Η αιφνίδια και αναπάντεχη απώλεια του Γιώργου Καραϊβάζ, δεν καταπίνεται. Οι σκηνές της κηδείας του, οι φιγούρες των μελών της κάνουν την απώλεια πιο οδυνηρή.
Όποιοι κι αν είναι οι δράστες, φυσικοί και ηθικοί, είναι φανερό ότι δεν θα βρεθούν εύκολα, αν βρεθούν. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι η δολοφονική αυτή παρέα δεν φοβήθηκε τις συνέπειες.
Ούτε την κοινωνική οργή την οποία βέβαια περίμεναν, ούτε την δικαίως θορυβώδη αντίδραση των ΜΜΕ, ούτε την αναμενόμενη κινητοποίηση της πολιτείας. Που πάει να πει ότι είχαν υπολογίσει πάρα πολύ καλά τον τρόπο να την γλυτώσουν ύστερα από το στυγερό αυτό έγκλημα. Που πάει με τη σειρά του να πει ότι το κύκλωμα αυτό έχει τεράστια δύναμη.
Η δολοφονία Καραϊβάζ έρχεται να μας θυμίσει με τον πιο τραγικό τρόπο ότι στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια υπάρχει κι άλλο σύμπαν. Ο κόσμος του τρόμου και του θανάτου. Ένας κόσμος που δρα ανενόχλητος λες και είναι κράτος μέσα στο κράτος.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ξεπήδησαν από τα πρώτα γυμναστήρια της Αθήνας τα πρώτα μπουμπούκια τα οποία θα μεσουρανούσαν την επόμενη δεκαετία και θα διαφέντευαν την παραλιακή νύχτα δημιουργώντας έναν άβατο γαλαξία των σκληρών και άτρωτων.
Αυτό βόλεψε την Αστυνομία. Δεν θα πήγαινε, πλέον στα νυχτερινά κέντρα να μπλέκουν στους καυγάδες των ”γλεντζέδων”. Έτσι το φαινόμενο ανδρώθηκε.
Φούντωσε. Ο ανεκδιήγητος νόμος, τότε, σύμφωνα με τον οποίο για να προστατευτεί ένας επιχειρηματίας της νύχτας από τους εκβιασμούς των φουσκωτών θα υποχρεούτο να καταγγείλει επώνυμα τους εκβιαστές, ήταν εντελώς αποθαρρυντικός για οποιαδήποτε καταγγελία.
Ήταν σα να βάζει ο καταγγέλων, το κεφάλι του στον ντορβά.
Οι πρώτοι, λοιπόν, νταήδες που βγήκαν από την βιομηχανία των λεγόμενων σιδεράδικων (γυμναστηρίων), τότε, είχαν αρχίσει να περιστοιχίζουν τα αφεντικά της νύχτας.
Το ελεύθερο πεδίο που τους έδωσε η πολιτεία τότε τους έδωσε και τη δυναμική να εξελίξουν το οργανωμένο έγκλημα της νύχτας , ώστε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 να έχουν χωρίσει την λεγόμενη ”πίτα” της Αθήνας. Παραλιακή, Δυτικά προάστεια, Πειραιάς, Βόρεια μαζί ανατολικά προάστεια.
Το χρήμα πολύ τότε. Τα βδομαδιάτικα στους νονούς έφταναν μέχρι και 2 εκατομμύρια δραχμές της βδομάδα.
Η έλευση των Αλβανών βοήθησε πολύ να εξελιχθεί το έγκλημα των εκβιασμών, αφού επεκτάθηκε στην είσπραξη των επιταγών, των τόκων, των λεσχών. Τα χαρτοπαίγνια ήταν το νέο πεδίο δόξης λαμπρό…
Οι μπράβοι του υποκόσμου πέρασαν στα σαλόνια μεγάλων μεγαλοεπιχειρηματιών ενώ κατά καιρούς είχαμε στυγερά εγκλήματα ανάμεσα στις συμμορίες αφού κάποιες δεν ήθελαν να ”εκσυγχρονιστούν”.
Σήμερα, όμως, είχαμε και ένα αθώο θύμα.
Τον Γιώργο, την Ελευθεροτυπία και την Δημοκρατία.
Η πολιτεία μέσα σε όλον αυτόν τον χρονικό κύκλο, των 30 ετών, απλά βρισκόταν στην εξέδρα της ”αθηναϊκής” ματωμένης αρένας και παρακολουθούσε.
