Όταν ήμασταν μικρά παιδιά, οι περισσότεροι από την παρέα ονειρευόμασταν να κάνουμε κάτι πολύ καλό και σημαντικό στην ζωή μας. Να γίνουμε μεγάλοι και τρανοί Ήρωες και Ιππότες, να γευτούμε περιπέτειες, να εδραιώσουμε την Αλήθεια και την Δικαιοσύνη στον κόσμο, να γίνουμε άριστοι επιστήμονες και χρήσιμοι στην ανθρωπότητα. Όλοι ονειρευόμασταν και επιδιώκαμε τον Μεγάλο Έρωτα, την Αληθινή Σοφία, τις Γενναίες Δράσεις που θα κάναμε όταν θα μεγαλώναμε.
Αργότερα, μεγαλώνοντας, είδαμε και διαπιστώσαμε ότι τα πράγματα ήταν τελικά πιο δύσκολα και πολύπλοκα από ό,τι φαίνονταν στις σκέψεις, τα όνειρα και τα παραμύθια των αθώων παιδικών μας χρόνων. Για κάποιους τα όνειρα μετετράπησαν σε εφιάλτες και τα παραμύθια σε «ανόητες παιδικές ιστορίες» που δεν συνάδουν με την ενηλικίωση. Άλλοι αποδέχτηκαν ότι ο κόσμος, η κοινωνία, οι άνθρωποι είναι πάντοτε οι ίδιοι και στάσιμοι, μη δυνάμενοι να αλλάξουν, θεωρώντας ότι κάθε απόπειρα και προσπάθεια αλλαγής και βελτίωσης είναι άτυχη, άκαιρη, άκαρπη. Πολλοί ανέχτηκαν και εντάχθηκαν σε καταστάσεις που ποτέ δεν περίμεναν ότι θα επέτρεπαν να (τους) συμβούν, ενώ άλλοι βολεύτηκαν με το να κατηγορήσουν την μοίρα τους ή την κοινωνία, που δεν στάθηκε αρωγός στα όνειρά τους, ώστε αυτά να ευδοκιμήσουν καταλλήλως.
Έτσι, λοιπόν, όταν τα όνειρα πεθαίνουν μέσα μας, όταν η ζωή γίνεται μία γκρίζα διαδικασία και μία ατελείωτη διαδρομή ρουτίνας, με τον όποιο προσωπικό αγώνα να εξαντλείται στην απλή επιβίωση, το αποτέλεσμα είναι να χάνει η Ζωή το Φως, την Ουσία και τα Χρώματα που δίνουν Ομορφιά στην ύπαρξη της, και νοηματοδοτούν την Ελευθερία του Πνεύματος και την δυνατότητα της Αληθινής Ευτυχίας. Τότε, τα χαμόγελα σβήνουν, η μουσική σιωπά, οι άνθρωποι αποξενώνονται και η προσμονή των παλιών ονείρων γίνονται τρανταχτές αποτυχίες και πικρίες μέσα στην Καρδιά του ανθρώπου, ο οποίος δεν ξέρει πια για ποιον λόγο ζει και πώς πρέπει να πεθάνει. Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι που έμειναν συνεπείς στα όνειρα των παιδικών τους χρόνων, που δεν έχασαν την ελπίδα για ένα Φωτεινό Αύριο, που επιμένουν να επιζητούν ό,τι πιο αξιόλογο και καλύτερο όχι μόνο για την προσωπική τους ζωή, αλλά για την κοινωνία γενικότερα. Που δεν επιτρέπουν στον φόβο και την αδιαφορία να σκοτώσουν ό,τι Αγνότερο και Ωραιότερο συνεχίζουν να έχουν μέσα τους. Που θυμούνται ότι το πλέον σημαντικό δεν είναι να κάνουν «κατορθώματα» αποδεκτά από αυτούς που ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση – κατάντια, αλλά να κάνουν «μικρές» (συνεχείς, όμως) Ηρωικές πράξεις, δοσμένες με όλο το Μεγαλείο της Ψυχής τους.
Ας καταπολεμήσουμε, λοιπόν, την αδιαφορία, η οποία αποτελεί ένα προβληματικό φαινόμενο όχι μόνο ατομικά ψυχολογικό, αλλά ευρύτερα κοινωνικό. Η αδιαφορία, ως παθητική στάση, οδηγεί στον απανθρωπισμό τόσο του ανθρώπου όσο και της κοινωνίας. Ο άνθρωπος πέφτει σε μία στάση άρνησης απέναντι στις ίδιες τις ενεργητικές και ευεργετικές δραστηριότητες της ζωής, οι συνήθειες μετατρέπονται σε ψυχοφθόρο ρουτίνα και σε απογοήτευση, αρχίζοντας έτσι ένας αργός θάνατος της Ψυχής μας. Μία νάρκωση των συναισθημάτων μας, που μας απομονώνει από τις καλύτερες πτυχές του εαυτού μας και μας απομακρύνει από την αποστολή μας.
Σε ευρύτερο κοινωνικό επίπεδο, η αδιαφορία μας κάνει να κρατιόμαστε ανήμποροι στο περιθώριο των εξελίξεων και μας οδηγεί σε μία ωχαδερφίστικη απόσταση από τα κοινά προβλήματα που απασχολούν την Πατρίδα και τον Λαό. Η έλλειψη Εθνικής και Κοινωνικής αλληλεγγύης διαιωνίζει και αυξάνει τα προβλήματα όχι μόνο «των άλλων», αλλά και τα δικά μας. Η αδράνεια αποτελεί σιωπηλή συνενοχή και αναιρεί την δυνατότητα δράσης για την απαραίτητη Αλλαγή που χρειάζεται να γίνει. Σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε έκφραση της αδιαφορίας υποδηλώνει στην πραγματικότητα έναν εσωτερικό φόβο και την ύψωση μιας λευκής σημαίας ως ένδειξης παράδοσης και παραίτησης από τα πάντα.
Μπροστά σε όλες τις εκφράσεις της αδιαφορίας «το αντίδοτο» της Ζωής είναι το να μπορέσουμε να αντιπαραθέσουμε το Ενδιαφέρον για τα κοινά, την Αγάπη για την Αλήθεια, τον Έρωτα για την Ευτυχία, την Έναρξη της Πρωταγωνιστικής Δράσης. Χρειάζεται ο κάθε Συνειδητοποιημένος Άνθρωπος να πάρει ο ίδιος την ζωή στα χέρια του, να συνταχθεί σε μία Συλλογικότητα Πρακτικών Ιδεών που έχει τα ίδια Όνειρα από Σίδερο με αυτόν. Κάθε απόπειρα βελτίωσης του πλησίον μας και της κοινωνίας ξεκινά αρχικά με την προσπάθεια βελτίωσης του ίδιου του εαυτού μας. Μην περιμένουμε από «τους άλλους» να κάνουν κάτι, αλλά ας σκεφτούμε και ας φερθούμε σαν να είμαστε εμείς η αφετηρία της Σωτηρίας της Ανθρωπότητας.
Όπως έλεγε ο Καζαντζάκης: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου, θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω». Πολύ πιθανόν αρκετοί να μας περιγελούν, να μας θεωρούν «τρελούς» και «ονειροπόλους». Στο βάθος, όμως, της ψυχής μας θα γνωρίζουμε ότι απολαύσαμε όπως έπρεπε το θείο νέκταρ της Αληθινής Ζωής, καθώς και ότι ως πραγματικά Ελεύθεροι Άνθρωποι δεν επιτρέψαμε σε τίποτα και σε κανέναν «να σκοτώσει» τα Αγνότερα και Ωραιότερα Σιδερένια Όνειρα της Ζωής μας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΣΙΑΚΑΣ
