Λένε πως τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και ιδίως η τηλεόραση, είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Πιστεύω πως δεν έχουν άδικο. Στις αρχές της δεκαετίας του 2010 η παρακμή των ΜΜΕ, είχε χτυπήσει ταβάνι. Το ίδιο και η Ελληνική κοινωνία. Ήταν τότε που έκλεισαν τα περιοδικά των Κωστόπουλου και Λυμπέρη, αυτά που οδήγησαν τη νεολαία στην ολιστική εξαθλίωση και παρακμή. Πρότειναν ως κυρίαρχο κοινωνικό μοντέλο, το νεοπλουτισμό, τα πάρτι των οργίων, τα ναρκωτικά, ως καθομιλουμένη την Greeklish αργκό, την επιβολή των τρανς ως αντρική μόδα, το ξέκωλο ως γυναικείο status και την μπουρτζοβλαχιά ως νεοτερισμό.
Η τηλεόραση λειτουργούσε ως προπαγανδιστικό μέσο, με στόχο την εγκεφαλική αλλοίωση, προκειμένου να αποφευχθεί η οδυνηρή επέμβαση της λοβοτομής μια κοινωνίας που ήταν κυριολεκτικά σε αφασία. Μεσουρανούσαν στο εκράν, η Αννίτα Πάνια που πρόβαλε συνεχώς φιγούρες οι οποίες λες και ήταν βγαλμένες από τα κολαστήρια των ψυχιατρείων της εποχής του μεσοπολέμου. Τηλεοπτικός star αναδείχθηκε ο «Βας – Βας ο Παρασκευάς» και ο Κάτμαν. Επίσης η τρελή της γειτονιάς με το ένα δόντι, που εμφανιζόταν ως η μοιραία του πέραν και ο ψυχοπαθής τοξικομανής που έβγαινε στην εκπομπή για να γυρίσει πίσω η εταίρα του, που είχε φύγει και τον είχε εγκαταλείψει, για ν’ απολαύσει το σεξ επ’ αμοιβή με τους γείτονες.
Οι εφημερίδες είχαν χάσει εντελώς την αξιοπιστία τους και είχαν μετατραπεί σε μικροπερίπτερα. Κυκλοφορούσαν με δώρο καροτσάκι, για να μεταφέρει ο αναγνώστης τις τσόντες που έδιναν δωρεάν και μερικά αξεσουάρ για καλύτερο και απολαυστικότερο σεξ. Για το λόγο αυτό και πολλούς άλλους ακόμη, άρχισαν να κλείνουν η μια πίσω απ’ την άλλη. Όχι, δεν ήταν η οικονομική κρίση που τις έκλεισε. Ήταν η κρίση αξιών που τις είχε μολύνει πολύ καιρό πριν και τις αποτελείωσε η οικονομική κρίση.
Κι όμως είχε φανεί πολύ καιρό πριν ότι η κοινωνία νοσούσε. Από την εποχή που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα.
Τόσα βράδια δεν ξενύχτησε η Ελληνική κοινωνία, παρακολουθώντας αποχαυνωμένη τη Μιχαλονάκου και το τσοντοδικείο της; Τον Λεοτσάκο και την Πέπη Τσεσμελή, να απαξιώνουν το θεσμό της δικαιοσύνης κι όλοι μας να απολαμβάνουμε την Trash TV που λανσάριζαν ως μοντερνισμό, μόνο και μόνο για λίγο μπανιστήρι που νομιμοποιούμασταν να το κάνουμε στο σπίτι παρέα με τη σύζυγο και τα παιδιά, γιατί το είχαμε μετονομάσει σε εναλλακτική τηλεόραση κι έτσι το αποενοχοποιούσαμε στα μάτια των παιδιών μας; Ο Κώστας Μυλωνάς, εξομολογούσε όλες τις ανέραστες και τις έβαζε να προσποιηθούν τηλεφωνικούς οργασμούς όλη τη νύχτα και η Στέλλα Μπεζεντάκου, βγήκε στο τραγούδι και γέμιζε τα κέντρα. Μάλιστα όταν έβγαινε να τραγουδήσει, επειδή θύμιζε τρένο που φρενάρει και σέρνονται οι μεταλλικοί τροχοί του σε ράγες, έβαζαν σειρήνες περιπολικών να ουρλιάζουν στο μαγαζί την ώρα που τα «έριχνε», για να το ρίξουν οι πελάτες στο χαβαλέ, πριν τους ρίξουν τους κεσέδες με τα γιαούρτια για το οδυνηρό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Στο διάστημα αυτό, βγήκαν στην επιφάνεια κι ένα σωρό σκάνδαλα. Μιας κοινωνίας που απογυμνώθηκε κι έδειξε πως είχε πάρει το στραβό δρόμο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πολιτικοί που αγαπήθηκαν μέχρι τρέλας από τον κόσμο, πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη. Είχαν λεηλατήσει τα δημόσια ταμεία και θα συνέχιζαν ακάθεκτοι να το κάνουν, αν δεν τα είχαν σπάσει μεταξύ τους, στη μοιρασιά του θρόνου. Κι εμείς θα συνεχίζαμε να τους έχουμε, κορνίζα πάνω απ’ το προσκεφάλι μας και να τους προσκυνάμε.
Πιστέψαμε όλοι, πως η περίοδος της βαθιάς οικονομικής κρίσης, η οποία έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μας, θα λειτουργούσε ως καταλύτης για την άρρωστη αυτή κοινωνία και θα γινόταν το θαύμα να γιατρευτεί και να ξαναβρεί το δρόμο της, για να μην πάει χαμένη άλλη μια γενιά. Αυτή η γενιά, μετά την περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου. Γιατί η γενιά του Πολυτεχνείου, μόνο χαμένη δεν πήγε. Εξαργύρωσε με τον καλύτερο τρόπο, τα πάντα. Ιδανικά, αντιστάσεις τις οποίες καπηλεύθηκε, θεωρητικές παρλάτες περί δημοκρατίας που πολλοί ούτε καν σκέφτηκαν να εφαρμόσουν και αξιοκρατία που καταπάτησαν οι ίδιοι που την ευαγγελίζονταν. Αναφέρομαι σ’ εκείνη τη γενιά που μιλούσε για ένα κόσμο καλύτερο και ηθικότερο, αλλά που η ίδια γενιά βυθίστηκε στο βούρκο και πήρε στο λαιμό της και την επόμενη και την μεθεπόμενη και ποιος ξέρει πόσες ακόμη. Ας ήταν τουλάχιστο να σωθεί κάποια μεταγενέστερη! Που όμως; Όλα δείχνουν πως δεν υπάρχει γιατρειά. Δεν υπάρχει σωτηρία.
Αυτό το διαπίστωσα τελευταία κοιτώντας τον κοινωνικό μας καθρέφτη και απογοητεύτηκα, που δεν είναι άλλος από την τηλεόραση, την οποία σημειωτέων προσωπικά εγκατέλειψα οικειοθελώς, ακριβώς εκείνη την περίοδο, γύρω στο 2012, την εποχή που ήταν ήδη σε βαθιά σήψη.
Ανοίγω σήμερα την TV και ξαναβλέπω με τρόμο την Πάνια να εμφανίζει τον «Βας Βας ο Παρασκευάς», να αποκαλεί με ξιπασιά τις τηλεπωλήσεις που κάνουν οι έμποροι της εκπομπής της, «γύφτικο παζάρι», αλλά να τις ανέχεται και να τις προμοτάρει σθεναρά.
Να διασκεδάζει ο κόσμος κάθε βδομάδα με τα θεατρικά υποπροϊόντα του Σεφερλή και να γελάει ο κόσμος όταν πέρδεται δημοσίως ο ίδιος ή ο στενός του συνεργάτης Γιάννης Καπετάνιος, ο οποίος όντας ταλαντούχος, επί δυο δεκαετίες έχει πάψει να παίζει θέατρο και παριστάνει τον ζαβό επί σκηνής, που λέει μόνο αηδίες και ξεράσματα και γίνεται ρεντίκολο για το μεροκάματο. Πόσο όμως αντέχεις να ξεπέσεις για ένα μεροκάματο;
Στα ραδιόφωνα οι επιφανείς δημοσιογράφοι, ανά ημίωρο αλλάζουν ρόλο και μετατρέπονται σε ντελάληδες της λαϊκής αγοράς, διαφημίζοντας τα προϊόντα του πελάτη του μέσου. Όχι γιατί ο πελάτης δεν μπορεί να πληρώσει και να φτιάξει ένα διαφημιστικό spot, αλλά επειδή θεωρεί πως πουλάει περισσότερο, αν τα παρουσιάσει ο μεγαλοδημοσιογράφος και όχι ο επαγγελματίας εκφωνητής που συνήθως είναι κάποιος ηθοποιός.
Οι εφημερίδες έπαψαν να πουλούν. Είναι όλες ζημιογόνες. Όσες συνεχίζουν να εκδίδονται, έχουν περάσει σε χέρια μεγαλοεπιχειρηματιών, οι οποίοι επιδίδονται με σθένος, σε παιχνίδι εξουσίας “Game of Thrones” και πληρώνουν όσο – όσο γι’ αυτό. Βλέπετε δεν κάνουν μικρές μπίζνες και θέλουν να έχουν την εκάστοτε κυβέρνηση στο χέρι. Χρόνια τώρα το πετυχαίνουν μια χαρά.
Αυτή είναι η ζοφερή εικόνα της Ελληνικής κοινωνίας σήμερα και δεν φαίνεται στον ορίζοντα ότι κάτι πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο. Θα συνεχίσουμε το χαβά μας, να παρακολουθούμε την Τουρκική υποκουλτούρα που μας πλασάρουν στο όνομα της εξάλειψης των παθών μεταξύ των δύο χωρών και μάλιστα την ώρα που οι «φίλοι» γείτονές μας, φανατίζουν την κοινωνία τους με ανθελληνικό μένος, ενώ εμείς εδώ, περί άλλων τυρβάζουμε.
Όσο για τα παραπάνω νοσηρά φαινόμενα, φαίνεται πως ο κόσμος αρέσκεται στο να τα παρακολουθεί και να τα συντηρεί.
Είπαμε τα ΜΜΕ είναι ο καθρέφτης μας.
Άρθρο του Κρικόρ Τσακιτζιάν
