«Ποια είναι η διαφορά μεταξύ λογοτεχνίας και δημοσιογραφίας; Η δημοσιογραφία δεν μπορεί να διαβαστεί και η λογοτεχνία δεν διαβάζεται. Αυτό είναι όλο» έχει γράψει ο Όσκαρ Ουάιλντ.
Στα μέσα του 1887, σε ηλικία 33 ετών, ο αντισυμβατικός Όσκαρ Ουάιλντ – έχοντας επιστρέψει στο Λονδίνο μετά από μια σειρά διαλέξεων που είχε δώσει στην Αμερική ως ο πλέον θελκτικός όλων των αισθητιστών και έχοντας τρία χρόνια πριν παντρευτεί την Κόνστανς Λόυντ, ανέλαβε την επιμέλεια του μηνιαίου περιοδικού The Lady's World, το οποίο μετονόμασε σε The Woman's World προσθέτοντας άρθρα για την ανατροφή των παιδιών, τον πολιτισμό, τις Τέχνες και την πολιτική.
Η στήλη του, «Λογοτεχνία και Σημειώσεις» ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής. Στην θέση του δημοσιογράφου, ο Ιρλανδός μυθιστοριογράφος, ποιητής και δραματουργός, άντεξε και έμεινε – λόγω του ανιαρού εργασιακού περιβάλλοντος που τον κούρασε και εξασθένησε το αρχικό ενδιαφέρον που έτρεφε για αυτή την δουλειά – μόνο μέχρι τον Οκτώβριο του 1889, όπου πλέον η συγγραφή τον είχε ολοκληρωτικά κερδίσει, οπότε και αποχώρησε από την δημοσιογραφία.
Μέσα σε αυτή την ιδιαίτερη χρονική περίοδο, εκδόθηκε τον Μάιο του 1888 η συλλογή του από παραμύθια με τον τίτλο "Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας κι άλλα παραμύθια" (The happy prince and other tales). Οι πέντε ιστορίες της συλλογής, προορίζονταν για παιδιά, περιέχαν όμως σημαντικά μηνύματα και για τους ενήλικες.
Μέσα σε αυτά, υπήρχε και η ιστορία "Ο εγωιστής γίγαντας". O μεγάλος συγγραφέας, στο συγκινητικό αυτό παραμύθι με την συναρπαστική πλοκή, κατηγορεί τον εγωισμό και προβάλλει την ανθρωπιά και την αγάπη.
Το παραμύθι γράφτηκε σε μια κρίσιμη περίοδο της ζωής του Όσκαρ Ουάιλντ, τόσο σε επαγγελματικό επίπεδο, ανάμεσα από την επαγγελματική δημοσιογραφία και την συγγραφή του μοναδικού του μυθιστορήματος "Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ", όσο και σε προσωπικό επίπεδο, ανάμεσα στην έγγαμη ζωή του και την έντονη ερωτική του σχέση με τον ποιητή Λόρδο Άλφρεντ Ντάγκλας.
- Όσκαρ Ουάιλντ: «Ο εγωιστής γίγαντας»
Σε έναν πελώριο, μαγευτικό κήπο με πολύχρωμα λουλούδια και πουλιά που κελαηδούσαν, που άνηκε σε ένα σκληρόκαρδο, εγωιστή γίγαντα, έπαιζαν παιδιά κάθε απόγευμα μετά το σχολείο.
Μια μέρα, ο εγωιστής γίγαντας, αντικρίζοντάς τα, τους είπε ότι ο κήπος ήταν δικός του και τους απαγόρευσε να ξαναπαίξουν σε αυτόν. Κάρφωσε μια πινακίδα που 'λεγε: Οι παραβάτες τιμωρούνται και έχτισε ένα μεγάλο τοίχο γύρω από τον κήπο. Από εκείνη τη στιγμή, άνοιξη δεν ήρθε ποτέ ξανά στον κήπο, μήτε καλοκαίρι. Κι έτσι ήταν πάντα χειμώνας, με χαλάζι και παγωνιά.
Όμως μια μέρα, από ένα άνοιγμα στον τοίχο, τα παιδιά σκαρφάλωσαν στα μπράτσα των δέντρων του κήπου. Και τα δέντρα πετάρισαν από χαρά και ντύθηκαν με λουλούδια! Τα πουλιά φτερούγισαν ολόγυρα τιτιβίζοντας μαγευτικά και τα λουλούδια κρυφοκοίταζαν μεσ' απ' την πράσινη χλόη και ξεκαρδίζονταν στα γέλια.
Όμως στην πιο απόμερη γωνιά του κήπου, στέκονταν ένα μικρό αγόρι, που δεν μπορούσε να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο, κι εκείνο το δέντρο ήταν ακόμα σκεπασμένο από πάγο και χιόνι.
Βλέποντάς το παιδί να κλαίει, ο σκληρόκαρδος γίγαντας, το πήρε απαλά στο χέρι του και το ανέβασε στο δέντρο. Και το δέντρο άνθισε. Τα πουλιά ήρθαν και τραγούδησαν πάνω του και το παιδάκι τύλιξε τα χεράκια του γύρω στο λαιμό του γίγαντα και τον φίλησε.
Τα χρόνια κύλησαν. Και ο γίγαντας που δεν ήταν πια σκληρόκαρδος, γέρασε παίζοντας στον κήπο με τα παιδιά, αλλά εκείνο το παιδί που τον είχε αγκαλιάσει και φιλήσει, δεν το ξαναείδε ποτέ. Του έλειπε φοβερά, το αναζητούσε, όλα τα χρόνια, αλλά μάταια.
Μια μέρα, πλάι σε ένα ανθισμένο δέντρο, είδε το παιδί που χρόνια έψαχνε και έτρεξε να το συναντήσει. Το παιδί του μίλησε για τις πληγές της αγάπης.
Όταν τα άλλα παιδιά εκείνο το απόγεμα, πήγαν στον κήπο να παίξουν, βρήκαν τον γίγαντα νεκρό κάτω απ' το δέντρο, σκεπασμένο ολάκερο με κάτασπρα λουλούδια.
Το παιδί που έψαχνε όλα τα χρόνια, είχε οδηγήσει την ψυχή του γίγαντα στον δικό του αιώνιο κήπο, τον Παράδεισο.
