Ἐκδημίες συμπολιτῶν, Γράφει ὁ Πολυχρόνης Νταλάσης
Ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον τὴν 19ην Δεκεμβρίου καἰ ἐκηδεύθη τὴν ἑπομένην ὁ συμπολίτη Σωτήριος Γ. Κωνσταντάκος ἐτῶν 83(Καταγωγὴ: Γαρδίκι)
Πλῆθος συμπολιτῶν συνώδευσε εἰς τὴν ἐκφοράν του. Ἡ Νεκρώσιμος Ἀκολουθία ἐψάλη εἰς τὸν Ἱ.Ν.Ἁγ. Κωνσταντίνου ἀπό τοὺς Ἱερεῖς: Ἀθανάσιον Γκιουλέκαν (ἐφημέριον Ἁγίου Κωνσταντίνου), Ἀθανάσιον Κουμπῆν( ἐφημέριον Ἀγ.Μονῆς), Κων)τῖνον Χασιώτην(συν)χον πρώην ἐφημέριον Ἁγίων Ἀποστόλων) καὶ Βασίλειον Σαδραζαμην (ἐφημεριον Ἁγίων Ἀποστόλων) καί τοὺς Ἱεροψάλτες Πολυχρόνην Νταλάσην (Συν)χον Δάσκαλον, Ἐπίτιμον Πρωτοψάλτην Ζ. Πηγῆς –Σαραγίων), Ἰωάννην Κοντοκώσταν (Καθηγητὴν, Πρωτοψ. Ἱ. Ν. Ἁγ. Γεωργίου Ἀμπελακίων) καὶ Δημητρίου Παναγιώτην (Δάσκαλον, Ἱεροψάλτην).
Τὸν μεταστᾶντα ἀπεχαιρέτησαν: Ὁ γυιός του Γέωργιος Σ. Κωνσταντᾶκος, Δάσκαλος, Προϊστάμενος Ἐκπαιδευτικῶν Θεμάτων Πρωτοβάθμιας Ἐκπαίδευσης Νομοῦ Τρικάλών, λέγοντας:
«Δυὸ λόγια, πατέρα, πρὶν σὲ ἀποχαιρετήσουμε καὶ σὲ ἀποχωριστοῦμε. Άλλως τε ἐσένα δὲν σοῦ ἄρεσαν τὰ πολλὰ λόγια καὶ οἱ πολλές κουβέντες. Ἐσὺ ὅ,τι μᾶς δίδαξες καὶ ὅ,τι μᾶς ἔμαθες μᾶς τὸ δίδαξες μὲ τὸ παράδειγμά σου. Ἔτσι μᾶς δίδαξες τὶ εἶναι ἀξιοπρέπεια, ἐργατικότητα, ἐντιμότητα, εύπρέπεια, ταπεινότητα, ἀγάπη, καλοσύνη.
Ἡ ζωὴ στάθηκε σκληρή μαζί σου. Ὀρφάνεψες νωρίς, στερήθηκες πολλά. Μὲ τὸ πηλοφόρι και το μυστρί, στὸ λιοπύρι καὶ στὸ κρύο δὲ σταμάτησες νὰ ἐργάζεσαι καὶ νὰ ἀγωνίζεσαι γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃς καὶ να εξασφαλίσῃς ἕνα καλύτερο μέλλον γιὰ τοὺς ἀγαπημένους σου, βάζοντας τὶς ἀνάγκες τῆς οἰκογένειας πάνω από τὶς δικές σου.
Ἀφήνεις πίσω μιὰ οἰκογένεια ἀγαπημένη καὶ ἑνωμένη· ἀφήνεις τὴ μάνα, τὰ παιδιά σου, τὶς νύφες σου καὶ τὰ ἐγγόνια σου, ποὺ δὲ θὰ σὲ ξεχάσουν ποτέ. Καλὸν Παράδεισο πατέρα, σὲ εὐχαριστοῦμε γιὰ ὅλα».
Στὴ συνέχεια ἀποχαιρέτησε ὀ συμπέθερος Πολυχρόνης Νταλάσης, μὲ τὰ ἀκόλουθα λόγια:
Σωτήρης Γ. Κωνσταντᾶκος
«Σεβαστοί πατέρες,
ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί,
πολυαγαπημένε μας συμπέθερε Σωτήρη, μὲ βαρυαλγοῦσα καρδιὰ, ψυχικὸ πόνο καὶ δάκρυα στὰ μάτια σοῦ απευθύνω λίγα αποχαιρετιστήρια λόγια.
Ὅπως γιὰ ὅλον τὸν χριστιανικό κόσμο μὲ ψαλμούς ὕμνους και ὠδαῖς πνευματικαῖς, σὲ ξεκινάμε σήμερα γιὰ τὸ μεγάλο σου ταξείδι.
Τὀπος ἀναπαύσεως, ἑτοιμάστηκε γιὰ σένα, πρὸς χάρη σου καὶ ὁ δρόμος ποὺ πορεύεσαι εἶναι μακάριος, εἶναι εὐτυχής, γιὰ νὰ αὐλισθεῖ, νὰ ἀναπαυθεῖ ἡ ψυχή σου ἀνάμεσα στοὺς δικαίους καὶ ἀγαθούς, ἐκεῖ που δὲν ὑπάρχει πόνος, λύπη, ἀναστεναγμός, ὲκεῖ ποὺ ἡ ζωὴ εἶναι, ἀτελεύτητη, ἀτελείωτη, ὅπως πιστεύει καὶ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας.
Αὐτὰ μαζὶ μὲ ἄλλα παρηγορητικὰ καὶ διδακτικὰ λόγια ἔψαλε καὶ εὐχήθηκε ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία γιὰ τὴν ἐκφορά σου, γιὰ τὸ ξεκινημα σου γιὰ τὸν ἄλλον κόσμο.
Τώρα, ὅσοι «ἀδελφοί, συγγενεῖς καὶ φίλοι καὶ γνωστοί» βρισκόμαστε ἐδῶ γιὰ νὰ σὲ ξεκινήσουμε γιὰ τὸ τελευταῖο ταξείδι της ζωῆς, νὰ σοῦ δώσουμε μὲ πολλή ἀγάπη τὸν τελευταῖο ἀσπασμό, τὸν ἀσπασμό τοῦ ἐπιγείου ἀποχωρισμοῦ.
Στὴ ζωὴ, ἀγαπητὲ Σωτήρη, μαζί μὲ τὴν ἀγαπημένη σου σύζυγο Σωτηρία ἐργαστἠκατε τὸν καλόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς καὶ δημιουργήσατε ἀξιοπρεπῆ οἰκογένεια μὲ ὅλα τὰ καλά.
Καὶ ἦταν μεγάλη ἡ χαρὰ καὶ ἱκανοποίηση ποὺ εὐτυχήσατε νὰ δεῖτε τα παιδιά σας καὶ τὰ ἐγγόνια σας ἐπαγγελματικὰ ἀποκατεστημένα καὶ νὰ προοδεύουν στὰ γράμματα και στην ἐπιστήμη.
Ἀπὸ τὴ ζωή σου ξεχωρίζουν σπουδαῖα χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα, ὅπως ἡ διάκριση: στὴν ἐργατικότητα, τὴν κοινωνικοτητα, τὴν ἀξιοπρέπεια, τὴν εὐγένεια, τὴν καλοσύνη, τὴν καταδεχτικότητα, τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπο.
Μέσα στὴν ψυχή μας, στὴ μνήμη ὅλων μας θα εἶναι χαραγμένη γιὰ πάντα ἡ μορφή σου, μὲ τὸ ευγενικὸ βλέμμα, ποὺ εἶναι ἀκτινοβολία τῆς καλῆς καρδιᾶς, τοῦ καλοῦ εσωτερικοῦ καὶ ἐξωτερικοῦ ἑαυτοῦ, τοῦ καλοῦ ἀνθρώπου, τοῦ καλοῦ χριστιανοῦ, τοῦ καλοῦ συμπολίτη.
Ἐξαίρετη ἦταν ἡ ἐκτίμηση τῶν ὅλων ἐκείνων ποὺ σὲ γνώρισαν.
Διατηροῦμε πάντα ζωντανές τὶς εἰκόνες ἀπό τὶς ἐργασίες σου, ίδίως τὶς οίκοδομικές (κυρίως «μυστρί καὶ πηλοφόρι», ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ γυιός σου Γιῶργος) μὲ τὸ μεράκι, καὶ τἡ χαρὰ, καὶ τἡν ἱκανοποίηση της καλλιτεχνικῆς, θὰ ἔλεγα, στὸ εἶδος αὐτὸ δημιουργίας καὶ προσφορᾶς.
Ἀξέχαστες μένουν οἱ συναντήσεις σὲ οίκογενειακές ἐκδηλώσεις, σὲ ἑορτές καὶ ἰδίως στὶς χαρμόσυνες πασχαλινές ἡμέρες.
Πάλαιψες, Σωτήρη, λίγο καιρὸ στὸ κρεββατι τοῦ πόνου.
Μὲ τὸ βλέμμα ταπεινό καὶ, περήφανο, ἀγέρωχο, ἀκατάβλητη θέληση, ἰώβεια ὑπομονή, πέρασες τὴν δοκιμασία τῶν τελευταίων ἡμερῶν, ὥσπου ἡ ψυχή σου πέταξε στὰ ούράνια, ἐκεῖ ποὺ θὰ πορευθοῦμε, ἀργὰ ἢ γρήγορα, ὅλοι μας.
Γιατὶ ἐδῶ δὲν ἔχουμε μόνιμη πόλη, μόνιμη κατοικία…«Τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν…».
Πέταξες γιὰ ἐκεὶ που δὲν ὑπάρχει λύπη, πόνος και ἀναστεναγμός, γιὰ ἐκεῖ που ὑπάρχει ἡ αἰώνια χαρά και ἀνάπαυση ἀγαλλίαση.
Ἡ παρηγορία ὅλων μας εἶναι στὸν ἀναστάντα Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. «Χριστὸς ἐκ νεκρῶν ἐγήγερται, ἀπαρχή τῶν κεκεοιμημένων ἐγένετο». Αὐτὸ εἶναι τὸ κύριο σύμβολο τῆς ζωῆς. Προσδοκοῦμε «ἀνάσταση νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλοντος αἰῶνος». Ἀξίζει νὰ θυμηθοῦμε καὶ νὰ ἀναφέρουμε ἐδῶ καὶ παρήγορα λόγια ἀπό τὴν Μεγάλη εὐχή τῆς Πεντηκοστῆς: « Οὐκ ἔστιν οὐν, Κύριε, τοῖς δούλοις Σου θάνατος, ἐκδημούντων ἡμῶν ἀπό τοῦ σώματος, καὶ πρὸς Σὲ τὸν Θεόν ἐνδημούντων, ἀλλὰ μετάστασις ἀπό τῶν λυπηροτέρων ἐπὶ τὰ χρηστότερα καὶ θυμηδέστερα καὶ ἀνάπαυσις καὶ χαρά» .
Τώρα, «Κλαύσατε πάντες ἐπ ἐμοί, ἀδελφοί καὶ φίλοι, συγγενεῖς καὶ γνωστοί…καὶ ἀσπάσασθέ με τὸν τελευταῖον ἀσπασμόν», θὰ ψάλλουμε σὲ λίγο τὸν ὑπέροχον και διδακτικὸν ὕμνον τῆς ἐκκλησίας μας…
Μὲ τὰ λίγα αὐτὰ, τὰ ἁπλά ἀλλά ἐγκάρδια λόγια σὲ ἀποχαιρετοῦμε.
Καὶ εὐχόμεθα ὁ Θεὸς να σὲ κατατάξη καὶ ἀναπαύσει την ψυχή σου "εν σκηναίς δικαίων", νὰ σὲ συγκαταριθμήσει μετά των Αγίων στὰ ἐπουράνια δώματα τοῦ Ἐπουρανίου Θυσιαστηρίου.
Νὰ δώσῃ παρηγοριά στὴ σύζυγό σου Σωτηρία, στὰ τέκνα σου Γιῶργο καὶ Κατερίνα, Κώστα καὶ Χαρίκλεια, Γρηγόρη καὶ Ἑλένη, στὰ ἐγγόνια σου Σωτήρη, Σωτηρία καὶ Γεωργία, ἀδέλφια σου καὶ λοιπούς συγγενεῖς.
Τὸ δάκρυ τοῦ πόνου των ἂς εἶναι παντοτεινὴ δροσιά στὴ μνήμη σου.
Καλὸ σου ταξείδι ἀγαπημένε καὶ ἀλησμόνητε συμπέθερε Σωτήρη.
Ἡ οικογένειά μου, ἀντί στεφάνου θὰ προσφέρει συμβολικὸ χρηματικὸ ποσό σὲ φιλανθρωπικο φορέα. Αἰωνία σου ἡ μνήμη».
Ἡ ταφή ἐγένετο εἰς τὀ Κοιμητήριον τοῦ Ἱ.Ν.Ζ.Πηγῆς (Σαράγια), καὶ εὶς τὴν αἴθουσαν ἐκδηλώσεων τοῦ Ναοῦ ἐδόθη ὁ «καφές»-τράπεζα παρηγορίας.
