---

Γεωργίας Αντωνούλα-Τύμπα, Θεολόγου

Ο Χριστός μας συνήθιζε να μιλά με παραβολές. Φαινομενικά ήταν απλές ιστορίες με ουσιαστικό όμως περιεχόμενο. Ο Χριστός σε πολλές από αυτές τις ιστορίες δανειζόταν εικόνες από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων και από τη φύση. Έτσι οι παραβολές αποτυπώνονταν καλύτερα στο μυαλό των ακροατών του. Τον τρόπο αυτό διδασκαλίας συνέχισαν και οι άγιοί μας, χρησιμοποιώντας πολλές παρομοιώσεις και εικόνες από τη φύση, για να εκφράσουν τις αλήθειες της πίστης μας.

Κάτι ανάλογο κάνει και ο σύγχρονος μεγάλος άγιος της Εκκλησίας μας, ο Νικόλαος  Βελιμίροβιτς, όταν λέει πως ο Χριστιανισμός μοιάζει με ένα ποτάμι που κυλάει ήρεμα τα νερά του, τόσο ήρεμα που φαντάζουν ακίνητα, αλλά  κανένα φράγμα δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία αυτού του φαινομενικά ήρεμου ποταμιού.

Όταν διάβασα αυτά τα λόγια του αγίου, αγάπησα ακόμη περισσότερο τον Αρμυροπόταμο, το δικό μου ποταμάκι, “ το ποταμάκι τσέπης”, μιας και το μήκος του απ’ τις πηγές ως τις εκβολές του, δεν ξεπερνάει το ενάμισι χιλιόμετρο. Είναι τόσο ήρεμος, που φαντάζει ακίνητος. Αν κάποιος τον κοιτάξει από ψηλά, μπορεί να ξεγελαστεί και να νομίσει ότι δεν είναι ποτάμι, αλλά ένα κανάλι, όπου η θάλασσα εισβάλλει στην ξηρά, τόσο αθόρυβα κυλάνε τα νερά του. Εκεί που καταλαβαίνει κάποιος τη δύναμή του είναι το σημείο, λίγο πριν τις εκβολές του στη θάλασσα, όπου στενεύει η κοίτη του. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, μετά το πρωινό μπάνιο στη θάλασσα, παίζαμε το αγαπημένο μας παιχνίδι. Στεκόμασταν στην όχθη και προσπαθούσαμε να περάσουμε απέναντι, χωρίς το ρεύμα του ποταμού να μας παρασύρει τις σαγιονάρες. Με αργά βήματα σφίγγαμε τα πόδια τόσο πολύ, που τα δάχτυλά μας άσπριζαν στην προσπάθειά τους να κρατήσουν τις σαγιονάρες. Και όμως πάντα ο Αρμυροπόταμος έβγαινε νικητής. Οι σαγιονάρες κατέληγαν στη θάλασσα κι εμείς τρέχαμε ξεφωνίζοντας να τις μαζέψουμε.

Το ήρεμο ποτάμι του Χριστιανισμού άλλαξε σιγά-σιγά όλο το παλαιό τοπίο. Γκρέμισε τα φράγματα της κακίας των ανθρώπων και μεταμόρφωσε το παλαιό τοπίο σε καινούργιο. Σε τοπίο αγάπης, συγχωρητικότητας, ειρήνης, ισότητας. Όπως ακριβώς έκανε και το δικό μου ποταμάκι. Μεταμόρφωσε σιγά-σιγά όλη την παραλία κοντά στις εκβολές του. Έθαψε με τις προσχώσεις του τις μεγάλες πέτρες, δημιούργησε αμμουδιά κι ένα μεγάλο κομμάτι ήρεμης, ρηχής θάλασσας, όπου μπορείς να περπατάς για διακόσια περίπου μέτρα με το νερό να φτάνει ως τον αστράγαλο.

Το ήρεμο ποτάμι του Χριστιανισμού πότισε τον κόσμο με τα ζωογόνα νερά της πίστης, της ελπίδας, της αγάπης. Ζωογόνησε τις κουρασμένες ψυχές με τα μυστήρια της εκκλησίας μας. Ανακαίνισε τις νεκρές ψυχές με το μυστήριο της μετανοίας. Έθρεψε πεινασμένες ψυχές με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Και το δικό μου ποταμάκι χάρισε και χαρίζει ζωή. Στο παρελθόν κινούσε τον ερειπωμένο τώρα πια νερόμυλο και πρόσφερε στους χωριανούς την πρώτη ύλη για τον επιούσιο άρτο. Τώρα ως πολύ σημαντικός υγροβιότοπος χαρίζει ζωή στα “πετεινά του ουρανού και στους ιχθύς της θαλάσσης΄΄.

Και κάτι άλλο. Πλησιάζοντας τον Αρμυροπόταμο το πρώτο πράγμα που συναντάς είναι ένα τείχος από φραγκοσυκιές, που έχουν αναπτυχθεί στη μία του όχθη. Αν  φοβηθεί κάποιος τους αγκαθωτούς αυτούς κάκτους και γυρίσει πίσω, θα χάσει την ευκαιρία να ανακαλύψει τους κρυφούς θησαυρούς του. Τα τεράστια πράσινα φύκια με τους έντονους χρωματισμούς που επιπλέουν στην επιφάνειά του σαν αναρίθμητες κορδέλες. Και τα άλλα τα μικρά στον πυθμένα του σαν αναρίθμητες μαλακές μπάλες σ’ όλες τις αποχρώσεις του μωβ, που σου χαϊδεύουν απαλά τα πέλματα. Και ο πιο μεγάλος θησαυρός; Οι αχιβάδες. Πανέμορφες, σε διάφορα μεγέθη, με χρωματιστές ραβδώσεις, λείες και λαμπερές, όλες διαφορετικές η μια από την άλλη. Τις μαζεύαμε στην ξέρα που εμφανιζόταν στις εκβολές του ποταμού, κάθε φορά που λόγω της πανσέληνου η θάλασσα αποτραβιόταν.

Έτσι γίνεται και στην εκκλησία μας που είναι  Θεανρώπινος οργανισμός. Αν καταφέρουμε και παρακάμψουμε τις “αγκαθερές’’ συμπεριφορές κάποιων πιστών και κάποιων εκπροσώπων της, που μας πληγώνουν, τότε θα ανακαλύψουμε τους κρυφούς θησαυρούς της, που προέρχονται από το Θεϊκό στοιχείο της. Οι άνθρωποι της εκκλησίας μπορεί να μας απογοητεύουν, ο Θεός όμως ποτέ.

Αν ποτέ βρεθείτε στον Αρμυροπόταμο – δεν είναι άλλωστε μακριά το Αχλάδι του νομού Φθιώτιδας – , βγάλτε τα παπούτσια σας και περπατήστε στα δροσερά νερά του. Θα αισθανθείτε ότι σας παίρνει όλη την κούραση. Και, αν δε φτάσετε ποτέ στο ποταμάκι, δε χάλασε κι ο κόσμος. Αρκεί να έχετε φτάσει στο ήρεμο ποτάμι του Χριστιανισμού. Δροσιστείτε στο ”ύδωρ το ζων” και θα σας φύγει όλο το φορτίο της κούρασης. Θα το έχει αναλάβει Αυτός που είπε: ”ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίο μου ελαφρόν εστί”.

Καλή εκκλησιαστική χρονιά!