Λένε πως ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές. Για όσους γνώρισαν τον Δημήτρη Ρεντζιά, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει στις 26 Ιουνίου του 2018. Τότε που ο κίνησε για τον Παράδεισο…
 
Έναν χρόνο μετά και ουδείς έχει συνειδητοποιήσει ότι ο ''Δήμαρχος'' λείπει. Οι άνθρωποι άλλωστε πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάς. Και τον '' Δάσκαλο '', δεν μπορείς να τον ξεχάσεις.
 
Γι' αυτό και έχει περάσει στην αθανασία. Όπως όλοι οι μεγάλοι, όλοι οι σπουδαίοι, όλοι οι αθάνατοι…
 
Ένας χρόνος χωρίς τον Δημήτρη. Τυπικά. Ο Δημήτρης δεν «έφυγε» ποτέ. Είναι εδώ. Και θα είναι εδώ. Για πάντα.
 
Λίγα λόγια για την Ιερή και Αγαπημένη Μνήμη του,
κατά χρέος μας πολλαπλό. Συνοδευόμενα με μεγάλη συγκίνηση, συγχωρητέα ελπίζω γιατί είναι ανθρώπινο,
 
για ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε.
 
Άντρας άξιος,
σοβαρός και σεμνός, μακρυά από επιδείξεις και καυχησιολογίες. Φιλήσυχος, συμβιβαστικός, μεγαλόψυχος.
Αξιοπρεπής και περήφανος.
Οικογενειάρχης εργατικός και επιμελής. Ευθύς, έντιμος και ειλικρινής. Τιμούσε τη φιλία, λάτρευε τα δημοτικά μας τραγούδια, ήξερε να διακρίνει την αληθινή ομορφιά της ζωής.
 
Ως δήμαρχος υπήρξε βαθιά οραματιστής πολιτικός που πίστεψε στις δυνατότητες των συμπολιτών του, αλλά ήταν ταυτόχρονα και ρεαλιστής.
 
Ναι, αυτός ακριβώς ήταν.
 
Μορφή λεβέντικη από κάθε άποψη. Του παλιού καιρού παλληκάρι, με όλες τις χάρες. Ένας Άνθρωπος, «αμάλαγος» Άνθρωπος, ολοκληρωμένος, με αξίες.
 
Γενναία πάλεψε πάντοτε,
από μικρός, όλες της ζωής του τις ατυχίες, σε όλες τις μεγάλες του δυσκολίες, εντός του και γύρω του.
Ποτέ, ποτέ δεν λερώθηκε. Επέδειξε σε όλα και πάντοτε αριστεία.
 
Ψυχή ανθρώπινη ήταν ο Δημήτρης μας,
πολύτιμο πετράδι του ωραίου πανάρχαιου Πολιτισμού μας: εκείνου που κατέχει καλά τι θα πει ανδρισμός
και ανθρωπιά και ευγένεια, που κατέχει το πότε και το πώς και το γιατί και το τι.
 
Πρέπει, και που το πράττει με νεύρο και εσωτερική δύναμη, με στιβαρό χέρι και με γόνατο που δεν τρέμει,
τότε που πρέπει.
 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΕΝΤΖΙΑΣ
Φίλος
Δάσκαλος
Δήμαρχος
1949 – 2018