Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, η Μεγάλη Εβδομάδα βιώνεται με συγκίνηση και κατάνυξη. Αλλά υπάρχει ένας τόπος που η σιωπή γίνεται κραυγή πίστης, που το φως λιγοστεύει για να γίνει εσωτερικό και η προσευχή ανεβαίνει σαν ανάσα στον ουρανό: τα Μετέωρα. Σ’ αυτή την ιερή περιοχή, το Πάσχα δεν είναι απλώς εορτή. Είναι βίωμα. Είναι κάθαρση.
Όσο πλησιάζει η Μεγάλη Παρασκευή, οι δρόμοι αδειάζουν. Στα Τρίκαλα και στους γύρω οικισμούς, η πόλη μοιάζει να περπατά ξυπόλητη. Το λιβάνι αναμειγνύεται με την άνοιξη, και οι καμπάνες χτυπούν αργά – όχι για να καλέσουν, αλλά για να υπενθυμίσουν. Ο Χριστός πεθαίνει ξανά. Και μαζί του, πεθαίνει για λίγο κι η βουή της καθημερινότητας.
Στα μοναστήρια των Μετεώρων, η ακολουθία των Παθών τελείται μέσα σε πέτρινα καθολικά, κάτω από το βάρος αιώνων. Δεν χρειάζονται μεγάφωνα, ούτε πολυτέλεια. Η φωνή του Θεού, ο αντίλαλος στους βράχους και το σκοτάδι που απλώνεται, γίνονται μέρος ενός σκηνικού που δεν το σκηνοθετεί άνθρωπος – μόνο η πίστη.
Οι μοναχοί ζουν τη Μεγάλη Εβδομάδα όπως δεν μπορεί να την καταλάβει κανείς από έξω. Με νηστεία, με σιγή, με ταπεινότητα. Και ο προσκυνητής, είτε ανεβαίνει τα σκαλοπάτια του Αγίου Στεφάνου, είτε στέκεται στην αυλή του Βαρλαάμ, νιώθει πως κουβαλάει κι αυτός έναν σταυρό. Μικρότερο ίσως, αλλά υπαρκτό.
Το ίδιο βράδυ, η περιφορά του Επιταφίου μετατρέπει την πόλη των Τρικάλων σε μια κινούμενη προσευχή. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, σιωπηλοί, κρατούν κεριά και περπατούν αργά – σαν να συνοδεύουν προσωπικά τον Χριστό στον τάφο του. Δεν μιλούν πολύ. Δεν φωτογραφίζουν. Δεν ποστάρουν. Είναι από τις λίγες νύχτες που ο κόσμος θυμάται πώς είναι να ζει κάτι μαζί.
Και μέσα σε όλη αυτή την πένθιμη πορεία, αναδύεται μια γλυκύτητα. Η ελπίδα. Η Ανάσταση που θα έρθει. Όχι μόνο η θρησκευτική – αλλά και η βαθύτερη, η εσωτερική. Η Μεγάλη Παρασκευή δεν είναι το τέλος. Είναι η κάθοδος στον Άδη που προετοιμάζει το φως.
Για τους Τρικαλινούς και τους κατοίκους της Καλαμπάκας, τα Μετέωρα δεν είναι απλώς προορισμός. Είναι τρόπος ύπαρξης. Είναι υπόμνηση ότι ακόμα και όταν όλα φαίνονται χαμένα, ο ουρανός δεν κλείνει ποτέ. Απλώς σιωπά για λίγο, μέχρι να λάμψει ξανά.
