Η ιστορία της  Όλγας Παππά, που για πρώτη φορά παίρνει το φως της δημοσιότητας, τρία χρόνια μετά τον θάνατό της , μέσα από την αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησαν στο trikalanews.gr τα παιδιά της, δεν είναι ευχάριστη.  Η ιστορία της γυναίκας που έφερε στα Τρίκαλα το κλασικό μπαλέτο, δείχνει όμως,  ότι όταν ο άνθρωπος έχει στην ψυχή του πίστη και φλόγα για την Τέχνη και υπηρετεί την δουλειά του με ήθος, τίποτα και κανένας δεν μπορεί να τον σταματήσει.

 

Δυναμική και οραματίστρια, σεμνή, χωρίς  να νοιάζεται για τον εαυτό της, με μια φιλοσοφία ζωής ότι οι άνθρωποι είναι περαστικοί από την ζωή και οφείλουν στο πέρασμά τουςνα είναι δημιουργικοί για το κοινωνικό σύνολο, η Όλγα Παππά – που στην προσωπική της ζωή δεν ευτύχισε – αφιέρωσε τη ζωή της στα παιδιά της και στην Τέχνη της.

 

Ακόμα και όταν έμεινε ανάπηρη, βρήκε το σθένος και όχι μόνο ξαναπερπάτησε, αλλά οδήγησε και φυσικά, δίδαξε, δίνοντας στην Ναταλία και τον Γιάννη, τα αγαπημένα της παιδιά, «το μεγαλύτερο μάθημα ζωής» όπως τα ίδια δήλωσαν.

 

Η Σχολή Χορού «Όλγας Παππά»,  που άνοιξε στο κέντρο των Τρικάλων το 1984, στο εμβληματικό κτήριο «Πανόραμα» στην κεντρική πλατεία, έφερε μια μικρή επανάσταση στα τότε δεδομένα της πόλης, αφού γράφτηκαν περισσότεροι από 300 μαθητές. Από εκείνη την στιγμή μέχρι το φευγιό της, δεν έπαψε να πρωτοπορεί τόσο σε επίπεδο Τρικάλων, όσο και Πανελλαδικά. 

 

Υπήρξε πρόεδρος του Πανελληνίου Σωματείου Χορού και Ρυθμικής και στην δυσκολότερη καμπή της ζωής της, όταν χωρίς να το ξέρει κανένας – πέρα από την οικογένειά της –  ότι πάλευε μεταξύ ζωής και θανάτου, μπόρεσε μέσα από αυτή την θέση, να είναι η εμπνεύστρια και πρωτεργάτρια του Διαγωνισμού Χορού «Ευ Δημιουργείν», όπου όλα τα έσοδα δίνονταν  σε Φιλανθρωπικά Ιδρύματα, όπως η «Φλόγα»του Συλλόγου Γονιών Παιδιών με Καρκίνο.

 

Ο θάνατός της στις 3 Ιουνίου 2016, σε ηλικία 53 ετών, υπήρξε απώλεια όχι μόνο για τα Τρίκαλα, αλλά και τον χορό στην Ελλάδα, καθώς οι δημιουργικές της ιδέες λειτουργούσαν πάντα προς όφελος των μαθητών και όχι προσωπικής  δόξας ή οικονομικής ωφέλειας.

 

 

Όλα ξεκίνησαν πριν από μερικές μέρες, όταν είδα την παράσταση της Σχολής Χορού που διατήρησαν μετά τον θάνατό της, τα παιδιά της, δασκάλα χορού η Ναταλία, στο πτυχίο δασκάλου χορού ο Γιάννης σε Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Χορού της Αθήνας. Τίτλος της: «Από την θεωρία στην Πράξη» και στο φινάλε , οι μεγάλοι μαθητές βγήκαν στην σκηνή, κρατώντας καραβάκια στα χέρια, συμβολίζοντας την ζωή, την ελπίδα και το ταξίδι…

 

Μετά το τέλος της παράστασης, ζήτησα από τον Γιάννη και την Ναταλία, να μιλήσουμε για την μητέρας τους,  την οποία γνώριζα προσωπικά, αφού είχα συνεργαστεί στενά μαζί της το 2006,στην συναυλία: «Μικρά Ασία-Η Τέχνη συναντά την Ιστορία» – ως υπεύθυνη της Ορχήστρας Ποικίλης Μουσικής του Δημοτικού Ωδείου Τρικάλων  –  σε μια από τις μεγαλύτερεςμουσικοχορευτικές παραστάσεις που έχουν γίνει στην πόλη των Τρικάλων, με πάνω από 250 άτομα στην σκηνή, για την οποία, έδειξε ενδιαφέρον και το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

 

«Η μαμά όπως είναι γνωστό, είχε τελειώσει την Επαγγελματική Σχολή Χορού της Δέσποινας Γρηγοριάδου στην Αθήνα και ήταν αριστούχος της Ανώτερης Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Λάτρευε την δουλειά της και την υπηρετούσε με  πάθος.  Σαν χαρακτήρας ήταν ανυπότακτη. Ο πατέρας της δεν της επέτρεψε να σπουδάσει χορό, γιατί στην τότε αντίληψη της επαρχίας, το να ασχοληθεί μια γυναίκα με τον χορό, ήταν ανήθικο», είπε η Ναταλία.

 

 

Συνεχίζοντας, άρχισε την εξιστόρηση της ιστορίας της μητέρας της: «Έκανε απεργία πείνας για να σπουδάσει χορό. Ανέβηκε στην κληματαριά του πατρικού της και δεν κατέβαινε. Εκεί κοιμόταν  νηστική για μέρες,  γιατί ο πατέρας της δεν την άφηνε να σπουδάσει  χορό. Ήθελε να την στείλει στην Γυμναστική Ακαδημία. Όταν αποφάσισε να κατέβει από την κληματαριά, μάζεψε  λίγα λεφτά και έφυγε  για την Αθήνα. Δούλευε και σπούδαζε και έτρωγε ψωμίκαι τυρί για να πληρώνει την Σχολή».

Παίρνοντας τον λόγο ο Γιάννης, συμπλήρωσε: «Μετά έδωσε εξετάσεις στην Ανώτερη Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και μπήκε ανάμεσα στους 10 από όλη την Ελλάδα. Μεγάλη κατάκτηση, αν σκεφτεί κανείς το επίπεδο των συνυποψηφίωντης από την Αθήνα. Στην Κρατική Σχολή, είχε συμμαθητή τον γιο του Φώτη Μεταξόπουλου, τον Πάνο. Αυτός ήταν ο λόγος που όταν κατάλαβε ποιος ήμουνα, έβαλε τα κλάματα στο «So You Thinκ You Can Dance» που ήταν κριτής όταν πήγα. Ένας άλλος κριτής, αφού  χόρεψα με ρώτησε: “Από που είσαι και τι σχέση έχεις με τον χορό; ” Του απάντησα ότι είμαι από τα Τρίκαλα, η μητέρα μου ήταν δασκάλα χορού και την χορογραφία την αφιερώνω σε εκείνη που έφυγε από την ζωή. Τότε,  ο Πάνος Μεταξόπουλος,  είπε με δάκρυα στα μάτια: “Είσαι γιός της Όλγας Παππά; ”».

 

Και η Ναταλία, συνεχίζει: «Ο πατέρας της, που δεν ήθελε να σπουδάσει χορό, μετά για να την φέρει στα Τρίκαλα, ήταν εκείνος που της άνοιξε Σχολή στο κέντρο της πόλης. Αν έμενε στην Αθήνα, ίσως η μαμά, να ευτυχούσε. Στα αρχεία, είναι γραμμένα τον πρώτο χρόνο λειτουργίας, πάνω από 300 παιδιά που σήμερα κάποια από αυτά έχουν γίνει δασκάλες χορού και άνοιξαν δικές τους Σχολές εκτός Τρικάλων. Οι πρώτες παραστάσεις έγιναν στο «Αχίλλειο». Μετά,εγκαινίασε με παράστασή της το Πνευματικό Κέντρο Τρικάλων, τα Χριστούγεννα του 1996. Εγκαινίασε επίσης, το Κουρσούμ Τζαμί, το καλοκαίρι του 1994, έγκυος στον Γιάννη. Τότε υπήρξε διπλωματικό θέμα με τους Τούρκους και δέχτηκε τηλεφωνικές απειλές επειδή η παράσταση θα γίνονταν σε οθωμανικό θρησκευτικό χώρο. Η παράσταση έγινε με παρουσία αστυνομικών που φορούσαν πολιτικά, υπό τον φόβο επεισοδίων». 

 

 

«Από ένα σημείο και μετά, η μητέρα μας δέχτηκε μεγάλο πόλεμο και πισώπλατες μαχαιριές από ανθρώπους που είχε βοηθήσει στο χορό. Εκείνη δεν την ενδιέφερε  η δόξα και το χρήμα, για αυτό και δεν ανακατεύτηκε σε δράσεις που αν και η ίδια άνοιξε τον δρόμο, βλέποντας στην πορεία ότι δεν λειτουργούσαν προς όφελος των μαθητών, αλλά του οικονομικού κέρδους μέσα από αυτούς, εγκατέλειψε», είπε η Ναταλία.

 

Η Όλγα Παππά, τις χρονιές 2013, 2014 και 2015, ενώ είχε ήδη εγχειριστεί από καρκίνο στήθους και είχαν περάσει 7 χρόνια, άφησε την Σχολή στην κόρη της Ναταλία που ήταν ήδη δασκάλα χορού και είχε δουλέψει  μαζί με την μητέρα της και στέλνοντας τον γιό της Γιάννη να σπουδάσει χορό στην Σχολή Mas Milan στο Μιλάνο,  δέχτηκε την πρόταση του Γάλλου δασκάλου και χορογράφου Μιλάν Πατρίς για να δουλέψει στην Σχολή του στην Ιεράπετρα της Κρήτης. 

 

«Στην Κρήτη ήταν τα ευτυχισμένα χρόνια της μητέρας μας. Ούτε εκείνη ούτε εμείς μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα ήταν τα τελευταία της. Δούλευε και σπούδαζε  χορό τον Γιάννη στο Μιλάνο – μεγάλο αγώνα έδωσε για να αποδεχτεί ο πατέρας μας να σπουδάσει χορό ο Γιάννης –  και ο αέρας του πελάγους στην Ιεράπετρα και η ανοιχτότητα των Κρητικών, άρχισαν να επουλώνουν τις πληγές των Τρικάλων, τόσο από την προσωπική, όσο και την επαγγελματική ζωή της» είπε η Ναταλία.

 

 

Την άνοιξη του 2015, ενώ η Όλγα Παππά δίδασκε στην Ιεράπετρα και στην Σχολή Χορού της Ρίτας Μαρνέλου στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης, πήρε τηλέφωνο την κόρη της Ναταλία και της είπε: «Έλα να με πάρεις. Δεν μπορώ να περπατήσω».

 

«Η αρρώστια είχε επεκταθεί στα κόκκαλα και την είχε καταστήσει ανάπηρη. Εκείνη κι εμείς τα παιδιά της,  μόνοι περάσαμε τις δυσκολίες των πρώτων χημειοθεραπειών. Την δεύτερη φορά  που ο Γιάννης σπούδαζε στην Ιταλία, έπρεπε η μαμά κι εγώ να τα βγάλουμε πέρα με την αρρώστια. Οι γιατροί στην Αθήνα είπαν ότι δεν θα ξαναπερπατήσει. Κι όμως, εκείνη σηκώθηκε μετά τις θεραπείες και όχι μόνο περπάτησε, αλλά οδήγησε και δίδαξε, λέγοντάς μου μυστικά της δουλειάς που δεν μου τα είχε ξαναπεί, όπως: «Τώρα που έχεις γίνει μάνα, τώρα θα γίνεις καλύτερη δασκάλα. Έτσι να αντιμετωπίζεις τους μαθητές σου, και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους. Μην αγχώνεσαι, τα 10 πρώτα χρόνια της δουλειάς είναι τα δύσκολα» είπε η Ναταλία.

 

Η Όλγα Παππά, αν και οι γιατροί δεν  πίστευαν ότι θα άντεχε τόσο, καθώς η αρρώστια είχε προχωρήσει σε όλα τα όργανα του σώματός της, άντεξε ένα ολόκληρο χρόνο ζώντας αξιοπρεπώς και όρθια στα πόδια της.  Έφυγε τον Ιούνιο της επόμενης χρονιάς, το 2016. 

 

«Φέτος έκλεισαν 10 χρόνια που διδάσκω χορό. Είμαι ευτυχής που επέλεξα να συνεχίσω το έργο της, γιατί η μητέρα μας χτυπήθηκε ανελέητα στην δουλειά  από κάποιους ανθρώπους στα Τρίκαλα και με αυτό το παράπονο έφυγε. Αποφασίσαμε τα χρώματα της Σχολής που ανοίξαμε με ελάχιστα χρήματα που φύλαγε από τις συντάξεις της λόγω ασθένειας τον τελευταίο χρόνο, να είναι το μωβ και το πράσινο που τόσο πολύ αγαπούσε. Εδώ έχουμε και τα δυο κηροπήγια, ένα πράσινο κι ένα μωβ, από το δωμάτιό της» είπε η Ναταλία  παίρνοντας στα χέρια τα αγαπημένα στολίδια του δωματίου της μητέρας της.