Η τραγωδία στα Αμπελάκια φώτισε ένα πρόβλημα γνωστό εδώ και καιρό, δρόμοι χωρίς υποδομές, παιδιά που κινδυνεύουν καθημερινά, και μια δημοτική αρχή που δηλώνει παρούσα… μόνο όταν προηγηθεί η απώλεια.
Κατά τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Τρικκαίων, μετά την κινητοποίηση κατοίκων και συλλόγων, καταγράφηκε η κοινή θέση, τα απαραίτητα έργα ασφαλείας δεν μπορούν να προχωρήσουν άμεσα, λόγω “χρονοβόρας διαδικασίας και σχεδιασμού”.
Έως τότε, ως προσωρινή αντιμετώπιση, προτείνεται να ενταθούν οι έλεγχοι και να “πέφτουν πρόστιμα”.
Η ίδια η φράση που ακούστηκε — «είναι μια ασπιρίνη, αλλά είναι κάτι» — δείχνει την παραδοχή ότι δεν υπάρχει ουσιαστική λύση αυτή τη στιγμή. Όμως η επιλογή της τιμωρίας ως προσωρινής απάντησης λέει κάτι πολύ βαθύτερο:
Όταν δεν μπορείς να προστατέψεις τον πολίτη, τον ελέγχεις.
Όταν δεν έχεις έργο να δείξεις, έχεις πρόστιμο να επιβάλεις.
Η πρόληψη, η σήμανση, οι φωτεινοί σηματοδότες, τα μέτρα αποτροπής — όλα αυτά φαίνεται να «θέλουν χρόνο».
Το μόνο που δεν θέλει χρόνο είναι να χρεωθεί ο πολίτης για ένα σύστημα που δεν τον προστάτευσε.
Δεν είναι τυχαίο ότι η μοναδική άμεση δράση που μπορεί να ενεργοποιηθεί είναι η καταστολή.
Όχι γιατί λύνει το πρόβλημα — αλλά γιατί είναι αυτό που μπορεί να εφαρμοστεί γρήγορα, χωρίς να απαιτεί σχεδιασμό, κόστος ή τεχνικές λύσεις.
Και αν το πρόστιμο είναι η απάντηση της διοίκησης σε έναν επικίνδυνο δρόμο, τότε ο κίνδυνος δεν είναι μόνο στην άσφαλτο. Είναι και στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη διοίκηση: ως μηχανισμό επιβολής, όχι πρόληψης.
Κάθε φορά που το κράτος ή η αυτοδιοίκηση αντί να ενεργήσει, επιβάλλει, αποκαλύπτει την αδυναμία της να στηρίξει την κοινωνία.
Και κάθε φορά που η ευθύνη μετακυλίεται στον πολίτη, ο Δήμος χάνει την αξιοπιστία του ρόλου του.
Η ασφάλεια δεν είναι ζήτημα επιλογής. Είναι υποχρέωση.
Και όσο αυτή η υποχρέωση μένει ανεκπλήρωτη, καμία “ασπιρίνη” δεν μπορεί να απαλύνει τις συνέπειες.
