Δεν είχε χορέψει ποτέ βαλς κι ας έγραψε ένα από τα ωραιότερα ελληνικά. «Βαλς των χαμένων ονείρων», ο τίτλος του.
Πολύ τον αγαπούσε τον ουρανό, τα σύννεφα, τα πουλιά, το φεγγάρι. «Μην τον ρωτάς τον ουρανό, το σύννεφο και το φεγγάρι, το βλέμμα σου το σκοτεινό κάτι απ΄τη νύχτα έχει πάρει…».
15 Ιουνίου 1994. Επιθυμία του ήταν να ταφεί απλά. Μακριά από την Αθήνα. Έγινε σεβαστή.
Από τότε, ο Κύριος Μάνος Χατζιδάκις, μένει μόνιμα στην «Οδό Ονείρων» κι αν τύχει καμιά φορά και συναντήσει κανένα χαμένο όνειρο να σουλατσάρει πάνω στα σύννεφα, αρχίζει και του παίζει μουσική και εκείνο ξεκινά και χορεύει. Και αφού μεθύσει με χορό και μουσική, παίρνει τον δρόμο προς τη γη για να επιτελέσει τον σκοπό του. Να εκπληρωθεί.
Είχε πει μεταξύ άλλων, σε εκείνα τα περίφημα Σχόλιά του στο Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας , στο οποίο μπήκε αθόρυβα, μα ταυτόχρονα σαν σίφουνας και το αναμόρφωσε και κατέστησε την περίοδο που το διεύθυνε, σημείο αναφοράς και μέχρι σήμερα, την ποιοτικότερη του σταθμού : «Και εν αρχή, υπήρξε μόνο το τραγούδι. Μέσο επικοινωνίας, συνδιαλλαγής και βαθύτατης επαφής. Με το τραγούδι μίλησαν οι άνθρωποι στα πουλιά κι αυτά με τη σειρά τους στους ανθρώπους. Με το τραγούδι στείλαν μηνύματα οι πρόγονοι στους απογόνους. Και μ’ ένα τραγούδι τελικά θα πούμε καλημέρα ένα πρωί στους άλλους πλανήτες».
Η απάντησή του όταν τον ρωτούσαν για την δουλειά του οι δημοσιογράφοι, ανέδυε ένα άρωμα αυτοσκοπού και ταυτόχρονα ελευθερίας. Δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς να γράφει μουσική, αλλά την ίδια στιγμή, δεν τον ενδιέφερε αν η δουλειά του άρεσε στους πολλούς.
«Εγώ δεν κάνω τέχνη για τον λαό. Απευθύνομαι σε ορισμένες ομάδες ανθρώπων μόνο. Αν έχω ενδιαφέρον, ας με ανακαλύψουν», είπε σε συνέντευξή του το 1966.
«Με ενδιαφέρει να μην υπάρχω, παρά να υπάρχω όπως θέλουν οι άλλοι» έχει σημειώσει ο ίδιος.
Κι όταν μια φορά, ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε για την ποιότητα της μουσικής του, εκείνος του απάντησε γελώντας: «Ποια ποιότητα μου; Εγώ την πλάκα μου έκανα πάντα!»
- Τι σημασία έχει που δεν είναι εδώ ο ποιητής Μάνος Χατζιδάκις
Χιλιάδες φορές έχει ακουστεί κι άλλες περισσότερες έχει γραφτεί, πώς θα αντιδρούσε ο διανοούμενος μουσικός και συνθέτης, αν ζούσε. Τι θα σχολίαζε.
Έχει σημασία; Σαν ποιητής που υπήρξε, τα είπε όλα στην ώρα τους, όπως συνηθίζουν να κάνουν οι ποιητές για μας… πριν από μας.
«…Πού καιρός για επανάσταση! Και γιατί άλλωστε; Να διορθωθεί τι και με ποιό τρόπο; Όλες οι επαναστάσεις καταλήγουν στην κατάκτηση της ανεγκέφαλης, όπως είπαμε Κυρίας. Της εξουσίας. Αυτή η κατάκτηση, ως γνωστόν, δημιουργεί δίκαιον, μακράν των ονειρικών στόχων μιας επανάστασης. Οι άνθρωποι που προκύπτουν από μια επανάσταση, περιέχουν τα ίδια συστατικά με τους αποχωρήσαντες ή τους ηττηθέντες. Η καταπίεση ευνοεί την αντίσταση και την ψυχική υγεία. Η επιτυχία και η επικράτηση κάνει ν' αναβιώσει η εγωπάθεια, ο απολυταρχισμός, ο συγκεντρωτισμός και η απανθρωπιά.
Η αντίσταση ξαναγεννά. Η εξουσία φθείρει, καταστρέφει τα ζωογόνα κύτταρα του ανθρώπου. Χρειάζεται ισχυρή παιδεία για ν' αντέξει κανείς στην έννοια της εξουσίας και της επιτυχίας».
Έγραψε γλυκόπικρη μουσική, ίσως γιατί πάνω απ΄όλα αυτό που τελικά τον ενδιέφερε, ήταν το εντός του εντός της ψυχής.
Αν ήταν εδώ, ίσως και να θύμωνε για όλα αυτά που γράφονται κάθε επέτειο γέννησης και φευγιού του…
Author: Λέλα Κατεχάκη
