Μήπως να τον φωνάξουμε και στις πλατείες;
«Δεν βλέπω να στρίψω», «μας κατάπιε το χόρτο», «κόψε δρόμο, όχι καλαμπόκι!» – αν αυτά δεν τα έχεις πει φέτος, μάλλον δεν κυκλοφορείς στα Τρίκαλα. Γιατί όπου κι αν πας, πράσινο έχει. ΠΟΛΥ πράσινο. Εκτός αν ζητάς να δεις γκαζόν – τότε όχι.
Στις στροφές; Δεν βλέπεις ποιος έρχεται. Στις νησίδες; Λες και είναι αμπέλια. Στα πεζοδρόμια; Μόνο με δρεπάνι.
Η πόλη ζει την εποχή της πράσινης ανάπτυξης, απλώς ξέχασε το δεύτερο συνθετικό.
Κι εκεί που πας να βγάλεις μια φωτογραφία να δείξεις το χάλι, βλέπεις… μια βάρκα. Στο ποτάμι. Μια μοναχική φιγούρα με καπέλο και γάντια καθαρίζει τον Ληθαίο.
Ο άνθρωπος στην κόκκινη βάρκα δουλεύει. Χωρίς να φαίνεται, χωρίς να φωνάζει, χωρίς δελτίο Τύπου. Και σκέφτεσαι:
«Αν είχαν όλοι την εργατικότητα του βαρκάρη, θα είχαμε και θέα στον δρόμο».
Ας το πούμε καθαρά: η Υπηρεσία Πρασίνου είναι εξαφανισμένη. Όχι στα χαρτιά, στη δράση. Τα χόρτα ξεπέρασαν το μπόι του πεζού, κρύβουν πινακίδες, καλύπτουν δρόμους. Και στα χωριά; Εκεί το πράγμα θέλει καουμπόικο άλογο, όχι ποδήλατο.
Και δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε η δεύτερη. Είναι κάθε χρόνο τα ίδια – μέχρι να βγει η εργολαβία, μέχρι να πιάσουν οι ζέστες, μέχρι να ξεχαστεί. Μόνο που φέτος, το πρόβλημα βλέπεται – ή μάλλον, δεν βλέπεται.
Ο Δήμος Τρικκαίων πρέπει να απαντήσει. Όχι με δελτία Τύπου, αλλά με μηχανήματα. Και αν δεν υπάρχει προσωπικό, να το πει.
Μόνο που τα χόρτα δεν περιμένουν. Ούτε ο θυμός του κόσμου.
Μέχρι τότε, ο βαρκάρης θα συνεχίσει να καθαρίζει. Ίσως τελικά, να τον ρωτήσουμε αν θέλει να αναλάβει και το πρασίνισμα της πόλης. Τουλάχιστον αυτός φαίνεται στη δουλειά του.
