Του πρωτ. Αθανασίου Τύμπα, Θεολόγου – Μουσικού
Η σπουδαιότερη αρετή που οφείλουμε να καλλιεργούμε είναι η αγάπη. Λόγια, όλοι λέμε όμορφα στα αγαπημένα μας πρόσωπα ή σ’ αυτά που βρίσκονται γύρω μας στον χώρο εργασίας μας. Αγαπάμε όμως πραγματικά ή όταν αυτά τα πρόσωπα με αγάπη μάς κρίνουν τότε κατεβάζουμε τα μούτρα και ξεχνάμε τα γλυκόλογα; Πώς θα ζυγίσουμε την αρετή της αγάπης; μήπως σκορπούμε την αγάπη για να αποκομίσουμε κάποια ευνοϊκή μεταχείριση;
Η λέξη που μετρά την αρετή της αγάπης είναι η λέξη ανιδιοτέλεια. Διότι, όπως λέγει και το ευαγγέλιο, κανένα όφελος δεν έχουμε όταν σκορπούμε την αγάπη σε αυτούς οι οποίοι θα μας την επιστρέψουν. Αυτό κάνουν και οι κλέφτες, ο ένας βοηθά τον άλλο ώστε τα κέρδη να είναι μεγάλα αλλά και ο κίνδυνος από την δικαιοσύνη μικρός. Η χριστιανική αγάπη δεν ζητά την ανταπόδοση, δεν ζητά την ικανοποίηση των δικών μας αναγκών αλλά, όπως ο Χριστός έδωσε το αίμα Του για μας, οφείλουμε και εμείς να γινόμαστε θυσία για όλον τον κόσμο ακόμη και για τους εχθρούς μας.
Δύσκολο να είμαστε φιλεύσπλαχνοι με τους εχθρούς μας. Αν όμως το πετύχουμε αυτό τότε μοιάζουμε με τον ίδιο τον Θεό που είναι σπλαχνικός και με τους καλούς αλλά και με τους κακούς. Η πραγματική αγάπη δείχνεται με την συγχωρητικότητα προς όλους. Ας μην καταδικάζουμε κανέναν για τα λάθη του, ας μην κρίνουμε κανέναν και τότε και μεις στην Δευτέρα Παρουσία δεν θα κριθούμε και δεν θα καταδικαστούμε. Ίσως είναι δύσκολα τα παραπάνω, όμως ας αρχίσουμε από τα πιο εύκολα.
Μέσα στην οικογένεια ο πατέρας ας γίνεται θυσία ώστε με την εργατικότητά του να ανακουφίζει την σύζυγό του. Η σύζυγος ας σέβεται με την αγαπητική και ευγενική συμπεριφορά της τον ιδρώτα του συζύγου και όταν αυτός δεν τα καταφέρνει, διότι οι καιροί είναι δύσκολοι, ας μην γίνεται γκρινιάρα και απαιτητική. Το μέτρο στην κατανάλωση των υλικών αγαθών είναι το καλύτερο παράδειγμα για την σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας και η ένδειξη την καλύτερης αγάπης.
Τα παιδιά και αυτά, αν πραγματικά αγαπούν τους γονείς, ας σέβονται τους κόπους τους. Όλοι μέσα στην οικογένεια μικροί και μεγάλοι οφείλουμε να κοπιάζουμε και να θυσιαζόμαστε όχι μόνον για τα υλικά αγαθά αλλά και για την καλλιέργεια της αρετής. Αυτός που αγαπά είναι και ταπεινός, υποχωρεί για να μην λυπήσει τα αγαπημένα του πρόσωπα αλλά και χαίρεται όταν στερείται κάτι για να το χαρεί κάποιος άλλος δίπλα του. Δυστυχώς οι περισσότεροι από μας είμαστε ατομιστές, κάνουμε κάποιες μικρές θυσίες και τις μεγαλοποιούμε ενώ δεν βλέπουμε γύρω μας την πραγματική θυσία κάποιου άλλου.
Κάποτε στην έρημο ένα γεροντάκι αρρώστησε και πεθύμησε να φάει λίγο φρέσκο ψωμί. Ένας νέος μοναχός έτρεξε στην Αλεξάνδρεια, δύο ημέρες δρόμο, αγόρασε φρέσκο ψωμί και το έφερε όσο πιο γρήγορα μπορούσε στην σκήτη. «Πού το βρήκες το φρέσκο ψωμί;», τον ρώτησαν με απορία οι μοναχοί και εκείνος με φυσικό τρόπο απάντησε: «Στην Αλεξάνδρεια», λες και ήτανε ένα διπλανό χωριό. Ο άρρωστος γέροντας όταν το άκουσε δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να το φάει. «Πώς να φάω; Αυτό είναι το αίμα του αδελφού μου» έλεγε. Οι άλλοι μοναχοί τον ανάγκασαν να το φάει για να μην πάει χαμένη η θυσία του αδελφού.
Αυτή η ιστορία, αγαπητοί μου φίλοι, δείχνει την ανιδιοτελή αγάπη για την οποία όλοι πρέπει να προσπαθήσουμε. Έτσι σ’ αυτή την ζωή θα γεμίσει η ψυχή μας από χαρά και ικανοποίηση ότι κάτι και μεις προσφέραμε σ’ αυτούς που «λέμε» πως αγαπάμε. Τότε μόνον δεν θα παραμένουμε σε ανούσια γλυκόλογα, που όλοι εύκολα λέμε, χωρίς όμως να κοπιάζουμε για τίποτα.
