Στο Olympia Forum VI, ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης Δημήτρης Παπαστεργίου μίλησε για την «πρότυπη Ελλάδα» που οραματίζεται. Προέβαλε την εμπειρία των Τρικάλων ως υπόδειγμα ψηφιακής διακυβέρνησης και ανακοίνωσε έργα συνολικού ύψους 500 εκατ. ευρώ για να «ενισχυθεί η αποτελεσματικότητα του Δημοσίου».
Μόνο που στα ίδια του τα Τρίκαλα, η εικόνα δεν είναι αυτή που περιγράφει. Εκεί οι πολίτες θυμούνται τα έργα-βιτρίνα, τα drones με φάρμακα που πέταξαν για μια δοκιμή και δεν ξαναφάνηκαν, το λεωφορείο χωρίς οδηγό που δεν έγινε ποτέ μέσο μετακίνησης, την πλατεία που μελετήθηκε πλουσιοπάροχα αλλά παραδόθηκε χρόνια μετά και αφού εκείνος είχε ήδη φύγει για το υπουργείο.
Τέσσερα χρόνια μετά, οι ερωτήσεις είναι απλές:
– Πόσα από τα «έξυπνα έργα» βελτίωσαν την καθημερινότητα;
– Πόσες υπηρεσίες έμειναν μόνιμες και πόσες έμειναν σε φωτογραφίες και δελτία Τύπου;
– Τι κέρδισε τελικά ο πολίτης, πέρα από μια πόλη-εργοτάξιο;
Το βάρος σήμερα πέφτει στον διάδοχό του, τον δήμαρχο Νίκο Σακκά, που προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, να τρέξει υποδομές, να αποκαταστήσει καθυστερήσεις, να δώσει λύσεις εκεί που το φαινόμενο Παπαστεργίου άφησε επικοινωνία αντί για πράξη. Η σκιά του πρώην δημάρχου βαραίνει ακόμα τον Δήμο, κρατώντας τον δέσμιο μιας μεθοδολογίας που εξυπηρέτησε περισσότερο την πολιτική του καριέρα παρά τους δημότες.
Γιατί οι πολίτες δεν έχουν ανάγκη από φανταχτερές παρουσιάσεις και ψηφιακά πειράματα. Θέλουν ανταποδοτικότητα, έργα που τους διευκολύνουν στην καθημερινότητά τους. Και αυτό δεν το βίωσαν ποτέ. Έτσι, όταν ο Παπαστεργίου μιλά σήμερα για 500 εκατομμύρια και «πρότυπη χώρα», το ερώτημα μένει αμείλικτο: αν στα Τρίκαλα το πρότυπο έμεινε στην επικοινωνία, τι μπορεί να περιμένει η υπόλοιπη Ελλάδα;
