Στα όρια του καύσωνα και την πόλη άδεια, όσοι δεν πήγαν βουνό ή παραλία έζησαν την πλήρη εμπειρία του αστικού φούρνου – είτε από τόλμη, είτε από τσέπη.
Τίποτα πιο ήσυχο – και πιο ζεστό – από τα Τρίκαλα το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Με την αίσθηση καύσωνα να πλανάται λόγω τσιμέντου, ασφάλτου και απορροφημένων θερμών ευχών, η πόλη κυριολεκτικά «έβραζε».
Οι περισσότεροι Τρικαλινοί επέλεξαν να το σκάσουν προς τα χωριά του ορεινού όγκου ή να κάνουν την καθιερωμένη απόβαση στα παράλια της Λάρισας και του Βόλου. Το τριήμερο, βλέπετε, προσφέρεται για φυγή.
Όμως κάποιοι έμειναν πίσω. Είτε επειδή τόλμησαν να αναμετρηθούν με τον καύσωνα, είτε επειδή… δεν τους έβγαινε ο λογαριασμός. Άλλοι λένε «κάθομαι γιατί αγαπώ την πόλη μου», άλλοι απλώς γιατί δεν έχει μείνει ούτε ευρώ για διόδια και βενζίνη.
Οι εικόνες μιλούν μόνες τους:
- Ο κεντρικός πεζόδρομος σαν να πήρε ρεπό.
- Η παραποτάμια ζώνη, άδεια σαν δημόσια υπηρεσία τον Δεκαπενταύγουστο.
- Ποδήλατα δεμένα, παγκάκια κενά, τραπεζοκαθίσματα να ατενίζουν τον ήλιο χωρίς πελάτες.
Η πόλη θυμίζει σκηνικό μετά από άσκηση εκκένωσης. Όμως υπάρχει και κάτι ποιητικό στη σιωπή, ο ήχος του ποταμού, τα τζιτζίκια, και το βουβό ανακάτεμα ενός φραπέ που δεν βιάζεται να τελειώσει.
Και όσο για τους άφραγκους; Κράτησαν ψηλά τη σημαία. Όχι από περηφάνια – από ανάγκη. Και η ανάγκη, ως γνωστόν, γεννά αυτοσυγκράτηση, υπομονή και… πρωτότυπα πλάνα διακοπών στην αυλή.
Το καλοκαίρι ξεκίνησε με βαλίτσες, αλλά και με εκείνους που έμειναν πίσω να χαζεύουν τη ζέστη – και να κάνουν την πόλη δική τους, έστω και ιδρωμένοι.
