Είναι ευρέως γνωστό πως οι βαθμίδες του χρόνου είναι τρεις: το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Για χάρη τους ο κόσμος της επιστήμης αφιέρωσε έρευνες, στις οποίες μάλιστα υποστήριξε πως υπάρχει μονάχα μία βαθμίδα χρόνου. Το παρόν, καθώς αυτό είναι που ζούμε τώρα. Το παρελθόν συντηρείται με την δύναμη της μνήμης. Οι αναμνήσεις που έχουμε στην ζωή μας, του δίνει σάρκα και οστά. Από την άλλη, το μέλλον θεωρείται μία ψευδαίσθηση, η φαντασία μας για το πώς μπορεί να εξελιχθεί η ζωή. Και έτσι μένει το παρόν! Η βαθμίδα με την μεγαλύτερη ισχύ!
Εννοείται πως τα παραπάνω έχουν μία λογική και ένα ιδιαίτερο νόημα, αλλά σε μας τους «κοινούς» ανθρώπους, δεν μας αρέσει να τα κάνουμε λίγο πιο περίπλοκα; Παρατηρώντας τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων, θα έλεγε κανείς πως προτιμούμε να δίνουμε ισχύ περισσότερο στο παρελθόν και στο μέλλον, παρά στο παρόν αυτό καθαυτό. Πόσα σχέδια κάνουμε για το μέλλον μας καθημερινά; Είναι όμορφο να έχουμε στόχους, ελπίδες και όνειρα, αλλά πάντα με όριο. Δίνουμε τόση βαρύτητα στα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε, που θέλουμε να πετύχουμε, που ξεχνάμε να ζήσουμε. Αναβάλλουμε πράγματα που μπορούμε να κάνουμε στο σήμερα σε ένα αβέβαιο αύριο. Πολλές φορές αναβάλλουμε ακόμα και την ίδια μας ψυχική ηρεμία με το πρόσχημα ότι στο μέλλον θα νιώσουμε καλύτερα. Σας θυμίζουν κάτι οι φράσεις όπως «Μόλις λύσω αυτό το θέμα θα ηρεμήσω», «Άμα καταφέρω το τάδε η ζωή μου θα μπει σε μία τάξη», «Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή….»;
Από την άλλη υπάρχει το «περιβόητο» παρελθόν. Με πιστό βοηθό τις αναμνήσεις καταφέρνει να διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο στις ζωές μας. Έχει μεγάλη ευθύνη για την τωρινή συμπεριφορά μας. Μας καθορίζει! Όμως αυτό που ξεχνάμε είναι πως το παρελθόν είναι μια βαθμίδα χρόνου, η οποία έχει..τελειώσει. Σε αντίθεση με το παρόν και το μέλλον, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα, παρά μόνο να διδαχθούμε από αυτό. Το να μένουμε δέσμιοι και να ταλανίζουμε το μυαλό μας με το «τι θα γινόταν αν..», «αν δεν είχα πει αυτό ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά», είναι απλά χάσιμο χρόνου.
Και κάπως έτσι, καταφέρνουμε να παγιδεύουμε το μυαλό μας σε δύο βαθμίδες χρόνου, που ορισμένοι μάλιστα υποστηρίζουν πως δεν υπάρχουν καν. Θυμάμαι τα λόγια του Δρ. Γουαίην Ντύερ για τον θαυμασμό που είχε για τα ζώα και το πώς διαχειρίζονται τον χρόνο. Συγκεκριμένα είχε πει «Τα ζώα δεν καταφέρνουν να συγκεντρώσουν το ενδιαφέρον τους σε πράγματα περασμένα. Στερούνται όμορφες αναμνήσεις, αλλά από την άλλη είναι λυτρωτικά ανίκανα για περιττές τύψεις και μεταμέλειες και, προκειμένου να ζήσουν το παρόν, δεν συμβουλεύονται παρά το ίδιο το παρόν».
Ίσως θα έπρεπε να παραδειγματιστούμε από αυτήν την τακτική. Ίσως θα έπρεπε να απαγκιστρωθούμε από το παρελθόν, κρατώντας τις όμορφες αναμνήσεις, αλλά και από το μέλλον, κρατώντας τα όνειρα και τις ελπίδες. Ίσως θα έπρεπε να επιλέξουμε να κάνουμε το παρόν, το σήμερα, το τώρα την πιο όμορφη και ανεπανάληπτη ανάμνηση του μέλλοντος.
Χρύσα Σάρρα
Παιδαγωγός
