Κατά τη διάρκεια της τελευταίας οκταετίας η ελληνική κοινωνία συνεθλίβη οκονομικά, σχεδόν στο σύνολό της. Οι θεωρούμενες ως σταθερές του συστήματος, με πρώτιστη την απόδοση των επενδύσεων στα ακίνητα, κατέρρευσαν. Το αμείωτο των συντάξεων –κατοχυρωμένο θεσμικά και νομοθετικά– παραβιάσθηκε βάναυσα, με την περικοπή και τις διαδοχικές «συνεισφορές αλληλεγγύης».
Από την άλλη πλευρά, επιχειρήσεις που λειτουργούσαν με βάση δομικές στρεβλώσεις του όλου συστήματος έκλεισαν, και η ανεργία εκτοξεύθηκε αγγίζοντας το 30%. Οι φαιδρές επαγγελίες περί των πλεονεκτημάτων της εντάξεως της Ελλάδος στον «σκληρό πυρήνα της Ευρώπης» και της οικονομικής ασφάλειας –που ως εξ αυτού του λόγου θα προέκυπτε– διαψεύσθηκαν οικτρώς.
Θα ανέμενε κανείς ότι με τη συνειδητοποίηση της τραγικής αποτυχίας του, το πολιτικό σύστημα –κόμματα και τα συναφή– θα αντιλαμβανόταν την ανάγκη μιας ουσιαστικής μεταλλάξεώς του. Ματαίως. Το μόνο που συνέβη ήταν η περαιτέρω έκπτωσή του. Οσο περισσότερο προσποιούνται ότι «αλλάζουν» τα κόμματα τόσο παραμένουν ίδια, και η αξιοπιστία τους μειώνεται.
Η οικονομική και κοινωνική σάρωση που υπέστη η Ελλάς, διέλυσε το ΠΑΣΟΚ, διέσπασε την Κεντροδεξιά, η φυσιογνωμία της οποίας αλλοιώθηκε, σταδιακώς. Δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Εχει προϊστορία η διολίσθηση στην παρακμή. Μετά την πτώση της κυβερνήσεως του Γεωργίου Ράλλη, η Ν.Δ. άρχισε να προσλαμβάνει σταδιακώς στοιχεία της πολιτικής φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ.
Με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, το 2012, κάποια στελέχη της Ν.Δ. υιοθέτησαν συμπεριφορές του. Αλλά η προσπάθεια εξουδετερώσεως του «ακραίου» με «ακρότητες» οδηγεί μοιραία στην ταύτιση. Ο πρόεδρος της Ν.Δ., κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, φαίνεται ότι αποφάσισε να αναστρέψει αυτήν την τάση.
Εφόσον η διαφοροποίηση σε θέματα οικονομικής πολιτικής είναι απολύτως ανέφικτη, μετά τις δεσμεύσεις που ανέλαβε η χώρα στη διάρκεια της οκταετίας, την αρχική απόπειρα «ανυπακοής» της κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ επλήρωσε πανάκριβα η χώρα. Με δεδομένο ότι στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και αμύνης η όποια παρέκκλιση θα έχει ολέθριες συνέπειες στην ασφάλεια της Ελλάδος, οι όποιες «διαφωνίες» στερούνται τελικώς ουσίας.
Στο επίπεδο της εσωτερικής πολιτικής ζωής, ο σχηματισμός μονοκομματικών κυβερνήσεων ανήκει, ως φαίνεται, στο παρελθόν ή θα έχει χαρακτήρα παροδικό. Δεν θα αποτελεί, πλέον, κανόνα. Αυτό ισχύει στην Ευρώπη και θα ισχύσει, τελικώς, εδώ. Ούτως ή άλλως στη διάρκεια της κρίσεως τη διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβαν δύο «ανίεροι» πολιτικώς συνασπισμοί – Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Αντώνη Σαμαρά, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ υπό τον κ. Αλέξη Τσίπρα.
Με βάση την αναγκαστική συμβίωση, που θα ισχύσει και στο μέλλον, πρέπει να διαμορφωθεί η πολιτική συμπεριφορά των κομμάτων. Είναι καταδικασμένα να συνυπάρξουν εντός ασφυκτικού πλαισίου. Παρήλθε, επί του παρόντος, η εποχή των ηγετών στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Ηγετική εικόνα επεχείρησε να αναδείξει ο κ. Τσίπρας με τον ανασχηματισμό, με «διευρύνσεις» στην Κεντροδεξιά και στην Κεντροαριστερά. Εργαστηριακές ασκήσεις εξουσίας, όμως, δεν δημιουργούν πολιτική δυναμική.
ΠΗΓΗ: www.kathimerini.gr
