Θα μπορούσε να είναι τίτλος κινηματογραφικής ταινίας: «Οι δύο ημέρες που άλλαξαν τον κόσμο».
Η αν το προτιμάτε, « Οι δύο ημέρες που έφεραν τον κόσμο πάνω, κάτω». Στην Ελλάδα, εννοείται.
Για τις δύο ημέρες της πρόσφατης άδειας του φυλακισμένου Κουφοντίνα, ο λόγος.
Τελικά, έπρεπε να δοθεί η άδεια, ναι η όχι; Ιδού το ερώτημα. Σχεδόν ισότιμο με το Σεξπηρικό, «να ζει κανείς η να μην ζει;».
Και στην συζήτηση δεν μπήκαν μόνο οι κομματικοί παπαγάλοι, και οι καθ’ επάγγελμα συσκοτιστές που ακούνε στο όνομα "δημοσιογράφοι", αλλά και οι οικογένειες και οι απόγονοι δολοφονημένων.
Λοιπόν με άποψη επενέβησαν επί του γεγονότος, ο γιός του Μπακογιάννη, του Κουφοντίνα αλλά και του Τεμπονέρα.
Παρόντες, επίσης με άποψη, και οι εκπρόσωποι των "μεγάλων δυνάμεων " Αμερικής και Αγγλίας που έσκισαν τα ιμάτιά τους για την διήμερη έξοδο του τρομοκράτη.
Αν είναι δυνατόν, ελεύθερος για δύο ημέρες ο δολοφόνος, για να μπορέσει άνετα να καθοδηγήσει τους "πυρήνες της φωτιάς ". Ξεχνώντας βέβαια οι υποκριτές, ότι αυτοί οι ίδιοι υποστηρίζουν, πως κατάδικος Κουφοντίνας καθοδηγεί και μέσα από τον Κορυδαλλό, τους τρομοκράτες του λεκανοπεδίου.
Τόση πολύ σκόνη σηκώθηκε μπροστά στα μάτια μας, που θόλωσε την πραγματική εικόνα της ζοφερής καθημερινότητας. Λες και η διήμερη έξοδος του τρομοκράτη δεν μπορούσε να γίνει αθόρυβα, και κάτω από ασφυκτικό έλεγχο, έτσι που ο κατάδικος να μην μπορέσει να κάνει κιχ. Όπως και έγινε.
Και μέσα από αυτή την " Κουφοντινιάδα" κανείς δεν σκέφτηκε να μας πει και να γράψει δυο λόγια για την διαχρονική αλήθεια της ανά τον κόσμο τρομοκρατίας.
Δεν μας είπαν π.χ. πως με αφορμή την τρομοκρατία, οι εξουσίες "πέρασαν", για προστασία της κοινωνίας βέβαια, τους πιο αντικοινωνικούς και κατασταλτικούς νόμους, περιορίζοντας και ακυρώνοντας ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες.
Δεν μας είπαν πως οι κοινωνικά επικυρίαρχοι έχουν ανάγκη από την παρουσία φαινομένων "τύπου Εξαρχείων" και άλλων μπαχαλάκιδων, που με την καθοδήγηση των μυστικών υπηρεσιών που εύκολα παρεισφρέουν μέσα στις γραμμές τους, δημιουργούν την κατάλληλη αναμπουμπούλα, για την αποδιοργάνωση και ακύρωση κοινωνικών και λαϊκών διεκδικήσεων.
Φτάνουν 20-30 "Εξαρχειώτες" και μία στημένη σύγκρουση με την αστυνομία, να διαλύσουν την μεγαλύτερη και μαζικότερη αντικυβερνητική διαδήλωση και διαμαρτυρία.
Δεν μας είπαν πως με την τρομοκρατία η κοινωνία αποπροσανατολίζεται από τα καθημερινά κρίσιμα προβλήματα της, απομονώνεται και κλείνεται φοβισμένη στα σπίτια, αδρανοποιημένη.
Φτάνει γι’ αυτό η πυρπόληση μερικών αυτοκινήτων και μία ελεγχόμενη και καθοδηγούμενη οδομαχία, χωρίς υπόπτους,ενόχους και συλλήψεις.
Βλέπετε λοιπόν γιατί χρειάζεται η "τρομοκρατία των Εξαρχείων"; Προφανώς για να κάνει την βρώμικη δουλειά, αυτή που δεν μπορεί να κάνει το επίσημο κράτος.
Δεν μας είπαν ακόμα, πως η εμφάνιση ακραίων ομάδων, που αμφισβητούν και προβάλουν μία "νέα τάξη πραγμάτων" μέσα από την βία που φτάνει μέχρι τον φόνο, είναι προϊόντα της ανικανότητας της ίδιας της εξουσίας, αλλά και της εσκεμμένης αδιαφορίας, να λύσει κοινωνικά προβλήματα.
Έτσι λοιπόν αυτή η αδιαφορία και ανικανότητα των κυβερνήσεων να διαχειριστούν το μεταναστευτικό, βοήθησε στην εμφάνιση ακροδεξιών, ρατσιστικών τρομοκρατικών ομάδων.
Η χαρισματική συμπεριφορά των μεταδικτατορικών κυβερνήσεων, σε βασανιστές και δολοφόνους της χούντας, βοήθησε στην εμφάνιση της ακροαριστερής "17ης Νοέμβρη"
Ομοίως, η φτωχοποίηση της ζωής με κύριο υπεύθυνο το πολιτικό σύστημα, έδωσε αφορμή για την εμφάνιση ακραίων προς κάθε κατεύθυνση ομάδων, που με όπλο την τρομοκρατία προσπαθούν να παρέμβουν, με στόχο, στην κατά την άποψη τους, μετάλλαξη της κοινωνίας.
Αυτές τις ομάδες, η εξουσία τις θεωρεί βούτυρο επάνω στο ψωμί των μυστικών υπηρεσιών, που με τον καιρό και με την εισχώρηση στις γραμμές τους, πρακτόρων, τις μεταλλάσουν σε παρακράτος, μηχανισμούς προβοκάτσιας, εξουδετέρωσης λαϊκών διεκδικήσεων και πολιτικής αποσταθεροποίησης.
Και επειδή η ιστορία διδάσκει, να μην ξεχνάμε πως με την προβοκάτσια των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» και την δολοφονία του Μόρο στην Ιταλία το 1978, εξουδετερώθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ (λέγε με CIA) και με την ευλογία και ικανοποίηση της ΕΣΣΔ ( λέγε με KGΒ), το μεγαλύτερο πολιτικό πείραμα στην Ευρώπη και στον 20ο αιώνα, που αν είχε πετύχει, μπορεί η μοίρα της Ευρώπης να ήταν διαφορετική.
Εξουδετερώθηκε στην γέννηση του ο «Ιστορικός Συμβιβασμός» με τον οποίο οι ευρωκομμουνιστές του Μπερλιγκουέρ και οι χριστιανοδημοκράτες του Μόρο, ομονόησαν να διαχειριστούν, σχηματίζοντας κυβέρνηση, μία από τις από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες, την Ιταλία. Ερήμην βέβαια του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, προκαλώντας έτσι τις υπερδυνάμεις, και απειλώντας την ιδεολογική και στρατιωτική ισορροπία τους,μεσούντος του ψυχρού πολέμου.
Η ιστορία τελείωσε με την δολοφονία του Μόρο που το πτώμα του βρέθηκε σε πορτ μπαγκάζ αυτοκινήτου. Χρέωσαν την δολοφονία στις Ιταλικές " ερυθρές ταξιαρχίες," αδελφή της 17ης Νοέμβρη, αλλά ποιός τους πίστεψε;
Λοιπόν, πόσο σπουδαίες ήταν οι δύο ημέρες ελεγχόμενης ελευθερίας στον αναλώσιμο τρομοκράτη, Κουφοντίνα;
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΙΜΤΣΑΣ
[email protected]
