Το βράδυ του Σαββάτου στον χώρο του Βοτανικού κήπου της Πετρούπολης στην Αθήνα έγινε μια εκδήλωση στη μνήμη του ηθοποιού – και όχι μόνο – Θεόφιλου Βανδώρου.
Ένα χρόνο μετά οι φίλοι του θυμούνται… Με τα καλά του και τα στραβά του, με την αγάπη και την αγωνία τους, και τον πόνο…
Επρόκειτο για ένα τριήμερο του Αντιεξουσιαστικού χώρου στο συμμετείχαν πολλοί, και είπαν και συζήτησαν πολλά, από την Παρασκευή μέχρι την Κυριακή στις 26/09/2021.
Στο πέρας της βραδιάς ακούσαμε μουσική από το γκρουπ που έπαιζε μαζί με τον Βασίλη Σπυρόπουλο.
Μας εξηγεί ο Νώντας Σκυφτούλης σχετικά με τις τρεις αυτές βραδιές. Θα μας πει και για τον προσωπικό του φίλο Θεόφιλο Βανδώρο.
Μας μίλησαν επίσης κι άλλοι συντελεστές και ομιλητές της βραδιάς…
Νώντας Σκυφτούλης:
«Η βραδιά σήμερα ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του Θεόφιλου. Μαζευτήκαμε εδώ για να μιλήσουμε για μια εμβληματική προσωπικότητα του Αντιεξουστιατικού χώρου γενικώς, αλλά όχι μόνο με τη στενή πολιτική έννοια αλλά και με την πολιτιστική και πολιτισμική έννοια. Ήταν από τους πρωτοπόρους από τις αρχές της δεκαετίας του ‘80 μέχρι σήμερα. Για έναν άνθρωπο που είχε όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ζωής αλλά και του θανάτου, και τον τρόπο του με τον οποίο ‘απέδρασε’, που χαρακτηρίζουν το δικό μας κόσμου – ας το πούμε έτσι. Και κυρίως γιατί ήταν ένας φίλος τον οποίο δεν έχουμε ξεχάσει ποτέ, και είναι η επαναδιατύπωση της μνήμης που θέλουμε να διατηρούμε ζωντανή γι’ αυτόν.
Για το τριήμερο… Ήταν ένα τριήμερο πολιτικό κυρίως… Η πρώτη μέρα αναφέρθηκε στους εμβολιασμούς, γι’ αυτό καλέσαμε εδώ τους καλύτερους και τους πιο αξιόπιστους κινηματικούς γιατρούς. Στόχος μας δεν ήταν μόνο ο διάλογος, αλλά να διατυπώσουμε τη θέση μας σε σχέση με τους εμβολιασμούς, και να ξεκινήσουμε την προπαγάνδα τη δικιά μας υπέρ των εμβολιασμών. Βγάλαμε μια προκήρυξη θα βγάλουμε και αφίσα για την προώθηση του εμβολιασμού, με το σκεπτικό το δικό μας. Υπάρχει η προκήρυξή μας, μπορείτε να την προμηθευτείτε… Αλλά θα ξεκινήσουμε μια ευρεία προπαγάνδα υπέρ του εμβολιασμού, ενάντια στις θρησκευτικές προκαταλήψεις, ενάντια στον εθνικισμό – στον φασισμό, και στα στερεότυπα αυτού του αντιεμβολιαστικού ανορθολογισμού, για την αποκατάσταση του αισθητού κόσμου και το ανθρώπινο γένος γενικότερα.
Η σημερινή μέρα είναι για τον Θεόφιλο. Και αύριο (Κυριακή) θα είναι για την Αλληλοβοήθεια. Πως τη βλέπουν οι Χριστιανοί, γιατί θα ‘ρθεί να μιλήσει κι ένας Πάστορας – χριστιανός, και πως τη βλέπουμε εμείς οι Αναρχικοί- Αντιεξουσιαστές την αλληλοβοήθεια… Από ένα βιβλίο που έχει βγει και κωδικοποιεί τη θέση του Κροπότκιν».
Ντίνος Ζούμπερης:
(Μουσικός)
«Είχαμε χαθεί με τα χρόνια και τον ξαναείδα το ’14 – ξαναντάμωσαν οι δρόμοι μας, και μετά ήρθαμε αρκετά κοντά πάλι. Εγώ (βοηθούσα) με την ιδιότητα του ηχολήπτη και ως μουσικός για κάποια πράγματα που ήθελε για το ΝΟΣΟΤΡΟΣ, γι’ αυτά που έλεγε για το Κάμπινγκ στη Μεσοχώρα, τον αγώνα ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου…
Ξαναπήγα και στο σπιτι του στη Μιχαήλ Βόδα… όπως περνάγαν δύσκολα τα χρόνια, φαινόταν και η οικονομική δυσπραγία… Αλλά ο Θεόφιλος προχωρούσε και ό,τι μπορούσε το έκανε. Παρότι είχε υποστεί κριτική με το ‘Τμήμα Ηθών’, έτσι;.. Και το εκτίμησα πάρα πολύ ότι ήταν ακόμη ενεργός».
Παναγιώτης Καλαμαράς:
(Εκδότης)
«Με καλέσαν από το Βοτανικό κήπο της Πετρούπολης που είναι μια κατάληψη πάνω από δέκα χρόνια. Να μιλήσουμε για έναν άνθρωπο τον οποίο εγώ προσωπικά έχω πολύ καλές αναμνήσεις – έχω και κακές βέβαια… , για τον Θεόφιλο Βανδώρο για το πως περάσαμε κάποια χρόνια μαζί. Πως στήσαμε ένα έντυπο που λεγόταν ‘Οι πειρατές της Ημισελήνου’, πως ζήσαμε σε κάποιες καταλήψεις Στέγης στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στην Αθήνα. Για τις πορείες, για τα γεγονότα που συνέβησαν… Και κυρίως να μιλήσουμε για τον άνθρωπο Θεόφιλο, ότι ήταν ένας πολυδιάστατος άνθρωπος… Δεν ήταν απλά και μόνο ηθοποιός που έγινε πιο γνωστός γενικότερα και μέσω της τηλεόρασης, αλλά και για τα κείμενα που έγραφε και για τις άλλες ενασχολήσεις του, τις μεταφράσεις του…
Τώρα εγώ πέρασα πολύ ωραία παρότι το γεγονός είναι εξαιρετικά δυσάρεστο, γιατί ο Θεόφιλος δεν ήταν κανένας γέρος θα λέγαμε – θα μπορούσε να δώσει ακόμη κι άλλα πράγματα – γιατί έστω κι έτσι θυμηθήκαμε έναν άνθρωπο που άφησε ένα μικρό στίγμα στην ιστορία αυτού που λέμε Αναρχικού Αντιεξουσιαστικού κινήματος στην Ελλάδα. Ήταν ένα μικρό θραύσμα σε ένα μεγάλο θραύσμα γιατί ουσιαστικά ο Αναρχικός Αντιεξουσιαστικός χώρος αυτό είναι… Ένα θραύσμα είναι, δεν είναι ένα συγκροτημένο μπλοκ όπως είναι η Αριστερά που μπορούμε να μιλάμε πιο συγκριμένα γι’ αυτήν…»
Θέκλα Τσελεπή:
(Ραδιοφωνική Παραγωγός)
“Οι φίλοι μας ακόμα κι όταν δεν είναι στη ζωή έχουν τη δύναμη να μας φέρουν κοντά, δηλαδή να δημιουργούν – και εν τη απουσία τους – συναντήσεις. Συναντιόμαστε λοιπόν εμείς που ζούμε ακόμα να μιλήσουμε για τους φίλους μας που έχουν πεθάνει.
‘Οι φίλοι μας που έχουν πεθάνει’ είναι μία αντιφατική έννοια, διότι ένας άνθρωπος που έχει υπάρξει φίλος σου δεν έχει πεθάνει ποτέ. Δεν μπορεί να πεθάνει ποτέ. Δηλαδή είναι μια κατάσταση… πως είναι το ζωάκι που καίγεται το δάσος… και ξαφνικά χάνει τη σκιά του, χάνει το νερό του, χάνει τη τροφή του… Έτσι είναι οι φίλοι μας που έχουν πεθάνει.
Γιατί οι φίλοι μας, Χρήστο, είναι το αντικαθρέφτισμά μας. Στους φίλους μας βλέπουμε αυτό που είμαστε. Τους φίλους μας τους φέρουμε για όσο ζούμε μέσα μας. Έτυχε ένας έφυγε πιο γρήγορα… άλλος θα φύγει πιο μετά… αυτό είναι και το αντίτιμο που πληρώνουμε. Δηλαδή ένα από τα αντίτιμα που πληρώνουμε όσο ζούμε, είναι ότι βιώνουμε και τους θανάτους των φίλων μας. Γιατί οι φίλοι μας είναι αυτοί που κρατάνε τη Γη να μην καταγκρεμιστεί”.
