Μπορεί να αλλάζει η μέρα, αλλά το σκηνικό παραμένει ίδιο. Deja vu στο κέντρο των Τρικάλων, με το σενάριο να γράφεται… από τη φύση και να σκηνοθετείται από την απουσία.
Κεντρικοί δρόμοι της πόλης μετατράπηκαν και σήμερα το απόγευμα σε ρέματα, παρά το γεγονός ότι η νεροποντή δεν ήταν ούτε έντονη αλλά παρατεταμένη. Τόσο θέλει η πόλη για να “φρακάρει” — και το νερό να πετάγεται στους πεζούς με κάθε πέρασμα αυτοκινήτου.
Τα φρεάτια για δεύτερη μέρα δεν λειτούργησαν, οι πολίτες όμως ξαναβγήκαν στους δρόμους. Άφησαν σπίτια, δουλειές, και βούτηξαν –κυριολεκτικά– για να καθαρίσουν τα βουλωμένα φρεάτια.
Η ΔΕΥΑΤ, απούσα. Μόνο οι κάτοικοι ήταν εκεί, με αυτοσχέδια εργαλεία και κουβάδες, για να σώσουν ό,τι σώζεται.
Οι εικόνες που καταγράφουν τη σημερινή κατάσταση θα μπορούσαν να είναι από χθες. Κι αυτές που τραβήχτηκαν χθες, θα μπορούσαν να είναι περσινές. Τόση συνέχεια, τόση αδράνεια.
Όταν το πρόβλημα δεν είναι η βροχή, αλλά η έλλειψη φροντίδας και ανταπόκρισης, τότε κάθε σταγόνα είναι αρκετή για να φουσκώσει όχι μόνο τα νερά, αλλά και την οργή. Και το κυριότερο: δεν χρειάζεται “βοθρόλυμα” για να βρωμίσει η κατάσταση — φτάνει η αδιαφορία.
Author: Χριστίνα Αλεξίου
