Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Μέλους της «Πρωτοβουλίας 14ης Μάη»
Τα βίαια επεισόδια στο Ειρηνοδικείο Αθηνών, που σημειώθηκαν με την έναρξη των μαζικών πλειστηριασμών (συμβατικών και ηλεκτρονικών), μετά την άρση της αποφάσεως της αποχής των συμβολαιογράφων της Αθήνας, η οποία είχε προαναγγελθεί με κυνικό τρόπο από τον υπουργό Δικαιοσύνης !!!, και αυτό, προκειμένου να ικανοποιηθεί ο απαράβατος όρος της Τρόικα για την τρίτη αξιολόγηση, όπου παραδίδονται τα πάντα στους δανειστές, επαναφέρουν στο προσκήνιο με δραματικό τρόπο το «ακανθώδες» θέμα των «κόκκινων δανείων» και του άμεσου κινδύνου απώλειας της πρώτης κατοικίας σε μεγάλα στρώματα του Ελληνικού πληθυσμού.
Η επιχειρούμενη υλοποίηση των μαζικών πλειστηριασμών αποτελεί το επιστέγασμα της επτάχρονης μνημονιακής κηδεμονίας, αφού αγγίζει έναν από τους πιο βασικούς πυλώνες της Ελληνικής κοινωνίας, που είναι η ιδιοκατοίκηση, η οποία ανέρχεται σε ποσοστό 80% περίπου, όταν στις Χώρες της Δυτικής Ευρώπης το αντίστοιχο ποσοστό είναι μόλις 25%.
Το ζήτημα αυτό, όμως, δεν είναι μόνο οικονομικό, όπως επιχειρείται να εμφανισθεί από τους δανειστές και τα ντόπια «παπαγαλάκια», στα οποία έχουν προσχωρήσει με μεγάλη ζέση, οι σημερινοί υπουργοί των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κατά πλήρη αντιστροφή της πάλαι ποτέ προεκλογικής αντιμνημονιακής τους ρητορείας, με το κορυφαίο σύνθημα «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». Πίσω από την επιφάνεια αυτή υπάρχουν και άλλες σοβαρές παράμετροι, που αφορούν την εσωτερική συνοχή και την συγκρότηση της Ελληνικής κοινωνίας και του Δημοκρατικού πολιτεύματος.
Η Ελλάδα, από τη συγκρότησή της ως νεότερο Κράτος, μετά την Επανάσταση του 1821, λόγω ιδιαιτεροτήτων συγκροτήθηκε σε μεγάλο βαθμό με βάση την μικρο-ιδιοκτητική μορφή παραγωγής, αποτελώντας αυτή βασική κοινωνική δομή, στην οποία θεμελιώθηκε η παραγωγή του πρωτογενούς τομέα, η βιοτεχνία και το εμπόριο, το ελεύθερο επάγγελμα και η αυτοαπασχόληση.
Ο χαρακτήρας αυτός της Ελληνικής κοινωνίας προσδιορίζεται από τον μεγάλο ιστορικό Νίκο Σβορώνο, ο οποίος εύστοχα αναφέρει, ότι μια από τις κεντρικές κατευθυντήριες γραμμές της εξέλιξης του Νέου Ελληνισμού, είναι η απουσία των καθαρών γραμμών στην διάρθρωση των κοινωνικών και πολιτικών δομών.
Βασικός πυρήνας αυτής της ρευστότητας των κοινωνικών και πολιτικών δομών είναι,αναμφισβήτητα,η διάσπαρτη, μικροϊδιοκτησία, η οποία έχει, μεν, κάποιες αρνητικές συνέπειες σε ό,τι αφορά την ορθολογική ανάπτυξη της Χώρας, πλην όμως,αποτελεί βάση της
δημοκρατικής και κοινωνικής συνείδησης και της αυτονομίας των πολιτών απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας.
Η βίαιη διάλυση αυτών των κοινωνικών χαρακτηριστικών υπήρξε βασική πρόνοια των δανειστών, μέσω των μνημονιακών προγραμμάτων, τα οποία έχουν μετατρέψει την Ελληνική οικονομία σε «πτώμα». Έτσι, μετά την προσπάθεια εξόντωσης των πάσης φύσεως ελεύθερων επαγγελματιών, με την νομοθέτηση ασφαλιστικών και φορολογικών νομοσχεδίων, που έχουν χαρακτήρα ληστρικής υφαρπαγής του εισοδήματός τους και εξόδου τους από το επάγγελμα, ακολουθούν οι μαζικοί πλειστηριασμοί.
Στόχος η σάρωση της μικροϊδιοκτησίας, διογκώνοντας, έτσι,την «προλεταριοποίηση» των διευρυμένων μικροαστικών στρωμάτων, με τελικό στόχο την πλήρη κυριαρχία του διεθνούς πολυεθνικού χρηματιστικού κεφαλαίου. Ήδη, με την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών, υπήρξε ο πλήρης αφελληνισμός του εγχώριου τραπεζικού συστήματος.
Συνεπώς, η μάχη για την προστασία της πρώτης κατοικίας, ξεφεύγει από τα χαρακτηριστικά της οικονομικής λογικής και των μηχανισμών της αγοράς και λαμβάνει χαρακτηριστικά μάχης για την υπεράσπιση της πατρίδας, της Δημοκρατίας και της κοινωνικής συνοχής.
Μπροστά σε αυτή την εφιαλτική προοπτική, οι προσπάθειες επικοινωνιακής διαχείρισης του ζητήματος από το σημερινό εξουσιαστικό κατεστημένο της Χώρας,θα πρέπει να πέσουν στο κενό.
Η ριζική λύση αυτού του ακανθώδους ζητήματος πρέπει να στηριχθεί στο ρεαλιστικό και εφαρμοσθέν παράδειγμα της Ισλανδίας.
Έτσι, θα μπορούσαν άμεσα να νομοθετηθούν και να εφαρμοσθούν στην Ελλάδα, τα εξής:
Πρώτον: Γενική διαγραφή όλων των δανείων, που λήφθηκαν πριν την κρίση του 2010, ανεξάρτητα εάν είναι «κόκκινα» ή εξυπηρετούνται, σε ποσοστό 30%-70%, ανάλογα με την οικονομική δύναμη του εκάστου δανειολήπτη, με βάση την μείωση της αξίας της οικονομίας λόγω της κρίσης, όπως έκανε η Ισλανδία και έσωσε αποτελεσματικά την οικονομία της και την κοινωνική της συνοχή.
Δεύτερον: καθιέρωση της «ρήτρας προτίμησης των δανειοληπτών»,κάτι που εφάρμοσε η Κύπρος κατά την ένταξή της στον μνημονιακό κύκλο.
Τρίτον: νομοθετική προστασία της πρώτης κατοικίας αξίας έως το ποσό των 300.000,00 €.
Τέταρτον: διαγραφή του υπολοίπου ποσού των δανείων σε περίπτωση εκποίησης ακινήτων, για τα οποία λήφθηκε στεγαστικό δάνειο για αγορά τους.
Εάν εφαρμοστεί το παραπάνω πλέγμα, θα έχει άμεσες ευεργετικές συνέπειες, τόσο στην οικονομία, όσο και στο τραπεζικό σύστημα,αφού θα εισέρρεαν ποσά πολύ περισσότερα από την προγραμματισμένη πώληση σε ξένα fundsαντί «πινακίου φακής» και τα αποτελέσματα από τους μαζικούς ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, όσο και στην Ελληνική κοινωνία,που θα της παρείχε «οξυγόνο» για την κοινωνική ισορροπία και θετική δράση των πολιτών, που είναι απαραίτητος παράγοντας για την οικονομική ανάπτυξη, αλλά και την ίδια την ύπαρξη της Πατρίδας, στις σημερινές παγκόσμιες ρευστές γεωπολιτικές συνθήκες.
