Με πρόσχημα την ασφάλεια και την πάταξη της φοροδιαφυγής, ο πολίτης βρίσκεται σε ένα ψηφιακό κλοιό από ένα κράτος που δεν εμπιστεύεται και δεν τον σέβεται.
Η Ελλάδα βαδίζει σε μια νέα ψηφιακή εποχή. Νέες ταυτότητες, προσωπικοί αριθμοί, ψηφιακά πορτοφόλια, ηλεκτρονικές υπογραφές. Στην πράξη όμως, όλα αυτά φαντάζουν περισσότερο σαν έναν ακόμη μηχανισμό ελέγχου, παρά σαν εργαλεία διευκόλυνσης. Γιατί η τεχνολογία από μόνη της δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή. Το πώς χρησιμοποιείται είναι το ερώτημα. Κι όταν εφαρμόζεται από ένα κράτος που έχει χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών του, τότε δεν είναι «πρόοδος». Είναι ψηφιακή καταστολή.
Ζούμε σε μια χώρα που δεν εμπιστευόμαστε Η ίδια κυβέρνηση που νομοθετεί για ψηφιακές ταυτότητες και προσωπικούς αριθμούς, είναι εκείνη που οδήγησε ολόκληρη τη χώρα στους δρόμους στις 28 Φεβρουαρίου. Η κοινωνία βγήκε να διαδηλώσει όχι απλά για τα Τέμπη, αλλά για όλα όσα τη συνθλίβουν: τη διαφθορά, την αδιαφάνεια, την αδικία.
Η ίδια Πολιτεία που ζητά από τον πολίτη να της παραδώσει όλα του τα προσωπικά δεδομένα, δεν κατάφερε να προστατεύσει ούτε τα πιο βασικά: το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο δέχθηκε επίθεση και 813GB προσωπικών πληροφοριών – από ΑΦΜ και ΑΜΚΑ μέχρι τραπεζικούς λογαριασμούς – βρέθηκαν στο σκοτεινό διαδίκτυο. Ποιος θα προστατεύσει τον πολίτη;
Ποια ασφάλεια και ποια δικαιοσύνη; Μας λένε ότι όλα γίνονται για την ασφάλειά μας και την πάταξη της φοροδιαφυγής. Ποιον κοροϊδεύουν;
Όταν ένας όμιλος χρωστά εκατομμύρια, το κράτος κάνει τα στραβά μάτια. Όταν ένας πολίτης με εισόδημα 600 ευρώ καθυστερήσει τον ΕΝΦΙΑ ή τον ΦΠΑ, το σύστημα τον βρίσκει αμέσως. Του μπλοκάρει λογαριασμούς, του κρατάει λεφτά από τη σύνταξη, τον εξοντώνει.
Αυτό είναι ψηφιακή αδικία. Όχι πρόοδος. Είναι ένα σύστημα που δουλεύει τέλεια μόνο απέναντι στους αδύναμους. Είναι μια τεχνολογία φτιαγμένη για να κυνηγάει τον μικρό, και να «ξεχνάει» τον μεγάλο.
Όλα συνδέονται. Και όλα επιβεβαιώνονται. Όταν η ΕΥΠ παρακολουθεί υπουργούς, πολιτικούς και δημοσιογράφους. Όταν χάνονται παιδιά και μένουν αγνοούμενα για εβδομάδες. Όταν τα δεδομένα μας γίνονται βορά στα δόντια των χάκερ. Όταν στις 28 Φεβρουαρίου, αντί για αυτοκριτική, η κυβέρνηση διάβασε τις πορείες σαν εντολή «να πάμε πιο μπροστά».
Είμαστε έτοιμοι για ψηφιοποίηση; Όχι. Όχι έτσι.
Τι θα πει ψηφιακό κράτος; Ένα κράτος δεν γίνεται ψηφιακό μόνο και μόνο επειδή δίνει QR code αντί για σφραγίδα. Πραγματικά ψηφιακό είναι ένα κράτος που:
- Εμπνέει εμπιστοσύνη
- Διασφαλίζει τα δικαιώματα
- Λογοδοτεί όταν κάνει λάθος
- Εφαρμόζει τον νόμο σε όλους, όχι μόνο στους μικρούς
Αν δεν υπάρχουν αυτά, τότε η ψηφιοποίηση είναι παγίδα. Όχι πρόοδος.
Και το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση απέναντι σε μια αγανακτισμένη κοινωνία, είναι να συνεχίζει να νομοθετεί σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Ο πολίτης δεν είναι έτοιμος να παραδώσει την ψυχή του σε ένα κράτος που δεν σέβεται ούτε το σώμα του.
Το ψηφιακό μέλλον δεν μπορεί να χτιστεί πάνω στην αδικία.
Author: Χριστίνα Αλεξίου
