Ο Χρίστος Λιάπης αποχαιρετά τον Θύμιο Ζιανό

Αποχαιρετισμός στον ξεχωριστό συνάδελφο και σπάνιο άνθρωπο, Θύμιο Ζιανό.

 

Η τελευταία ημέρα του χρόνου που έφυγε, πήρε μαζί της έναν εκλεκτό συνάδελφο ιατρό, έναν σημαίνοντα λειτουργό του χώρου των νευροεπιστημών, έναν εξέχοντα πολίτη της Καλαμπάκας και πάνω από όλα έναν σπάνιο άνθρωπο, τον Θύμιο Ζιανό.

Ο αδόκητος χαμός του βύθισε την πόλη των Μετεώρων -αλλά και όλους όσοι είχαμε την ξεχωριστή χαρά να τον γνωρίσουμε και να τον συναναστραφούμε- σε βαριά και ζοφερή θλίψη που σκίασε τη γιορτή της Πρωτοχρονιάς και τον ερχομό του Νέου Έτους.

Η εφημερία ετοιμότητός μου, στο Γενικό Ογκολογικό Νοσοκομείο Κηφισιάς «Άγιοι Ανάργυροι» με εμπόδισε να έρθω στην -αγαπημένη, αλλά πλέον φτωχότερη-
Καλαμπάκα για να τον αποχαιρετήσω, όπως θα του άρμοζε.

Ξέρω, όμως, πως ο Θύμιος θα καταλάβαινε….Γιατί κι εκείνος, σε όλη του τη ζωή έβαζε πάνω από όλα την προσφορά στον πάσχοντα συνάνθρωπο. Τόσο στον στίβο της κλινικής ιατρικής, όσο και στο ευρύτερο πεδίο της κοινωνικοπολιτικής ευαισθησίας και συμμετοχικότητας.

Θυμάμαι, Θύμιο, είχες έρθει στην ομιλία μου για τη νόσο Alzheimer’s και την κατάθλιψη στην 3η ηλικία, στο ΚΑΠΗ της Καλαμπάκας τον Νοέμβριο του 2016.

Ήρθες να ακούσεις, εσύ, ο πολύπειρος νευρολόγος, έναν νέο ψυχίατρο….

Γιατί αυτός ήσουν πάντα ο Θύμιο, ένας ξεχωριστός συνδυασμός ήθους, ανθρωπιάς, στέρεης επιστημονικής γνώσης, ανοιχτού μυαλού και άοκνης πολιτικής δράσης.

Ήρθες χωρίς ίχνος διστακτικότητας, που θα μπορούσε να προκαλέσει η διαφορετική πολιτική μας τοποθέτηση. Ήρθες και συμμετείχες με ερωτήσεις και παρατηρήσεις, ζωντανεύοντας τη συζήτηση με τη δική σου επιστημονική αρτιότητα και πολύτιμη θεραπευτική εμπειρία στους νευρολογικώς πάσχοντες συμπολίτες μας.

Στους Καλαμπακιώτες και τις Καλαμπακιώτισσες που την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2018, αντί να λαμπροφορεθούν για την υποδοχή της Νέας Χρονιάς, μαυροφορέθηκαν για τη μεγάλη απώλεια, του επιστήμονα, του ανθρώπου, του ενεργού πολίτη.

Ξέρω, όμως, Θύμιο, πως εσύ δεν θα ήθελες να παραδόσουμε τους εαυτούς μας στη θλίψη. Δεν θα ήθελες, εσύ που έταξες τη ζωή του στην ίαση των νευρολογικών παθήσεων και του ψυχικού πόνου που τις συνοδεύει, να διαβούμε, οι Καλαμπακιώτες και οι Καλαμπακιώτισσες που σε αγαπήσαμε και σε εκτιμήσαμε βαθιά και αληθινά, κατατεθλιμμένοι το κατώφλι του 2018, που ανέτειλε το πρώτο χάραμά του χωρίς εσένα.

Χωρίς την καθαρότητα των ματιών σου να χάνεται στο επιβλητικό περίγραμμα των Μετεώρων που αγάπησες, χωρίς το αρχοντικό παράστημα της κορμοστασιάς σου που μαζί με τη λεπτότητα της ψυχής και την καθαρότητα της καρδιάς σου, θαρρείς παρέστεκαν τον στιβαρό ορίζοντα των βράχων της αγαπημένης μας Καλαμπάκας, "παράστημα σαν του αγγελιοφόρου Ερμή που μόλις ακροπάτησε σε ουρανοφίλητη κορυφή".

Γιατί, Θύμιο, ήταν η παρουσία σου και το ανάστημά σου για την Καλαμπάκα -τόσο το φυσικό σου ανάστημα, όσο και το ανάστημα της προσφοράς σου για εμάς, για τους γερόντους μας, για τα παιδιά μας, για τους αδελφούς μας και για τους φίλους μας που γιάτρεψες, όπως έγραψε ο Σαίξπηρ, "Λες κι όλοι οι θεοί βάλανε τη σφραγίδα τους για να χωρίσουνε στον κόσμο το υπόδειγμα του ανθρώπου".

Ξέρω πως θέλεις από εμάς να κρατήσουνε ψηλά το κεφάλι. Να κρατήσουμε ζωντανό το βαθιά ανθρώπινο και ανιδιοτελές παράδειγμα της ιατρικής προσφοράς σου και της ενεργούς πολιτικής σου προσπάθειας. Να κρατήσουμε ψηλά το κεφάλι και αδάκρυτα τα μάτια, για να σταθούμε δίπλα στους δικούς σου ανθρώπους που πονάνε ακόμη περισσότερο. Δίπλα σε όλους τους πολίτες της Καλαμπάκας που πονά για την απώλεια σου. Γιατί δεν έπρεπε να φύγεις Θύμιο….

Όχι τόσο νωρίς. Όχι τώρα. Όχι ακόμη. Όχι τώρα, ακόμη, γιατί «δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, κι είναι νωρίς»…."Είναι νωρίς, ακόμη", Θύμιο….Τώρα ο συνάνθρωπος πονάει περισσότερο. Τώρα ο Έλληνας και η Ελληνίδα υποφέρουν περισσότερο από ποτέ. Τώρα η κοινωνία έχει πιότερη ανάγκη από φωτισμένα παραδείγματα σαν το παράδειγμα της δικής σου διαδρομής. Τώρα οι αγώνες ζητούνε περισσότερες ψυχές και χαρακτήρες και μυαλά και ποιότητες σαν τις δικές σου.

Έπρεπε να μείνεις κι άλλο Θύμιο, μέχρι να περάσουμε κι αυτήν την κλεισούρα. Μέχρι να διαβούμε κι αυτόν τον φουσκωμένον ποταμό.

Μέχρι να τον βαδίσουμε, πλάι σου, ως το τέλος, τον δρόμο της προσφοράς, της αυταπάρνησης και της αλληλεγγύης. Αυτόν τον δρόμο της ζωής που εσύ την έκανες να μοιάζει πιο πλατιά βοηθώντας όποιον είχε ανάγκη.

«Ακόμα ενα χιλιόμετρο και θα σου δείξω γιατί βγήκα σε τέτοιο αγνάντεμα.

Όπου παθαίνεται ο λυγμός ζητώντας άλλ' αστέρια….Δόθηκαν τα φτερά στα δευτερόλεπτα», Θύμιο, «Φεύγει ο κόσμος, άλλος έρχεται, στην παλάμη του διαβάζει ρόδα και γιορτές.»

Γιατί γιορτές σου πρέπουνε Θύμιο!!!….για αυτό κι έφυγες λεβέντικα, την ώρα της γιορτής και του γλεντιού….

Έφυγες λεβέντης όπως ήσουν!

Και στον λεβέντη πρέπει γιορτή και γλέντι!

Όχι τα ρόδα του αποχωρισμού, μήτε τα δάκρυα, μήτε τα λόγια των ποιητών.

Γιατί, «ο μεγαλύτερος ποιητής είναι το Νευρικό Σύστημα»….το νευρικό σύστημα που στη μελέτη και τη θεραπεία του αφιέρωσες όλη σου τη ζωή Θύμιο. Και που «ίσως είναι ο μόνος ποιητής»….

Καλό σου ταξίδι.

 

(Η φωτογραφία ειναι από την παρουσία του Θύμιου Ζιανού στην ομιλία μου στην εκδήλωση που διοργάνωσε το Κέντρο Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων (ΚΑΠΗ) Καλαμπάκας, τη Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016 με θέμα «Πρόληψη και αντιμετώπιση της νόσου Alzheimer's και της κατάθλιψης στην τρίτη ηλικία»).