Μικρομεσαίοι επαγγελματίες δέχονται απαιτήσεις για μουσική που… δεν ακούγεται – «Δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα», λένε οι άνθρωποι της εστίασης
Σε μια εποχή που οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις προσπαθούν απλώς να επιβιώσουν, εμφανίζονται εταιρείες είσπραξης πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων, ζητώντας υπέρογκα ποσά ακόμη και από καταστήματα που δεν διαθέτουν καν ηχεία.
Η πραγματικότητα που βιώνουν οι επαγγελματίες της εστίασης είναι αδιανόητη: λογαριασμοί χιλιάδων ευρώ, ειδοποιήσεις, εξώδικα και ενίοτε απειλές, σε χώρους που απλώς… δεν παίζουν μουσική.
Μέσα σε αυτό το ήδη ασφυκτικό περιβάλλον κόστους – με ενεργειακές χρεώσεις, τιμές πρώτων υλών, ασφάλειες, ενοίκια και φορολογία – έρχονται και οι εταιρείες διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων να προσθέσουν έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα της οικονομικής εξόντωσης.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση επαγγελματία που έλαβε δύο τιμολόγια: ένα από εταιρεία διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων ύψους 2.500 ευρώ και ένα δεύτερο από άλλη εταιρεία με κόστος 800 ευρώ. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει ηχητική εγκατάσταση στον χώρο!
«Δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα. Κάθε μήνα κάτι καινούριο. Κάθε μέρα ένας νέος λογαριασμός. Όποιος ανοίγει καφέ ή εστιατόριο, σήμερα, παίζει στα ζάρια την ίδια του τη ζωή», αναφέρει με αγανάκτηση επαγγελματίας της πόλης.
Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι ξεφυτρώνουν συνεχώς νέες εταιρείες είσπραξης, χωρίς οι επαγγελματίες να γνωρίζουν ποια είναι η αρμόδια, ποια είναι νόμιμη, ποια εισπράττει για ποιον. Το αποτέλεσμα; Φόβος, σύγχυση και οικονομική αιμορραγία για έναν κλάδο που κρατά όρθια την καθημερινότητα σε κάθε γειτονιά.
Κανείς δεν αντιλέγει στην ανάγκη προστασίας των δημιουργών. Όμως όταν ο δημιουργός γίνεται άλλοθι για να συντηρούνται μηχανισμοί εισπρακτικού χαρακτήρα – ακόμη και σε χώρους χωρίς ήχο – τότε η κοινωνία έχει κάθε λόγο να αντιδρά. Γιατί αυτό που πλέον ακούγεται πιο δυνατά δεν είναι η μουσική. Είναι η κραυγή απόγνωσης των επαγγελματιών.
