Όταν μία ομάδα ανθρώπων κάνει μία πρόταση που έχει ως στόχο την επίλυση κοινωνικών, επιστημονικών , πολιτικών η όποιων άλλων προβλημάτων, τότε η επιβίωση της πρότασης εξαρτάται από την ορθότητά της ,το σαφές ιδεολογικό περιεχόμενό της, την φρεσκάδα της και την σφριγηλότητά της. Προϋποθέσεις δηλαδή απαραίτητη για να γίνει αποδεκτή.
Δεν εξαιρούνται από την παραπάνω εισαγωγική αρχή και τα πολιτικά κόμματα. Στον βαθμό που αυτά που προτείνουν , πείθουν , έχουν σαφώς οριοθετημένο ιδεολογικό περιεχόμενο και οι προτάσεις τους έχουν ενσωματωμένες την σαφήνεια , το προφανές, τον ρεαλισμό και την ειλικρίνεια ,τότε βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να υπάρξουν, να λειτουργήσουν, και να αναπτυχθούν.
Ανεξαρτήτως του όγκου των ανθρώπων που έχουν πείσει. Αρκεί να έχουν πείσει ένα κρίσιμο αριθμό που ξεφεύγει απ’ αυτόν της παρέας.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον πολιτικό φορέα της λεγόμενης συντηρητικής παράταξης που λέγεται σήμερα Ν.Δ. η όπως αλλιώς στο παρελθόν. Ανεξάρτητα από τις ποσοστιαίες εκλογικές αποτιμήσεις, παραμένει σταθερή, με περιστασιακές φυλλοροές αλλά με ακλόνητο τον κύριο όγκο των δυνάμεων της.
Η εξήγηση είναι απλή. Ανεξάρτητα από τις αναγκαίες ιστορικά αναπροσαρμογές που της επιτρέπουν να κινείται πότε δεξιότερα, πότε αριστερότερα, παραμένει σταθερή στο ιδεολογικό της περιεχόμενο, στις συντηρητικές θέσεις και απόψεις, εξυπηρετεί με συνέπεια το ταξικό της υπόστρωμα και έτσι σταθεροποίησε την παρουσία της στην ελληνική κοινωνία. Διαδραματίζοντας μάλιστα κατά καιρούς κυβερνητικό ρόλο, και όχι μόνον. Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα κόμμα σταθερό ,που δεν κινδυνεύει.
Ο ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για το Κ.Κ.Ε. Κόμμα ξεκάθαρων απόψεων, ριζωμένο στην συνείδηση των ανθρώπων που το ακολουθούν, ανεξάρτητα από τις ιστορικές δοκιμασίες που υπέστη στον τελευταίο μισόν αιώνα.
Αντίθετα, κόμματα με ασαφές ιδεολογικό περιεχόμενο, και με σαθρές και ομιχλώδεις προτάσεις ως αναφορά τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα, είναι είδη προς εξαφάνιση.
Είναι πάντως σοφή η αρχική επιλογή της κοινωνίας που τα αποδέχεται δοκιμαστικά, μέχρι να αποδειχθεί το θνησιγενές τους.
Ως τέτοια παραδείγματα μπορούμε να αναφέρουμε την ΔΗΜΑΡ και το ΠΟΤΑΜΙ, Και την Ένωση Κεντρώων. Που μετά τον συγκρατημένο κοινωνικό ενθουσιασμό, οδηγήθηκαν στην φυλλορροή.
Και το ΠΑΣΟΚ δεν απέφυγε την ίδια μοίρα. H δυναμική παρουσία του στο πολιτικό σκηνικό και οι ανατρεπτικές για την εποχή , προτάσεις του, το διατήρησαν και μάλιστα με κυβερνητικές ευθύνες, για μακρό χρονικό διάστημα στο προσκήνιο.
Όταν όμως έχασε το ιδεολογικό περιεχόμενό του και απεμπόλησε τις κοινωνικές θέσεις που αρχικά υποστήριζε και προωθούσε, απέμεινε μόνο το ιδεολογικό του κέλυφος γεμάτο από πατερναλισμό, ανηθικότητα, αμοραλισμό, και την οικονομική βουλιμία των πρωτοκαθισμένων.
Το αποτέλεσμα, γνωστό. Απέμειναν οι γραφικοί επιμένοντες να κουβαλούν στις πλάτες τους τον τίτλο και τα λείψανα του πάλαι ποτέ κραταιού κόμματος.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ όμως τι γίνεται; Εδώ θα πρέπει να πάρουμε σοβαρά υπ’ όψιν τα τελευταία ιστορικά γεγονότα που έχουν σχέση με την δημιουργία και την εξέλιξη αυτού του κόμματος.
Δημιουργήθηκε με την συρραφή πολυδαίδαλων πολιτικών απόψεων , έτσι που αναγκάστηκε να αυτοονομαστεί ως κόμμα των συνιστωσών και των κινημάτων, γεγονός που το εξυπηρέτησε στην πολυσυλλεκτικότητα και στην διόγκωσή του.
Το ότι στάθηκε ανίκανο χωνέψει άλλες αυτές τις ιδεολογικές τάσεις, είναι προφανές.
Απόψεις κομμουνιστογενείς, Λατινοαμερικάνικες επαναστατικές αντιλήψεις,, εμφιλιοπολεμικά βιώματα, ευρωαριστερές τάσεις, αλλά και γονυπετείς αναφορές σε ιστορικά πρόσωπα όπως ο Κάστρο της Κούβας, ο Τσάβες της Βενεζουέλας και ο δικός μας Μπελογιάννης, και όλα αυτά και με ολίγον σοσιαλισμό, ήταν δύσκολο έως αδύνατο να ενσωματωθούν και να γίνουν ένα σταθερό και ομοιογενές ιδεολογικό αμάλγαμα. Ακόμα και όταν εκπαραθύρωσε πολλές από αυτές τάσεις , όπως ο Λαφαζάνης, η Κωνσταντοπούλου και οι παρέα τους.
Αν συνυπολογίσουμε την απειρία και την ανικανότητα διαχείρισης των ζοφερών σύγχρονων Ελληνικών προβλημάτων, τις πελαγοδρομήσεις μεταξύ αριστεροφανταστικού και πραγματικότητας και την ορατή με γυμνό οφθαλμό πλέον εξουσιολαγνεία του, το αποτέλεσμα ήταν επόμενο.
Αναγκάστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχθεί άνευ όρων όλες την νεοαποικιακές επιθυμίες των τοποτηρητών ξένων συμφερόντων, και επέβαλε στην Ελληνική κοινωνία ειδεχθή φορολογικά νομοθετήματα. Χωρίς ιδιαίτερη λαϊκή αντίσταση, είναι αλήθεια.
Το τίμημα ήλθε νωρίς. Χωρίς ιδεολογικό έρμα, με ψευδεπίγραφες, ανέντιμες και αυτοαναιρούμενες συμπεριφορές, οδηγήθηκε σύντομα στην αμφισβήτηση.
Η αποκαθήλωσή του στις επόμενες εκλογές είναι αναμενόμενη, πλην θαύματος. Μόνο ο βαθμός της εκλογικής αποφλοίωσης , είναι συζητήσιμος.
Και μέσα σε όλα αυτά προέκυψε και η πρόταση της Σοσιαλδημοκρατίας, της Κεντροαριστεράς η του Δημοκρατικού Κέντρου, αν προτιμάτε.
Καλό και αναγκαίο το εγχείρημα, δοθέντος ό,τι ο μεσαίος χώρος, η μεσοαστική τάξη, δηλαδή, μπορεί να υπέστη οικονομική καταστροφή, αλλά ιδεολογικά και ταξικά είναι παρούσα, έστω και βουβή. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να εξαφανιστεί η μεσοαστική ιδεολογία!
Αυτός ο κοινωνικός χώρος, αναμένει τον πολιτικό φορέα για να εκφραστεί. Και αυτό θα έχει ευεργετικές συνέπειες στα Ελληνικά πολιτικά δρώμενα. Πως όμως μπορεί να συγκροτηθεί η Κεντροαριστερά; Με ποια πρόσωπα; Και με ποιά ξεκαθαρισμένη, ρεαλιστική και ειλικρινή ιδεολογική κατεύθυνση; Μέχρι στιγμής πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανασύνθεση του ζητούμενου πολιτικού φορέα, παίζουν πρόσωπα πολιτικά, νεκρά. Που η κοινωνία τα έχει ξεπεράσει από καιρό.
Η παρουσία τους όμως και η επιμονή τους, εμποδίζει την ανάδειξη νέων αναλλοίωτων προσώπων, ικανά να αναλάβουν έντιμες πρωτοβουλίες, και να προτείνουν φρέσκιες λύσεις, συμβατές με τις ανάγκες της Ελληνικής χειμαζόμενης πραγματικότητας.
Για την ώρα, ανάμεσα στο παλιό που αρνιέται να πεθάνει , και στο καινούργιο που προσπαθεί να γεννηθεί, παρεμβάλλεται η εποχή των τεράτων.
Αυτόν τον καιρό , η κεντροαριστερά, δυστυχώς, γίνεται με την συρραφή ιστών από ανθρώπους, πολιτικά νεκρούς.
Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: Η δημιουργία του Φρανκενστάιν!
Author: admins
