Όλυμπος φυσικά. Ποιό άλλο βουνό θα μπορούσε να φιλοξενήσει τέτοιο φυσικό πλούτο, τόση ιστορική μνήμη; Εθνικό σύμβολο, ένας Παρθενώνας της φύσης, χωρίς υπερβολή.
Αυτός ο γίγαντας που απλώνει τα πόδια του στο Αιγαίο, έχοντας το κεφάλι στα σύννεφα, αυστηρός και μεγαλόπρεπος, χιονοσκεπής στο μεγαλύτερο τμήμα του έτους, ιδιότροπος όπως και οι θεοί που φιλοξενεί στις ψηλότερες των κορυφών του, διάφανος στων Μουσών τα σκιερά περάσματα, πότε γενναιόδωρος και πότε αψύς στην παρουσία των ανθρώπων. Παράδεισος χωρίς ευννούμενους.
Τυχεροί όσοι βαδίσαμε στις ράχες του, σε πορείες μεγαλειώδεις κάτω από των κορυφών τον ίσκιο. Τυχεροί όσοι περιπλανηθήκαμε στα δάση του πεύκου και της οξιάς.
Το σκίρτημα του αγριόγιδου, το πέταγμα του αετού, το μπλε της γεντιανής, το πάλευκο του κρίνου, η ανάσα της βροχής, του κεραυνού η αψάδα.
Παγερά πρωινά με τη θάλασσα να λάμπει χιλιάδες μέτρα χαμηλότερα. Τα σύννεφα που περνούν σαν τρένα πάνω από το Στεφάνι, ρόδινο στο ξύπνημα του ήλιου.
Μια περιγραφή ξεκίνησα να γράψω για την πρόσφατη πεζοπορία μας στον Όλυμπο, αλλά πως να αφήσω απέξω όλη την προηγούμενη εμπειρία μου από το πρώτο των βουνών; Προσωποποιώντας τον, ξορκίζω τους φόβους μου και του επιστρέφω ότι απλόχερα μου πρόσφερε.
Κυριακή λοιπόν στη βορειοανατολική πλευρά του, την ήπια, που ξεκινά από το Δίον και τον κάμπο με τις δενδροκαλλιέργειες. Ολόκληρο το βουνό, εδώ στραγγίζει τους χυμούς του δημιουργώντας ρέματα, βάθρες, καταρράκτες.
Με αφετηρία τη θέση «Άγιοι Απόστολοι» μετά τη Βροντού, ακολουθούμε το μονοπάτι που φτάνει ως τη θέση «Μαστορούλι» 700 μέτρα ψηλότερα και δυο ώρες μετά. Σε δάσος μακίας βλάστησης με συχνή την παρουσία εντυπωσιακών αγριοκουμαριών που δίνει τη θέση του σε μαυρόπευκα, από τα δέντρα – σύμβολα του Ολύμπου. Μονοπάτι άρτια σημαδεμένο. Ένα από τα πολλά που διατρέχουν αυτή την πλευρά του Ολύμπου, όχι και τόσο γνωστά όσο εκείνα που οδηγούν στις ψηλές κορυφές.
Μια μικρή στάση στη βρύση με το παγωμένο νερό και συνεχίζουμε για το «Παπά Αλώνι». Μιάμιση ώρα απολαυστικής πορείας ανάμεσα στα γιγάντια μαυρόπευκα σε δάσος πυκνό με πλούσιο υπόροφο οδηγεί σε μικρό καταπράσινο λιβάδι με υψόμετρο 1035 μέτρα. Εδώ θα σταματήσουμε για φαγητό και ξεκούραση στην αγκαλιά του βουνού.
Μια πινακίδα με ένδειξη «Σπηλιές του Άδη» μας οδηγεί σε δέκα λεπτά σε εντυπωσιακή θέση στην άκρη του γκρεμού. Σκαλισμένες στον βράχο οι σπηλιές και δεκάδες μέτρα χαμηλότερα, το Παπά ρέμα δέχεται τα νερά από τα χιόνια που λιώνουν πιο ψηλά.
Αντάριασαν οι κορυφές. Βροντές ακούγονται, όχι και τόσο μακρυνές. Κατηφορίζουμε το μονοπάτι για τους «Αγίους Αποστόλους» έχοντας συνεχώς στα δεξιά μας το Παπά ρέμα. Μέσα από την πυκνή βλάστηση που το περιβάλλει ακούγεται ο ήχος των καταρρακτών και οι φωνές των πεζοπόρων που κατεβαίνουν στην κοίτη του για να δροσιστούν.
Σε δυο ώρες φτάνουμε στο σημείο της εκκίνησης, έχοντας ολοκληρώσει έναν κύκλο διάρκειας περίπου έξι ωρών σε μια από τις ομορφότερες περιοχές του Ολύμπου.
