Γράφει ο Χρήστος Γκίμτσας
Ο πρώτος συναγερμός, χτύπησε στην Μάντρα τον Νοέμβριο του 2017. Χείμαρροι βύθισαν την πόλη στην λάσπη μετά από καταρρακτώδη βροχή. Σπίτια και υποδομές καταστράφηκαν και 24 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους.
Προηγουμένως, πολίτες και υπηρεσίες φρόντισαν και έκλεισαν τα ρέματα, και έχτισαν πάνω στα φυσικά κανάλια του νερού, χωρίς να τους εμποδίσει κανένας.
Και ενώ η καταστροφή ήταν σε εξέλιξη, οι μηχανισμοί του κράτους στάθηκαν ανίκανοι να περισώσουν ανθρώπους, υποδομές και περιουσίες. Το κακό σταμάτησε μαζί με την νεροποντή.
Μετά την καταστροφή ακολούθησε ο γνωστός θρήνος και οι αλληλοκατηγορίες σχετικά με το ποιος φταίει.
Ο δεύτερος συναγερμός χτύπησε στο Μάτι τον Ιούλιο του 2018. Μία φωτιά, που μία καλά οργανωμένη πυροσβεστική μηχανή θα την είχε προλάβει, αφέθηκε να εξελιχθεί και να πυρπολήσει τα πάντα. Κυριολεκτικά, ότι μπορούσε να καεί, κάηκε, ότι μπορούσε να λειώσει, έλειωσε, και ότι μπορούσε να εξαϋλωθεί, εξαϋλώθηκε. 107 άνθρωποι κάτω από φριχτές συνθήκες έχασαν την ζωή τους.
Αστυνομία, πυροσβεστική, εναέρια μέσα, λιμενικό, όχι μόνο στάθηκαν ανίκανα για πυρόσβεση, όχι μόνο δεν βοήθησαν το τρομαγμένο πλήθος να ξεφύγει από την κόλαση, αλλά έκαναν ότι μπορούσαν με αστοχίες για να το εγκλωβίσουν μέσα στο καμίνι.
Και στο Μάτι είχαν γίνει παράνομες οικιστικές επεμβάσεις και δημιούργησαν μια ασφυκτική ζώνη, χωρίς εύκολη διέξοδο, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία.
Ένας ολόκληρος μηχανισμός αλληλοκατηγοριών και συγκάλυψης στήθηκε. Πρωθυπουργός, υπουργοί, περιφερειάρχης, δήμαρχοι, προϊστάμενοι της πυροσβεστικής και της αστυνομίας, απέσεισαν τις ευθύνες από πάνω τους με άνεση, λες και οι 107 νεκροί ήταν αναλώσιμο υλικό μέσα σε μία ανεξέλεγκτη καταστροφή.
Τρίτος συναγερμός, οι πολλαπλές διαχρονικές πυρπολήσεις ειδικών δασικών περιοχών, όπως στην Πάρνηθα στην Πεντέλη και σε νησιά, με ιδιαίτερη τουριστική και επενδυτική σημασία.
Παρ’ όλο που οι αυτές οι περιοχές κρίνονται αναδασωτέες, κάποιος πρέπει να μας εξηγήσει πως μετά από λίγο καιρό εμφανίζονται μέσα στα «καμένα» και γενικώς στα καταπατημένα, οι πρώτες οικιστικές παρεμβάσεις. Και στην συνέχεια μάλιστα, να έρχεται ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός και να χορηγεί «νερό, ρεύμα, τηλέφωνο» και να ανοίγει δρόμους. Και ακόμα χειρότερα, να ακολουθούν κάποιοι νόμοι με τους οποίους να «τακτοποιούνται» οι αυθαιρεσίες.
Και μέσα σε όλα αυτά υπουργοί, δασάρχες, δήμαρχοι, κτηματολογικές, πολεοδομικές και υπηρεσίες κοινής ωφελείας να δηλώνουν όλοι μαζί αθώοι.
Μετά μας προέκυψε η τραγωδία της σύγκρουσης των τραίνων στα Τέμπη. Άλλος εθνικός θρήνος κι αυτός! 55 ανυποψίαστοι άνθρωποι «εκτελέστηκαν» από την ανικανότητα και την αδιαφορία ανθρώπων και μηχανισμών.
Οι σιδηροδρομικές υπηρεσίες αποδείχθηκε πως είναι μία εγκληματική οργάνωση.
Κρατισμός, ρουσφέτι, ανικανότητα, γραφειοκρατία, καταλήστευση του υλικού των σιδηροδρόμων από συμμορίες σε συνεργασία με τους υπαλλήλους του ΟΣΕ, οδήγησαν στον λειτουργικό αναχρονισμό και στο έγκλημα των 55 νεκρών. Πέρα από το ότι με την κλοπή χρημάτων και υλικού από τον οργανισμό, κάποιοι στον ΟΣΕ έχτισαν περιουσίες και κανένας τους δεν ελέχθηκε γι’ αυτό.
Κανένα διοικητικό συμβούλιο του ΟΣΕ δεν απολογήθηκε για το κατάντημα των Ελληνικών σιδηροδρόμων.
Για να φτάσουμε στο ναυάγιο της Πύλου. 750 άνθρωποι, μία ολόκληρη κωμόπολη, χάθηκε κάτω από τα νερά του Αιγαίου.
Πολλά λέγονται και πολλά κρύβονται για τον ρόλο του λιμενικού και την ανεπάρκεια του για να διαχειριστεί τέτοιες τραγωδίες.
Έγιναν, γίνονται, και θα γίνουν έρευνες για τα αίτια το ναυαγίου, όπως και για όλες τις προηγούμενες τραγωδίες που αναφέρθηκαν .
Αν πάρει το αυτί σας, ότι κατέληξαν σε κάποιο συμπέρασμα αυτές οι έρευνες, να μου το πείτε!
Ακολούθησαν οι πρόσφατες πυρκαγιές, και μία απ’ αυτές έκαψε στην Ρόδο, περιοχές φιλέτο. Η φωτιά σταμάτησε όταν δεν είχε να κάψει τίποτα άλλο παρά τις «υπεράνθρωπες προσπάθειες» των πυροσβεστικών μέσων.
Αλλά η πραγματική τραγωδία, ήταν η πυρκαγιά στο Έβρο. Η μεγαλύτερη στην Ευρώπη. 800.000 στρέμματα δασικής έκτασης έγιναν στάχτη και χωριά και πόλεις κινδύνεψαν όπως η Αλεξανδρούπολη. Το Εθνικό Πάρκο της Δαδιάς δεν υπάρχει πια και παρ’ όλες τις «ηρωικές προσπάθειες της κρατικής μηχανής», δεν έγινε κατορθωτό να περιοριστεί και να περισταλεί η φωτιά, που έσβησε μετά από δυο εβδομάδες, όταν δεν είχε τίποτα άλλο να κάψει.
Υποψίες πως οι πυρκαγιές μπορεί να οφείλονται σε ανθρώπινο χέρι, ακόμα και σε δολιοφθορά σκοτεινών κύκλων, αποτελούν λόγο για «έρευνες» από αστυνομικές, δικαστικές αρχές, αλλά και μυστικών υπηρεσιών. Τα αποτελέσματα αναμένονται.
Για να φτάσουμε, τέλος, στην όντως απρόβλεπτη θεομηνία, στον κατακλυσμό των τελευταίων ημερών.
Η Θεσσαλία βουλιαγμένη και καταστραμμένη. Νοικοκυραίοι έγιναν σε μία νύχτα ζητιάνοι και άστεγοι μέσα στην ίδια τους την γη. Άφατος ο πόνος και η λύπη. Υποδομές, σπίτια, νοικοκυριά, παραγωγικά μέσα, όλα καταστραμμένα. Η γεωργία και η κτηνοτροφία σε σημείο μηδέν. Και μέσα στην προσπάθεια ανασύνταξης της Θεσσαλικής κοινότητας, ήδη ακούγονται οι πρώτες φωνές για την ανικανότητα των υπηρεσιών να περιστείλουν την καταστροφή.
Υπουργοί, υπηρεσίες, περιφερειάρχης, δήμαρχοι, τοπικοί και κεντρικοί άρχοντες, δηλώνουν ότι έκαναν ότι μπορούσαν και λοξοκοιτά ο ένας τον άλλον. Πολλά λέγονται για αναποτελεσματικά, αλλά πανάκριβα αντιπλημμυρικά έργα και κατασπατάληση πόρων σε έργα βιτρίνας και όχι προστασίας του κάμπου. Θα ακολουθήσει έρευνα για όλα αυτά.
Ήδη έπιασαν δουλειά οι εισαγγελείς. Αναμένουμε, χωρίς να ελπίζουμε και πολύ για κάποιο σοβαρό αποτέλεσμα.
Στο τέλος, θα ήθελα να δώσετε σημασία σε δύο πρόσφατα γεγονότα, όχι τόσο σοβαρά όπως τα προηγούμενα, αλλά κραυγαλέα σχετικά με την ανικανότητα των κρατικών μηχανισμών και μάλιστα εκείνων που είναι επιφορτισμένοι με την ασφάλεια του έθνους.
Στο λιμάνι του Πειραιά, η μεγαλύτερη θαλάσσια πύλη της χώρας σε ολόκληρο τον κόσμο, άθλιοι άνθρωποι από το πλήρωμα ενός πλοίου,έπνιξαν στην κυριολεξία ένα άνθρωπο, ρίχνοντας τον στην θάλασσα γιατί έτσι «γούσταραν», γιατί δεν τον ήθελαν στο καράβι.
Το λιμενικό που είναι επιφορτισμένο για την ασφάλεια όλων των λιμανιών της χώρας και όχι μόνον, ενώ θα έπρεπε να είναι εκεί και να ελέγχει τον ασφαλή απόπλου του καραβιού, επέτρεψε με την απουσία και την αδιαφορία του, την ανθρωποκτονία. Και όλα αυτά στο μεγαλύτερο άρα και στο πιο προστατευμένο λιμάνι της χώρας!
Τιμωρήθηκαν λέει δύο λιμενικοί γι΄αυτό, και κάτι τρέχει στα γύφτικα!
Η άλλη περίπτωση αφορά την περίπτωση της Νέας Αγχιάλου. Μία ασήμαντη φωτιά που έκαψε μερικούς θάμνους και κάποια ξερόχορτα, ήταν ικανή να προκαλέσει πυρκαγιά στην 111 Πτέρυγα Μάχης της πολεμικής αεροπορίας, την δεύτερη σε ισχύ αεροπορική βάση της χώρας. Μία ολόκληρη αποθήκη πυρομαχικών ανατινάχθηκε,προκαλώντας σεισμική δόνηση σε όλη την γύρω περιοχή. Τέτοια ανευθυνότητα, την στιγμή που όσοι έχουμε υπηρετήσει, γνωρίζουμε καλά πως πρωταρχικό μέλημα μιας μονάδας, είναι η πυρασφάλειά της.
Που να είχαμε και πολεμική σύρραξη.
Τιμωρήθηκε γι΄αυτό ο διοικητής της πτέρυγας, όποτε πάλι κάτι τρέχει στα γύφτικα!
Με όλα αυτά καταλαβαίνει κάνεις, πως η χώρα σε συνθήκες σοβαρής κρίσης, είναι απροστάτευτη.
Οι ταγμένοι για την προστασία της μηχανισμοί, συμπεριλαμβανομένων και των ένοπλων, αποδείχθηκαν ανεπαρκείς. Και αν θα πρέπει να μας ανακουφίζει κάτι, είναι πως «Ο Θεός σώζει την Ελλάδα!».
Αν και υπάρχει ο αντίλογος του αείμνηστου Χάρη Κλιν κατά τον οποίο : « Αυτός ο λαός μεγάλε, δεν σώζεται με τίποτα!»
