Το Περτούλι Τρικάλων θα μπορούσε να είναι διαμάντι του ορεινού τουρισμού. Με φόντο την άγρια ομορφιά του τοπίου, τη μοναδική βιοποικιλότητα και το ιστορικό χιονοδρομικό κέντρο, το χωριό θα μπορούσε να αποτελεί τουριστικό προορισμό για όλο τον χρόνο – όχι μόνο για τον χειμώνα.
Κι όμως, φτάσαμε στο σήμερα. Ένα σήμερα που το χιονοδρομικό είναι κλειστό. Το σαλέ σφραγισμένο. Το λιφτ ακινητοποιημένο. Το πάρκινγκ άδειο. Και οι ελάχιστοι επισκέπτες σταματούν απλώς για μια βόλτα στα λιβάδια – γιατί καφέ στον χώρο του χιονοδρομικού δεν πρόκειται να βρουν.
Αν θελήσεις έναν καφέ, θα πρέπει να κατηφορίσεις προς την Ελάτη ή να συνεχίσεις για Περτούλι και Νεραϊδοχώρι. Ολόκληρος ο ορεινός όγκος, με δυνατότητες για 12μηνη τουριστική ανάπτυξη, έχει μείνει χωρίς βασικές υποδομές. Χωρίς έναν σχεδιασμό. Χωρίς φροντίδα.
Και το πρόβλημα δεν είναι χθεσινό. Ο δρόμος προς το χιονοδρομικό είναι ίδιος εδώ και 50 χρόνια. Μικρές, ανούσιες διαπλατύνσεις δεν αρκούν όταν, σε περιόδους κίνησης, η κυκλοφορία «μπουκώνει» και το μποτιλιάρισμα είναι μόνιμο.
Γιατί δεν έγιναν έργα υποδομής; Γιατί δεν επενδύσαμε στο αυτονόητο; Πώς κατάφερε μια δημοτική αρχή να κρατά στα χέρια της έναν τουριστικό παράδεισο και να τον οδηγεί στην παρακμή;
Η προσπάθεια της δημοτικής αρχής –και ιδίως του Δημάρχου που βρίσκεται στη θέση του για πολλά χρόνια– φαίνεται πως ήταν πράγματι συστηματική. Χρειάστηκε εμμονή στην αδράνεια για να μείνει η περιοχή χωρίς κανένα έργο υποδομής, χωρίς στρατηγική, χωρίς όραμα που να αξιοποιεί τα φυσικά της πλεονεκτήματα.
Η αλήθεια είναι ότι η περιοχή δεν αναπτύχθηκε ποτέ. Απλώς… υπήρχε. Και τώρα, η σιωπή σκεπάζει τα πάντα. Η αίσθηση εγκατάλειψης είναι κυρίαρχη.
Δεν είναι απλώς η απώλεια του χειμερινού τουρισμού. Είναι η απώλεια ενός ολόκληρου οράματος. Ενός μοντέλου ανάπτυξης που θα μπορούσε να κρατήσει νέους ανθρώπους στον τόπο τους, να δημιουργήσει εισόδημα, να δώσει ζωή στον τόπο. Αλλά τίποτα δεν έγινε. Γιατί δεν υπήρξε πολιτική βούληση. Ή δεν υπήρξαν οι ικανότητες. Ή βόλευε καλύτερα να παραμένει στάσιμη η περιοχή.
Προστίθενται και οι γνωστές δικαιολογίες. Ότι το χιονοδρομικό δεν μπορεί να αξιοποιηθεί γιατί μεγάλο μέρος του ανήκει στο Πανεπιστήμιο. Ότι υπάρχουν γραφειοκρατικά εμπόδια. Ότι είναι περίπλοκο. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι υπάρχουν θεσμικές δυσκολίες, αλλά δεν είναι δυνατόν μια περιοχή να παραμένει σε τέλμα επειδή δύο πλευρές του ίδιου κράτους αδυνατούν να συνεργαστούν. Αυτή η στασιμότητα δεν δικαιολογείται.
Το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο στο χιονοδρομικό. Σε όλη την περιοχή –από τα λιβάδια μέχρι τις πλαγιές, τα δάση και τις διαδρομές– λόγο έχει το Πανεπιστήμιο. Το καθεστώς μπορεί να είναι σύνθετο, αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για την επί δεκαετίες ακινησία. Δεν είναι δυνατόν το κράτος να αποτελεί τροχοπέδη του ίδιου του εαυτού του.
Και το ερώτημα παραμένει: Είναι απλή ανικανότητα ή συνειδητή επιλογή εγκατάλειψης υπέρ συμφερόντων;
