγανάκτηση του κόσμου είναι διάχυτη. Οι πολίτες περίμεναν έναν δημόσιο χώρο με πράσινο, νερό, υποδομές, προσβασιμότητα, αναψυκτήρια και καθαρή εικόνα. Αντί για αυτό βλέπουν πρόχειρες λύσεις και συνεχείς παρεμβάσεις. Η ίδια η δημοτική αρχή εμφανίζεται εγκλωβισμένη σε έναν εργολάβο που καθορίζει το χρονοδιάγραμμα και τη μορφή του έργου.
Η ουσία πίσω από τις λέξεις είναι η έλλειψη ευθύνης απέναντι στην πόλη και στους πολίτες. Έργα που παραδίδονται χωρίς ουσιαστική παραλαβή, έργα που ξανακλείνουν για να διορθωθούν με νέο κόστος. Οι τίτλοι για «έξυπνη πόλη» έφεραν υπουργικές καρέκλες, αλλά η καθημερινότητα των Τρικάλων έμεινε με τις λινάτσες.
Το ερώτημα είναι απλό και πολιτικό: ποιος αποφασίζει τελικά; Ο Δήμος, οι Τεχνικές Υπηρεσίες, ο εργολάβος ή η κεντρική εξουσία; Πόσες φορές θα ξαναπληρώσουν οι πολίτες για το ίδιο έργο; Μέχρι πότε το όνομα της «έξυπνης πόλης» θα λειτουργεί σαν βιτρίνα προόδου, ενώ στην πράξη μένει η προχειρότητα;
Αν δεν υπάρξει ξεκάθαρη ανάληψη ευθύνης, διαφάνεια και σεβασμός στο δημόσιο χρήμα, η πλατεία κινδυνεύει να μείνει το πιο διάσημο εργοτάξιο της χώρας. Και η εικόνα που προβάλλεται από τα Τρίκαλα ως πρότυπο δεν θα είναι η καινοτομία αλλά το «ράβε–ξήλωνε» και η αναβλητικότητα.
