ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΙΜΤΣΑΣ
«Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν» εκεί κατά ΣΥΡΙΖΑ μεριά, με την μορφή των αμφισβητήσεων, διαφοροποιήσεων, συγκρούσεων και καταγγελιών, γεγονός που ξαφνιάζει, δοθέντος ότι μέχρι προ ολίγου αυτό το κόμμα έδινε την αντίληψη της massif κατασκευής.
Ακόμα και ο αδιαφιλονίκητος αρχηγός μέχρι τώρα , και αυτός, αμφισβητήθηκε πρόσφατα ως μοναδικός κτήτορας του κόμματος. Όλα αυτά τα γεγονότα προφανώς ξάφνιασαν ιδίως τα άπειρα μέλη και οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, που βλέπουν τους κομματικούς ασκούς του Αιόλου, μισανοιγμένους και η εσωστρέφεια να κυριαρχεί.
Οι εμπειρότεροι όμως σχετικά με τα ενδότερα των πολιτικών κομμάτων , ιδίως των αυτοπροσδιορισμένων ως «αριστερά», δεν είχαν αμφιβολία πως αργά η γρήγορα, «θα άρχιζαν τα όργανα»
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, βοηθούμενοι και από το ιδιαίτερο γλωσσάρι της αριστερής βιβλιογραφίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε σαν ένα μικρό αντιμνημονιακό, αντικαθεστωτικό κόμμα, βρισκόμενο σε ιδεολογική απομόνωση, και με συνθήματα του περασμένου αιώνα.
Του έτυχε όμως να καβαλήσει το κύμα της αντιμνημονιακής διαμαρτυρίας και με ψευδεπίγραφη, λαϊκίστικη υποσχεσιολογία, έχοντας δίπλα του μία παραδομένη δεξιά και ένα διαλυμένο ΠΑΣΟΚ, κατάφερε να αγγίξει τα όρια της εξουσίας, τα οποία στην δεύτερη προσπάθεια , κατέλαβε. Περιττό να αναφέρω πως ζήσαμε συνθήκες άλωσης των ‘’θερινών ανακτόρων’’ των Ρομανώφ. Κομματικοί συνοδοιπόροι του, διάφορα «Γρουπούσκουλα» (Γαλλικά, groupuscules: Μικρές αριστερές ομάδες με εξαιρετικά άκαμπτη ιδεολογία) που βαφτίστηκαν ‘’συνιστώσες και ΄΄διαφορετικότητες΄΄ και που μερικές απ΄αυτές συμμετείχαν στην διαδήλωση που πυρπολήθηκε η marfin.
Γρήγορα οι κομματικοί ηγήτορες κατάλαβαν τον κίνδυνο από την συμπόρευση με τις ‘’γκρούπες’’, και τις οδήγησαν σε μια άτυπη διαγραφή- έξοδο και μαζί με αυτές και την μεγαλύτερη νεοσταλινική ‘’Σεχταριστική’’ ομάδα (Λαφαζάνης, κλπ) . (Σέχτα, από το λατινικό secta. Πρόκειται για ενδοκομματική ομάδα, με τις ίδιες , πεποιθήσεις, συνήθως δογματικές και αναχρονιστικές ).
Και μαζί με όλους αυτούς και κάποιους που τους οδήγησαν σε ανομολόγητα πολιτικά λάθη (Βαρουφακης) η διαφοροποιήθηκαν (Κωνσταντοπούλου).
Έχοντας στον ΣΥΡΙΖΑ ένα νεαρό και λαοπρόβλητο αρχηγό απαίδευτο στην άσκηση της πρωθυπουργίας και της κυβερνητικής πολιτικής όπως και τα περισσότερα βασικά στελέχη του κόμματός του, αυτός ο αρχηγός , προσπάθησε να κυβερνήσει με ‘’ οπορτουνιστική’’ τακτική, κάτι που το γνώριζε καλά. (οπορτουνισμός ,από το Γαλλικό opportunism: Τρόπος ενέργειας με τον οποίο ο δράστης δρα με ευκαιριακά, συμφεροντολογικά, κριτήρια και όχι από χρέος σε μια αρχή η ιδεολογία- Καιροσκοπισμός). Συγχρόνως ο ίδιος αρχηγός άρχισε να δείχνει και συμπτώματα οικογενειοκρατίας και ΄΄πατερναλισμού΄΄ (η άσκηση πολιτικής που προσβλέπει στον έλεγχο και την κυριαρχία επί των άλλων . Του κόμματος ,τελικά . Συχνά χρησιμοποιείται η οικογενειοκρατία γι’ αυτόν το σκοπό, αλλά και άνθρωποι με ιδιοτέλεια που κινούνται στο κομματικό ημίφως η και στο απόλυτο σκοτάδι.
Και να μην ξεχάσουμε πως μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αναπτύχθηκαν έντονα φαινόμενα προσωπικού αριβισμού που τόσο κόστισε στο λεγόμενο ‘’ηθικό πλεονέκτημα’’ του κόμματος αυτού. (Γαλλικά, arriviste. Αριβισμός : Η ανάδειξη και προσπάθεια επιτυχίας κάθε σκοπού με κάθε μέσον, χωρίς κανένα ηθικό ενδοιασμό και αναστολή).
Η οπορτουνιστική συμμαχία με τους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ, η χρησιμοποίηση ξενόφερτων ομάδων και προσώπων (κυρίως άστεγοι και αποδιοπομπαίοι από το ΠΑΣΟΚ, τα ορφανά της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝΕΛ, αλλά και διάφορους πολιτικούς τυχοδιώκτες), καθώς και η ρεβιζιονιστική στροφή, από την αρχική ιδεολογική αριστερή άποψη, προς την σοσιαλδημοκρατία (λέγε με κεντροαριστερά), όλα αυτά ήταν αρκετά για να αρχίσουν οι κλυδωνισμοί μέσα στο κόμμα.
(Ρεβιζιονισμός. Γαλλικά revisionism: Αναθεώρηση των βασικών αρχών του κόμματος. Στα αριστερά πολιτικά σχήματα, ο όρος ρεβιζιονισμός, χρησιμοποιείται ως κατηγορία σε όσους επιχειρούν αναθεώρηση βασικών πολιτικών αρχών ).
Και αν λάβουμε υπ’ όψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπασχε και πάσχει από έλλειψη σαφούς ιδεολογικής βάσης, ήταν επόμενο να ωριμάσουν οι συνθήκες εμφάνισης φραξιονιστικών ομάδων.
(Φράξια, φραξιονισμός, από το λατινικό fractio, Ελληνικά: σπάω. Πρόκειται για συγκροτημένη ομάδα μελών ενός πολιτικού κόμματος, με κοινή ιδεολογική ταυτότητα και πειθαρχία, που λειτουργεί αυτόνομα και συνωμοτικά μέσα στο κόμμα)
Τέτοιες φραξιονιστικές ομάδες είναι ήδη ορατές μέσα στις οργανώσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως:
-Η αρχηγική, που είναι η πλειοψηφική και ισχυρότερη.
καθορίζει την πολιτική του κόμματος, ελέγχει τα όργανα και τις περισσότερες οργανώσεις βάσης, και τα μέλη της όταν χρειάζεται παίζουν και το ρόλο των πραιτοριανών, προστατεύοντας τον Αρχηγό με κάθε μέσον.
-Η πασοκογενής που συνεργάζεται με την προηγούμενη, από την οποία αρμέγει τον λόγο της ύπαρξής της.
-Η φράξια των 53 συν, που πρόσφατα αμφισβήτησε ευθέως τον αρχηγό Αλέξη για πολιτικά ατοπήματα και κατάγγειλε, την με δική του ευθύνη, ρεβιζιονιστική πορεία του κόμματος προς την σοσιαλδημοκρατία ,εγκαταλείποντας τη αριστερή φυσιογνωμία του. Αρχηγός αυτής της φράξιας φέρεται ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, π. υπουργός οικονομικών και ισχυρό πρόσωπο μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
-Επίσης αιρετικά συμπεριφέρονται ορισμένες προσωπικότητες, όπως ο Φίλης π. υπουργός παιδείας και ο π. γραμματέας της Κ.Ε Πάνος Σκουρλέτης, όπως και κάποια υπολείμματα, κομμουνιστικής προέλευσης.
Όλες αυτές οι τάσεις , ομαδοποιήσεις και φράξιες φυσικό είναι να βρίσκονται σε συνθήκες υπόγειας αλλά και εμφανούς σύγκρουσης, ενώ ένας αμήχανος αρχηγός προσπαθεί να παίξει αφ’ ενός τον ρόλο του ισορροπιστή μεταξύ τους, αφ’ ετέρου να απειλεί με την δημιουργία πειθαρχικού οργάνου.
Να λοιπόν γιατί ‘’Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν’’.
Λέτε όλα αυτά να μυρίζουν μπαρούτι, συγνώμη, διάσπαση;
