Κάθε απόγευμα στις 5 παρά τέταρτο ξεκινάμε από το σπίτι για τον πλησιέστερο ναό. 10 λεπτά περπάτημα και είμαστε ήδη στο αναλόγιο για τον εσπερινό. Στα μέσα της διαδρομής οφείλω να αφιερώσω περί το μισό λεπτό στο καθιερωμένο ραντεβού. Ο μικρός μου φίλος, ο γενναίος κτηνοτρόφος που σέρνει ίσα με δέκα αγελάδες, ισχνές, με κέρατα που ξεπερνούν το μπόι του, με περιμένει κοιτώντας επίμονα το χωματόδρομο. Δεν έχει ρολόι, μάλλον αγνοεί την ύπαρξή του. Έχει το στομάχι του να του θυμίζει το πότε περνάω. Μόλις με δει, τρέχει. Ευγενικά απλώνει το χέρι, και παίρνει ότι του δώσω. Πολλές φορές τα καταναλώνει με το περιτύλιγμα. Ειδικά τις τσίχλες. Τα μάτια του γυαλίζουν στη θέα της συμπυκνωμένης ζάχαρης. Ίσως είναι η μοναδική τροφή της ημέρας. Στο τέλος πάντα μου αρπάζει το χέρι για να το φιλήσει. Όχι γιατί είναι χριστιανός, πάρα γιατί νιώθει ευγνωμοσύνη. Και πάντα το τραβώ προτάσσοντας το μάγουλο μου. Κάπως έτσι, με λίγο γλυκό σάλιο στα γένια μου διαβάζω καθημερινά τον εσπερινό.
Για πολλούς το Νοητό Πλοίο της Εκκλησίας μοιάζει με βαρύ ιστιοπλοϊκό, με χοντρά καραβόπανα, φλάμπουρα, κανόνια- κανόνες, αίθουσες σχεδιασμού κατά του αντιπάλου και τη μεταφυσικώς απομακρυσμένη καμπίνα του Καπετάνιου- Χριστού. Για εμένα το Πλοίο της Εκκλησίας είναι τούτη η σχεδία, αυτό το πλοιάριο, μικρό και συνάμα μεγάλο για να χωράει τους πάντες, αβύθιστο έναντι των κυμάτων του κόσμου, άοπλο και όμως ανίκητο. Και ο Καπετάνιος μας, ο Χριστός μας, δεν έχει ιδιαίτερο χώρο στο επέκεινα, πάρα βρίσκεται στο πρόσωπο του κάθε συνταξιδιώτη μας, στο χαμόγελο αυτού του παιδιού.
Ο Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης
Πρόδρομος
