Σ.Π.ΟΡ.Τ.: Ο γύρος της Τραπεζίτσας

Ένα βουνό που ταιριάζει απόλυτα με το όνομά του. Αν το δούμε από μακριά, μοιάζει με τραπέζιο λόγω της επίπεδης κορυφής του. Ορατό κυρίως από τα βορειοανατολικά, υψώνεται κατάφυτο πάνω από τη χαράδρα του Αώου, αντίκρυ στη μεγάλη του αδελφή. Η θέα προς τις ανατολικές κορυφές του επιβλητικού συγκροτήματος της Τύμφης είναι συναρπαστική και αποτελεί έναν σοβαρό λόγο για την ανάβαση στις δυο κορυφές του, την Τραπεζίτσα (υψ. 2024 μ.) και το Ροϊδοβούνι (υψ. 1977 μ.).

Ξεκινώντας λίγο πιο πάνω από την Κόνιτσα, στον δρόμο για τα χωριά της Λάκας του Αώου, βρίσκουμε δεξιά μας τα σημάδια της αρχής του μονοπατιού που σύντομα αφήνει τη θαμνώδη βλάστηση για να μπει σε δάσος μαυρόπευκων. Πυκνό δάσος που διατηρεί το ημίφως ακόμα και τις ώρες του μεσημεριού.

Ανεβαίνουμε απότομα πατώντας πάνω σε πευκοβελόνες και κουκουνάρια για να φτάσουμε σε 30’ στο σημείο που το ρέμα συναντά χαλαρό ανοιχτόχρωμο αργιλικό υλικό στο σημείο με τη χαρακτηριστική ονομασία «Ασπροχώματα». Εδώ η φύση παίρνει τη σμίλη του γλύπτη για να δημιουργήσει τις χαρακτηριστικές αδρακτοειδείς μορφές που στους γεωτόπους ονομάζονται «νοχτάρια». Η μορφή τους αλλάζει ανάλογα με την ποσότητα και την ένταση της βροχής που δέχονται. Πρόκειται για ένα τοπίο που κυριολεκτικά μεταβάλλεται από χρόνο σε χρόνο.

Από εδώ και πέρα το μονοπάτι γίνεται εξαντλητικά ανηφορικό, πάντα μέσα στο πυκνό πευκοδάσος. Σε ένα αποστρογγυλεμένο βράχο βρίσκουμε το ξερό πλέον στέλεχος μιας συστάδας Ramonta serbica. Πρόκειται για παλαιοενδημικό φυτό της Βαλκανικής, υπόλειμμα της Τριτογενούς περιόδου, που εξαπλώνεται στην Σερβία, το Μαυροβούνιο, το Κοσσυφοπέδιο, στην Αλβανία και την Ελλάδα (κυρίως στην Ήπειρο) και ανθίζει από τα τέλη Απριλίου μέχρι τις αρχές Ιουνίου. Περιλαμβάνεται στο Βιβλίο Ερυθρών Δεδομένων των Σπάνιων & Απειλούμενων Φυτών της Ελλάδας (2009) με τον χαρακτηρισμό Τρωτό (VU).

Μετά από 1.40’ πορείας φτάνουμε στη διακλάδωση για Ροϊδοβούνι. Εμείς συνεχίζουμε για Τραπεζίτσα, στο ίδιο πάντα πεδίο, αλλά ακόμα πιο απότομα.

Είναι εντυπωσιακό, το πόσο πυκνή είναι η βλάστηση  αυτού του βουνού. Κατάφυτο από τη βάση του μέχρι την κορυφή.  Ένα υγιές δάσος σχεδόν αμιγούς μαυρόπευκου με εξαίρεση τα ψηλότερα σημεία του όπου εμφανίζονται τα ρόμπολα. Τεράστια δέντρα αιώνων, όπως μαρτυρούν οι χοντροί κορμοί και οι γιγάντιες ρίζες τους.

Στη βάση της κορυφής στρεφόμαστε αριστερά για να για να ανεβούμε στην προκορφή με την εκπληκτική θέα στους ιλιγγιώδεις γκρεμούς της χαράδρας του Αώου. Από εδώ έχουμε την πρώτη θέα προς την οροσειρά της Τύμφης. Επιβλητική προβάλλει η Γκαμήλα, θέτοντας το μέτρο του ανθρώπου.

Κατεβαίνοντας κινούμαστε αριστερά στα βράχια μέχρι τη βάση της κυρίως κορυφής. Το σταθερό σκοινί μας βοηθάει να σκαρφαλώσουμε ως το ψηλότερο σημείο. Πρόκειται πλάτωμα με πολλές μυτερές απολήξεις και μοναδική θέα στο βορειότερο τμήμα του φαραγγιού. Ένα σημείο που μπορείς να στέκεσαι επί ώρες απέναντι στη μεγαλοσύνη του ομορφότερου τοπίου της χώρας μας.

Κατεβαίνουμε από την κορυφή με νοτιοδυτική κατεύθυνση για να συναντήσουμε το μονοπάτι που έρχεται από το Ροϊδοβούνι. Τα μακρινά γαβγίσματα των σκύλων ακούγονται όλο και πιο κοντινά. Σιμώνοντας στην ποτίστρα, τρία απειλητικά λευκά τσοπανόσκυλα μας κυκλώνουν οδηγώντας μας στο αφεντικό τους. Ο Γιώργος είναι ο τελευταίος τσοπάνος που απέμεινε στην περιοχή. Στην καλύβα του ξεκουραζόμαστε ακούγοντας τις ιστορίες του και πίνοντας από το τσίπουρό του.

Μετά από ώρα, μεσημέρι πλέον, ένα νέο μονοπάτι μας οδηγεί παράλληλα με τη ροή του Αώου. Παραμένουμε ψηλά, κινούμενοι προς τη έξοδο του φαραγγιού, ως την κορυφή Αημινιάτικα, πάνω από την Κόνιτσα. Από εδώ, στρίβοντας δεξιά κατηφορίζουμε στο δάσος μέχρι να συναντήσουμε το κεντρικό μονοπάτι που μας οδηγεί στην αφετηρία μετά από 8 ώρες περιπλάνησης στο μεγαλύτερο τμήμα του βουνού.