Παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ του Τάσου Τέλλογλου στο ΣΚΑΪ για την πυρκαγιά στο Μάτι, σκεφτόμουν πόσο μεγάλη σημασία έχει η προσωποποίηση της τραγωδίας. Η δύναμη της εικόνας, σίγουρα, όπως η σκηνή με τους εγκλωβισμένους στην παραλία, πνιγμένους στον καπνό, αφημένους στην κούραση της απελπισίας, αβοήθητους. Εικόνα που παραπέμπει σε μεγάλη ζωγραφική, με το ημίφως, τα αχνά χρώματα και τη στάση των σωμάτων, ή σε σκηνή από δυστοπική υπερπαραγωγή για τον τρόμο του μέλλοντος. Δυστυχώς τίποτε απ’ όλ’ αυτά. Αποτύπωση της πραγματικότητας που έζησαν οι κάτοικοι στο Μάτι την 23η Ιουλίου. Ομως μεγαλύτερη ακόμη δύναμη έχουν τα πρόσωπα, οι «επιζήσαντες», οι αφηγήσεις τους για όσα έζησαν την ημέρα εκείνη. Πώς έβλεπαν τη φωτιά να πλησιάζει, πώς αναζητούσαν βοήθεια χωρίς να τη βρίσκουν, ο χρόνος που κυλάει σαν εφιάλτης. «Στις 6.49 ήταν το τελευταίο τηλέφωνο με την Τάνια, τη γυναίκα μου», λέει ο Γιώργος Καΐρης. Δεν την ξαναείδε. Κάποιος ζητάει πλεούμενα από τη Ραφήνα για να σώσουν όσους έχουν εγκλωβιστεί στην παραλία και παίρνει την απάντηση ότι υπάρχει απαγορευτικό απόπλου. Οπου ο συνδυασμός βλακείας και ανευθυνότητας αποδεικνύεται ανελέητος.
Ναι, έχουν σημασία τα πρόσωπα. Και είναι αυτά που προσπαθούν να κρύψουν μαζί με τις ενοχές τους οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης και της διοίκησης. Ο Τσίπρας πήγε μόνος του στο Μάτι για να θαυμάσει την καταστροφή. Μόνον μουτσούνα Ντόναλντ δεν φορούσε. Ο Καμμένος ύβρισε έναν από τους επιζώντες, ο Σπίρτζης ενοχοποίησε τα θύματα, ο Ψινάκης μιλάει για ανέμους άνευ προηγουμένου, η δε Δούρου ζητάει τις ευθύνες της από κάποιους άλλους υπευθύνους. Και μένει μόνον ένας αριθμός, οι 99 νεκροί. Είναι που η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται για τους αριθμούς, ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο. Ναι, άνθρωποι κάηκαν στο Μάτι, άνθρωποι που είχαν τη δική τους ζωή, τις δικές τους ιστορίες. Και παρά τις προσπάθειες της ποταπής προπαγάνδας να τους εξαϋλώσει σε ένα άθροισμα, παρά την αποσιώπηση των ονομάτων τους, αυτοί οι άνθρωποι μας στοιχειώνουν με τον τρόπο που είδαμε στους «Επιζήσαντες».
Ο αριθμός 99 μπορεί να προκαλεί φρίκη, όμως δεν κινητοποιεί καμιά ευαισθησία. Στον πολτό του δημόσιου βίου μας οι αριθμοί δίνουν και παίρνουν. Από τις στατιστικές της οικονομίας ώς τους νεκρούς από τροχαία. Γιατί δεν υπάρχει κατάλογος με τα ονόματα των νεκρών; Γιατί η φρίκη θα αποκτήσει πρόσωπο και το πρόσωπο κινητοποιεί την ευαισθησία. Επαναπαυμένοι στην κοινωνική αδράνεια, οι υπεύθυνοι της εκατόμβης αδιαφορούν περιμένοντας κάποιες δικαστικές αποφάσεις με τις γνωστές καθυστερήσεις, τις αναβολές και τις περί διαγραμμάτων διατυπώσεις. Ξυπνούν κάποιοι από τον λήθαργο για τον άτυχο Ζακ επειδή τον σκότωσαν «νοικοκυραίοι». Και κανείς δεν αντιδρά για τη μαζική δολοφονία στο Μάτι. Μήπως επειδή εκεί κάηκαν νοικοκυραίοι;
Πηγή: www.kathimerini.gr
