Υπεύθυνοι και ανεύθυνοι…

«Δεν θα αφήσω μερικούς επιπόλαιους να υπονομεύσουν την ασφάλεια των πολλών. Γιατί οι λίγοι ανεύθυνοι μπορούν να βλάψουν χιλιάδες υπεύθυνους. Καθώς, λοιπόν, στη μάχη έρχονται δύσκολες στιγμές, πρέπει να κλείσει κάθε Κερκόπορτα στο κακό», δήλωσε με στόμφο ο πρωθυπουργός στο τηλεοπτικό διάγγελμα με το οποίο ανακοίνωσε την απαγόρευση κυκλοφορίας.

            Ούτως ή άλλως αυτή είναι εδώ και αρκετές ημέρες η μόνιμη επωδός των κυβερνητικών στελεχών και των φιλο-κυβερνητικών μέσων ενημέρωσης: Η υπέρμετρη έμφαση που δίνεται στην ατομική ευθύνη δεν είναι τυχαία. Έτσι συσκοτίζεται η κρατική ευθύνη που είναι και το πιο σημαντικό και διαχέεται γενικά στο λαό που δεν τηρεί τους περιορισμούς.

            Ασφαλώς και υπάρχει ατομική ευθύνη, ασφαλώς και πρέπει να περιορίσουμε τις μετακινήσεις μας και κάθε δραστηριότητα που μπορεί να διαδώσει τον κορονοϊό. Όμως, δεν μπορεί να έχουμε τις ίδιες ευθύνες με την κυβέρνηση (και όλες τις προηγούμενες) επειδή το δημόσιο σύστημα Υγείας είναι διαλυμένο και βασίζεται μόνο στην αυτοθυσία των εργαζομένων του. Ούτε ευθυνόμαστε για το γεγονός ότι σε συνθήκες πανδημίας οι προσλήψεις που έγιναν στον τομέα της Υγείας είναι σταγόνα στον ωκεανό, η καραντίνα για το υγειονομικό προσωπικό μειώθηκε από τις 14 στις 7 ημέρες και στα νοσοκομεία υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις σε μέσα προστασίας.

Άλλο ζήτημα. Οι περιορισμοί αφορούν μόνο τις βόλτες στα πάρκα και τις παραλίες ή τα ταξίδια στα χωριά; Τι γίνεται αλήθεια στους χώρους δουλειάς όπου βρίσκονται χιλιάδες εργαζόμενοι κάθε μέρα; Δεν μπορεί να ευθυνόμαστε εμείς επειδή σε εργασιακούς χώρους όπως τα τηλεφωνικά κέντρα οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να είναι στοιβαγμένοι σαν «σαρδέλες», επειδή σε βιομηχανικές μονάδες και σούπερ μάρκετ δεν τηρούνται στοιχειώδη μέτρα προστασίας των εργαζομένων, ούτε γιατί σε ορισμένες επιχειρήσεις καλούνται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να βρουν μόνοι τους τα μέσα προστασίας. Σίγουρα, οι εργαζόμενοι που είναι αναγκασμένοι να πάνε στην εργασία τους δεν είναι υπεύθυνοι που τα δρομολόγια των αστικών συγκοινωνιών περιορίστηκαν, με αποτέλεσμα να αυξάνεται αντί να μειώνεται ο συνωστισμός, ούτε για το αν στριμώχνονται σε λεωφορεία των επιχειρήσεων.

Υπάρχουν καταγγελίες για επιχειρήσεις στις οποίες υπήρξαν εργαζόμενοι που ένιωσαν κάποια ύποπτα συμπτώματα και έμειναν σπίτι, αλλά η εταιρεία δεν μπήκε σε καραντίνα και συνέχισε κανονικά τη λειτουργία της. Τι είδους «ατομική ευθύνη» έχουν οι εργαζόμενοι σε αυτές τις επιχειρήσεις που εξαναγκάστηκαν να πάνε στην εργασία τους;

ΥΓ: Η οδηγία του ΕΟΔΥ είναι να επιστρέφουν οι εργαζόμενοι με «ύποπτα συμπτώματα» στην εργασία τους τρεις ημέρες αφού έχουν φύγει τα συμπτώματα. Αλήθεια, αυτό το χρονικό διάστημα επαρκεί για την προστασία των υπολοίπων; Στην προκειμένη περίπτωση ποιος έχει την ευθύνη;